Maandag 1 mei 2017 Carieb, van The Baths via eiland Salt Island Bay naar Peter Island Bay
Na het ontbijt 6 mijl voor de wind gezeild naar Salt Island. Zo vreemd om hier alle eilanden zo dichtbij om je heen te zien liggen. Geeft een beetje Noorwegen gevoel. Een mooring opgepikt samen met nog tig andere huurschepen. Met z’n drietjes gaan ze richting zoutmeer. Eerst even met de dingy op een goede plek landden bij en dan een stuk lopen over fikse keien. Bleek nog een hele klim te zijn, ik bleef achter om het logboek bij te werken en de omgeving in de gaten te houden. Zeker met al die huurboten die hier een mooring op willen pikken. Na de lunch gaan zoon en Jaap nog even naar het wrak hier in de baai. In deze baai zonk op 29 oktober 1867 de stoomboot de RMS Rhone, 94 m lang, spleet in tweeën gedurende een orkaan bij Salt Island, en is nu een snorkelplek. Voor de film The Deep werden hier enkele filmopnames gemaakt.
Het schip ligt hier op 10 m diepte. Onze zoon duikt 10 m diep om een koperen bordje van het schip te fotograferen. Het wrak is al aardig vergaan. Hierna varen we 3 mijl verder naar Peter Island. Een grote baai en is zo diep dat we dicht bij het strand kunnen liggen. Met z’n drietjes gaan met de dingy de kant op met een missie: om een brood te scoren! We komen bij het grootste strand van het eiland, Deadman’s Bay. Van Deadman’s Bay wordt gezegd dat het vernoemd is naar de dode piraten die aan deze kust aanspoelden. Deze piraten probeerden van Dead Chest Island naar Peter Island over te zwemmen, maar verdronken onderweg. Hier is het Peter Island resort gevestigd met een echt Caribisch strand zo uit de vakantiefolders. Met strandstoelen, palmbomen en een mooie branding met azuurblauw water. Bij het restaurant aan het strand lopen we binnen. Ze vragen of we komen lunchen..nee kunnen we een brood kopen. Nee, dat verkopen ze niet, maar wel bij het trade wind restaurant high up. Dus gaan we die kant op en komen bij de super-de-luxe jachthaven uit. Bij het restaurant worden we super vriendelijk geholpen.. Ja het kan, het kost wat duurder dan verwacht, maar we hebben brood. We lopen langs het water en poeltje terug naar de dingy. We drinken aan boord even wat en gaan nog even langs de kant snorkelen. Wauw, echt een supermooi plekje met heel veel koraal, allerlei soorten en we zwemmen door wolken neontetra’s. Gewoon geweldig, zoveel minivisjes om je heen dat je de bodem niet meer kunt zien.
Na het avondeten en de afwas maakt Jaap de lamp in orde om in het donker met de gopro onder water te filmen. We moeten even geduld hebben… En ja hoor eerst de kleine visjes en dan grote vissen, gevolgd door hele grote vissen. Onze zoon kan ze filmen. Als we de film bekijken zijn het vissen met chagrijnige bekken, soort centenbakjes. Best wel griezelig. Hij maakt er gelijk even een leuke trailer van. In de kuip genieten we van de verlichting om ons heen, heel veel wiebelende toplichtjes en een paar huisjes bovenop de berg.
Dinsdag 2 mei 2017 Carieb, eiland Peter Island naar Norman Island aan een mooring
Onder de boot zwemmen nog steeds de grote griezels. Dan zeilen we op de genua naar Norman Island, zo’n 4,5 mijl. Mooie groen begroeide bergen, groot, kleine en piramide achtige bergen zien we om ons heen. We komen langs de Indians, een super rotsformatie wat opdoemt uit de Caribische zee.
Norman Island ligt op het zuidelijkste puntje van de Britse Maagdeneilanden. Men denkt dat Norman Island als inspiratie diende voor Robert Louis Stevensons boek Treasure Island (1883). Het eiland is onbewoond en in particulier bezit. Het eiland is ongeveer 2,4 km² en 4 kilometer lang.
We komen aan in de lekkere grote baai , the Bights, met heel veel moorings. We pikken er eentje op vlakbij de kant en zien al de eerste waterschildpad, wel een mini, maar super leuk natuurlijk. Als ik n turttle zie moet ik altijd gelijk aan onze dochter denken. Die kon er geen genoeg van krijgen!
Na de lunch gaan onze opstappers aan de broodbakkerij. Ze maken een bolletjes breekbrood en een gewoon wit brood. Er gaat een halve cobbstone in de Cobb en binnen een uur zijn de broden gebakken. Ze worden afgebakken in de oven, want een halve steen wordt toch blijkbaar niet heet genoeg. Jaap en ik gaan met de dingy naar the caves (grotten) om de hoek van de baai. Bij Treasure Point, dit zijn beroemde grotten een “must see” voor elke zeiler die de BVI aandoen. Met de dingy varen we er eentje binnen, echt spooky…Met de zaklantaarn moet je echt bijlichten. Hier gaan we morgen snorkelen. Als we terug komen heeft onze zoon de tweede gevangen tonijn uit de vriezer gehaald en gefileerd en kan ik aan het eten beginnen. We eten er rijst en zelf gemaakte tomatensaus bij. Het bootje van de moorings komen het mooringgeld innen US$30,-, net of het niks is, maar het is een supermooie plek. De baai ‘The Bight’ op Norman island door de ‘locals’ wordt dit “Treasure Island” genoemd. Er bestaat namelijk een legende over een verborgen piratenschat. Een brief uit 1750 zegt echter dat de schat opgegraven is door bewoners van Tortola en dat de inhoud bestond uit 450.000 dollar, goud, zilver en tabak. Daar hoeven wij dus niet meer naar te zoeken.
Woensdag 3 mei 2017 Carieb, van eiland Norman naar Soper’s Hole at West End op eiland Tortola
Het zelfgebakken witte brood bij ontbijt gegeten. Nou, dat smaakte prima! Dan met de dingy op naar de Caves! Als we de hoek van de baai omvaren zien we dat het er al aardig druk is. We leggen onze dingy vast aan de daarvoor bestemde lijn en doen onze flippers en duikbrillen op en gaan te water. Gelijk zien we onder ons al een grote barracuda voorbij zwemmen. Kijkt een beetje chagrijnig voor zich uit. Hij zal wel denken:” Wat een drukte!” We gaan de eerste grot in. Wat een mooie en bijzondere onderwaterwereld. Er komen hele scholen visjes langs zwemmen. Verder zwemmend zien we heel veel soorten tropische vissen in allerlei maten en veel soorten koraal.
Terug bij de boot drinken we even wat en snorkelen ook nog rond de boot. Zoon en schoondochter gaan de schildpadden achterna terwijl ik meer naar de kant zwem en van alles onder water film en fotografeer. Jaap hangt ondertussen de hangmatten op het voordek. Na het snorkelen drogen onze opstappers op in de hangmatten.
Ik serveer de lunch, daarna varen we verder. Komen bij een baai Soper’s hole genaamd bij West End op het eiland Tortola, aan en pakken een mooring op. Er is hier geen plaats om te ankeren. Op de kant is een supermarkt wel aan de prijs, maar met brood en drinken. Bij het marina kantoor rekenen we de mooring af. Ook leuke winkeltjes in allerlei pastelkleuren. Met een ijsje gaan we weer naar boord.
Donderdag 4 mei 2017 Carieb, eiland Tortola van Soper’s Hole naar eiland Jost van Dyke, Great Harbour naar White Bay.
Eerst de stormfok gehesen om uit te proberen en naar het eiland Jost van Dyke gezeild , tussen de eilanden heb je last van een sterke stroming, zo’n 2 knopen. Jost van Dyke was vroeger eigendom van een Nederlandse piraat Joost van Dijk.
Het eiland Jost van Dycke is ongeveer 8 vierkante kilometer, het eiland Jost Van Dyke is het kleinste van de vier hoofdeilanden van de Britse Maagdeneilanden. Net als het overgrote deel van de omringende eilanden is Jost Van Dyke van oorsprong een bergachtig vulkanisch eiland. Jost van Dyke is gelegen op ongeveer 5 mijl ten westen van Tortola, wordt aangenomen dat het eiland vernoemd werd naar de Nederlander Joost Van Dyk. In een andere piloot lees ik dat hij één van Europa’s vroegst bekende kolonist in de Britse Maagdeneilanden. Is betrokken geweest bij de oprichting van handelsposten, opslaggebouwen en forten op zowel Tortola als Virgin Gorda, en waarschijnlijk andere eilanden op de Britse Maagdeneilanden. Wie moet je nou geloven? Dit vulkanische eiland met zijn hoge heuvels en kronkelende wegen heeft een bevolking van minder dan 300 zielen met een relaxte sfeer, vriendelijke mensen en heeft een ongerepte natuur.Het leven is niet altijd makkelijk voor inwoners van Jost Van Dyke geweest. Het eiland kreeg pas elektriciteit in 1992 en de eerste echte weg was pas voltooid in 1996, waardoor de grote haven en de witte baai verbonden waren. Eindelijk, in 2003, werd de ontziltingsinstallatie in Little Harbor geïnstalleerd, waardoor de bewoners een bijna onbeperkte voorraad zoet water hebben Voorheen had de bewoners veelal een generatoren, gebruikte kerosine lampen en het enige verse water dat beschikbaar was, was wat regenwater mensen in hun cisters verzamelden. Gedurende perioden van droogte moest er water vanuit Tortola per boot worden overgevaren. Het hoogste punt is Majohnny Hill, biedt de achtergrond voor de Great Harbour, waar de beroemde Foxy’s Bar & Restaurant te vinden is en Rudy’s Mariner Inn met een supermarkt, de veerhaven, het politiebureau en douane en immigratie. Tegenwoordig zijn er diverse andere bars en restaurants, een kleine bakkerij en zelfs een scuba-shop.
Als we een mooring hebben opgepikt lunchen we en gaan met de dingy aan land. Er is geen gewone weg , maar een breed zandpad met allerlei kleine winkeltjes, barretjes en aan het eind de Foxy bar met hun eigen winkeltje. Er hangt een gezellige sfeer. We komen een gezellige taxi-chauffeur tegen met een overhemd met Jost van Dyke erop. Die vraagt waar we vandaan komen. Als hij hoort dat we uit Nederland komen, zijn we volgens hem ver van huis. Die verteld ook in Nederland en Europa te zijn geweest. We lopen de weg achter het zandpad op op zoek naar de supermarkt van Rudy. Er is een bakker waar we heerlijk bananenbrood kopen. Wel aan de prijs, maar dan heb je ook wat! De weg achterlangs ziet er wat verlaten uit, zien wat bananenplanten met mooie tros bananen. Aan het eind van de weg zien we de bar van Rudy. Het blijkt dat je via de bar in de supermarkt komt waar niets geprijst is. Dat is een slecht teken…Bij de kassa merken we dat 1 blikje cola US $ 2,- kost. Niet te geloven! We kopen voor ons viertjes alleen een ijsje . Op een bankje op de dingysteiger , bij de branding van strand, smikkelen we hem op, in de schaduw.
We zien hele grote vissen door het ondiepe water onder de steiger door zwemmen, wel een meter groot! Je zou je er zo op kunnen laten vallen om hem te vangen…maar ja dan heb je een permit nodig. Een visser komt uit z’n bootje en kiept een emmer vis vlak voor onze voeten op de steiger. Pakt weer een emmer zout water en raspt de schubben van de vis. Wij gaan terug naar de boot en besluiten een baai verder te kijken. Misschien dat we daar voor anker kunnen. En ja hoor, als we heel voorzichtig tussen het rif door varen zien we een plekje. Ik laat het anker in 4 meter diep water vallen en hij pakt goed. Ook een mooie baai met een mooi zandstrand met palmbomen en allerlei barretjes aan het strand. We gaan eerst even snorkelen. Het rif valt tegen en ook de stenen bij de kant. We zien een rog, een grote koffervis en allerlei scholen visjes die zich niets van ons aantrekken behalve natuurlijk van onze zoon die ze met z’n gopro achterna zit.
We landden met elkaar op het strand. Genieten even van onze omgeving en zwemmen weer terug naar de boot. Komen weer scholen visjes tegen die opgejaagd worden door tonijnen die onder ons door racen. Een machtig gezicht. En pelikanen die rond ons zich te goed doen aan de vis. Je kan bijna langs ze heen zwemmen. Ons haar is al dagen net touw dus wassen we ze in de zee met gampo en spoelen het na met zoet water.
Als we een beetje zijn opgedroogd trakteren onze kinderen ons op een painkiller die we alleen hier op Jost van Dyke kunnen krijgen. Als je de BVI aandoet moet je dit hier hebben gedronken. Dus blootsvoets (alles is hier toch aan het strand) op naar Ivan’s, helaas blijkt deze gesloten te zijn en trekken we onze dingy een stuk verder het strand op. Bij Gertrude’s besteld onze zoon de painkillers. Hij mag hem zelf samenstellen, met de hulp natuurlijk van de barvrouw. Eerst lekker veel klontjes ijs dan halve beker rum, ananassap, jus d’orange , cocoscream en beetje nurmeg, (nootmuskaat). Geserveerd aan ons tafeltje aan het strand. Wat een uitzicht en dan ook nog een heerlijk drankje lurkend aan een rietje. De pelikanen en kleine meeuwen jagen de vissen al vliegend op om daarna duikend bij het strand de vis te vangen. Pang en klets. Die gaan hard te water, als ze maar niet met hun snavel rechtop in het zand blijven steken! De painkiller smaakt goed en je voelt hem al snel! Volgens onze zoon is een painkiller het beste wat er is: one painkiller a day keeps the doctor away. De pelikanen die met een duikvlucht vis uit het water visten worden steeds leuker! We hebben allen maar geen tweede genomen. Op naar de boot met de dingy…. Aan boord moesten we nog avondeten. Heb eerst even een kwartiertje rust genomen voordat ik een eitje ging bakken. Leek wel of de eitjes vanzelf de pan in vlogen. Morgen gaan we naar Little Josty. Onze zoon denkt dat hier de jostyband wel zal spelen. Zou hij ook een beetje teut zijn geweest?!
Vrijdag 5 mei 2017 Carieb, eiland Jost van Dyke van White Bay naar Little Harbour.
Na het ontbijt halen we het anker op en zijn we tussen het rif doorgevaren. We hebben wind tegen dus even een slagje naar buiten gemaakt. Het is heerlijk weer, ieder geniet van het weer en de omgeving. Als ik naar boven kijk, naar de genua, lijkt het net of er een naadje los zit. Ook met de verrekijker is het niet goed te zien. In Little Harbour is het heerlijk rustig, behalve dan dan de pelikanen die vlak naast de boot hun vismaaltje veroveren en er dus op los plonsen. Er zit behoorlijk wat vis. Ook hier kunnen we voor anker. Voor de zekerheid gaat onze zoon boven even poolshoogte nemen. Jaap hijst hem omhoog en na wat vliegwerk bovenin kan hij het achterlijk van de genua pakken en bekijkt hij het zeil. Het tape waar de naad mee is geplakt zit los, maar het stiksel is nog heel. Hij controleert ook gelijk de rest. Even later varen onze opstappers met de dingy naar de kant. Gaan langs het ferrydock waar met grote letters pizza op staat. Ze vragen welke pizza’s ze verkopen. De normale gaf de man als antwoord. Als ze doorvragen blijkt hij ‘t net bedacht te hebben en pizza op het huisje geschilderd te hebben. De verf was nog nat. Z’n assortiment moest hij dus nog bedenken. Ook heeft hij een supermarkt van drie schappen. Ik doe de badkamers, stof even en maak de vloer schoon. Zo dat is weer gedaan. Als ze terugkomen hebben ze de menukaart bij zich van Sidney’s peace & love. Daarna zit de één te lezen, deander haalt het weer op en nog een ander gaat zitten tekenen. Ik ga lekker even afkoelen terwijl ik de waterlijn schoon boen. Deze keer mag ik Jaap z’n duikbril op, de mijne beslaat vaak ondanks allerlei middeltjes. Dit gaat ‘n stuk beter. Daarna controleer ik al snorkelend nog even het anker en zwem ik naar de kant. Het anker was prima ingegraven, maar bij de kant was weinig te zien alleen gras en hele scholen kleine visjes. Nogal logisch dat we de pelikanen hier constant het water in zien duiken.
Rond happy hour gaan we met de dingy naar de kant waar we bij Sidney’s eerst maar een Carib biertje nemen, het is zelfbediening. De eigenaresse wijst naar een grote koelkast waar biertjes en allerlei kannen met vreemde mixjes in zitten. In een schriftje schrijf je de naam van je schip, daaronder je bestelling wat je wilt eten en dan wat je te drinken heb gepakt. De eigenaresse zit heerlijk aan haar tafeltje. Het moet niet gekker worden! Andere klanten krijgen hetzelfde te horen en duiken ook in de koelkast. De bestelling wordt opgenomen en een uur later krijgen we ons eten geserveerd. Hoeven we niet zelf op te halen….We hebben heerlijk gegeten.
In het donker zien we de verlichting langs de weg en de weggetjes die lopen van de ene berg naar de andere. Onze zoon denkt dat aan de andere kant van het eiland gewoon een winkelcentrum is. Dat hier gewoon een toneelstukje opgevoerd word. Die orionkoekjes waar komen die anders vandaan? Als hun peertje boven tafel kapot gaat waar halen ze die? Dan komt volgens Jaap de Chinees om de hoek kijken. Bijna iedere supermarkt hier wordt geleid door een Chinees. Er is hier geen bouwmarkt of zo. Vast op Tortola. Worden die dan gebracht door de ferry’s. Of wordt alles besteld via internet? Alles is hier zo duur, is voor hen toch ook niet te betalen. Als we weer zo’n aardige taxi-chauffeur tegenkomen moeten we dat echt eens vragen.
Zaterdag 6 mei 2017 Carieb, eiland Jost van Dyke naar Sandy Cays, naar Bay bij Little Jost van Dyke vlakbij Foxy’s Taboo
Het anker opgehaald en naar Sandy Cays , een piepklein eilandje, gevaren.
Het was er al behoorlijk druk, maar er waren nog wat dagmoorings vrij. Dus opgepikt en blootsvoets met dingy naar het onbewoonde eiland. Het was er onrustig dus veel golven. Goede landing op het strand en de dingy hoog op het strand gesjouwd. Later blijkt dit geen overbodige luxe te zijn, want er werd een dingy door de branding al opgetild en deze ging er vandoor. Dit is echt weer een wauweiland, een dessert- Island met palmbomen, hagelwit koraalzand, mooi weer en azuurblauw warm water. Tussen de bomen en struiken loopt een zandpaadje. Dit volgen wij, moeten af en toe even wachten voor het overstekend wild… behoorlijk grote hagedissen. We zien een palmboom die zo krom is gegroeid dat je er overheen naar boven kunt lopen bijna naar de kokosnoten. Jaap zegt dat onze zoon dat vast wel kan. Dat laat zoonlief zich geen tweede keer zeggen en klimt op handen en voeten omhoog. Helaas hangen de kokosnoten wat te hoog. Oeps…nu nog terug, ook maar op handen en voeten, maar dan in z’n achteruit. Gelukkig werd het geen gipsvlucht terug… en lopen we langs de branding weer terug richting dingy. Op het strand is het al een stuk drukker geworden met mensen van de huurcatamarans. Ze varen af en aan en halen allerlei trucken uit om eerst hun huurcatamaran vast te leggen aan een mooring en later met een dingy te landen op het strand. Vaak valt er iemand in het water als ze met de dingy op het strand landen. Een grappig gezicht. Terug vergeten ze hun dingy om te draaien, zodat de boot vol loopt met water en er zelfs één man de boot in wordt gelanceerd en met zijn hoofd op de bbmotor landt. De bijbehorende dames willen de dingy wel afduwen, maar niet meevaren. Die hebben er niet zo’n vertrouwen in en zwemmen liever terug naar de boot. We snorkelen langs de branding. Nadien scheuren onze mannen een gevonden kokosnoot van het eiland open. Zoon, mister Bounty, legt de pit op een steen en met een andere steen slaat hij er hard op waardoor hij openscheurt. Er zit geen kokosmelk in maar wel heerlijke kokos die we aan het strand opsmikkelen. Deze was echt lekker waardoor om zoon nog meer trek krijgt en samen nog twee kokosnoten op het eiland zoeken. Die nemen we mee aan boord om later open te maken. Als we aan boord zijn bakt onze zoon voor de lunch Amerikaanse pancakes. Ze lukken prima en waren echt lekker. Dan gooien we de mooring weer los en varen we voor de wind naar Little Jost van Dyke en gooien daar ons anker overboord samen met 30 meter ketting. Ik ga overboord en snorkel even om te kijken of hij goed ligt.
Het zwemmen valt een beetje tegen, er staan best grote golven. Jaap kijkt op het voordek of het goed gaat. Het anker is prima ingegraven. Daarna maken we er een luie middag van, hangend in een hangmat op het voordek. Jaap ontdekt op zijn iPad dat er bij het strand een bakker zit. Vers brood kunnen we wel gebruiken! Snel pakken we de dingy en gaan aan land. Op de kant landen we bij een steiger voor een strandbar Foxy’s Taboo met daarnaast een souvenierswinkeltje. Er hangt een relaxte sfeer. De verkoopster hangt in een hangmat op haar terras en zegt dat we maar moeten roepen als we iets willen weten. Hier kan echt alles! We kijken nergens meer van op…
Helaas de bakker is er niet en het lijkt of het in aanbouw is. We wandelen nog een stukje in de snikhete zon en gaan weer aan boord. Jaap vervangt de olie van de furling van de Genua op het voordek terwijl ik het eten klaar maak. Na de afwas bekijken we met elkaar even de planning, want de dagen vliegen voorbij. We besluiten aan het eind van onze BVItrip een auto te huren om uit te klaren en een normale supermarkt te zoeken voor de laatste boodschappen voor de oversteek naar Europa en kunnen zo ook gelijk nog wat van Tortola zien. We zien hier ook zoveel moois. De Virgins zijn echt super mooi!
We horen de hele tijd gemekker vlakbij. Er loopt een landtong van het grote eiland naar onze baai. Hier lopen geiten op met twee kleine geitjes. Moedergeit wil van de landtong over grote stenen, door het water, naar het grote eiland en denkt dat de kleintjes haar wel zullen volgen. Niet dus, dus gaat ze maar weer terug. Ze zal toch even op laag water moeten wachten. We volgen het geheel vanuit de kuip. Zo lief om die pullekies te zien. We zijn benieuwd of ze er morgen nog zijn.
Zondag 7 mei 2017 Carieb, eiland Jost van Dyke bij Bay van Little Jost van Dyke nabij Foxy’s Taboo naar Sandy Spit
We horen de kleintjes niet meer mekkeren en denken dat ze over gelopen zijn, het is nu laag water. Na het ontbijt trekken we onze badkleding aan en onze waterschoenen, want we gaan de kant op richting de Bubbly Pool, een natuurlijke zwembadje (pool) omringd door grote rotsen. Door de noordelijke swell wordt het badje vanzelf gevuld en ontstaan er door de golven bubbeltjes onder water, waar je in kunt baden. Het pad erheen is langs het strand, daarna over een rotsachtig pad, langs grote cactussen en door een mongrovenachtig bos omhoog en dan kom je uit bij een strandje.
We hebben de Bubbly pool helemaal voor onszelf. We gaan er lekker inzitten en wachten af en ja hoor daar komt een grote golf van zee die met een noodgang tussen de rosten heen raast en ons badje vult. En inderdaad zien we onder water allemaal zoutbubbeltjes.
Ook zwemmen er kleine visjes rondom ons heen en komt een hele aparte vogel ook even kijken of er nog wat te vangen valt. We genieten van de rust om ons heen. Als we weer terug aan boord zijn halen we al gauw het anker op en varen naar Green Cay/ Sandy Spit, een piepklein eilandje verderop. We laten het anker op 5 meter diep water vallen en gaan na de tostilunch naar Sandy Spit. Een onbewoond klein wauw eilandje met aan de ene kant een mooi strand met een paar struiken en één palmboom. Aan de andere kant een lang plateau gevormd door koraal. Tussen Green Cay en Sandy Spit loopt een koraalrif dat ons beschermd tegen de noordelijke swell. Je ziet de golven erop omslaan. Een mooi gezicht. We lopen het eilandje rond en denken te gaan snorkelen, maar er loopt een behoorlijke swell. Er worden toeristen door snelle bootjes naar het strand gebracht wat soms niet helemaal goed gaat. Ze denken zo overboord te kunnen stappen, maar gaan kopje onder want het is vlak voor de branding nog behoorlijk diep. Zittend op het strand bekijken we alles en vermaken ons prima. Sommigen nemen hun blikje drinken mee het water in en het is de kunst om deze droog over te krijgen, óók de mobiele telefoons. Als we terug naar de Novatrix gaan, zwemmen we nog even rond de boot om al het koraalzand uit onze broekjes te spoelen. Jaap pakt een schrapper en leeft zich nog even uit op de romp van de Novatrix. Wij zoeken binnen alle bakspullen bij elkaar, want zoon gaat twee broden bakken en schoondochter een cake. We gaan alles achter elkaar proberen te bakken in de Cobb.
Na bijna twee uur is alles gebakken en is de Cobbsteen nog steeds rood gloeiend dus bedenken de mannen dat we er onze avondmaaltijd er gelijk achteraan op kunnen bakken. We bedenken dat het een rijstmaaltijd wordt met kip, champignons en ui met kerriepoeder in de wokpan van de Cobb. De wokpan gaat daarna op tafel en even later scheppen we het aan tafel op onze borden. Na de afwas zetten we koffie en thee en nemen we er een plak vers gebakken cake bij. Heerlijk! En dan is het tijd, Jaap z’n alarm gaat; het Ned netje met de korte golfzender, de SSB. We horen vanavond veel schepen zoals de Blue nose (net onderweg naar Bonaire), Agaath gaat richting Venezuela, Freya is bijna ingescheept, de Enjoyster is met de Grutte Grize onderweg naar de Azoren, de Schorpioen is in de buurt van Washington. Wij gaan ons deze week ook voorbereiden op de oversteek, gaan het weer in de gaten houden en willen het laatste proviand aan het eind van de week inslaan.
Maandag 8 mei 2017 Carieb, van eiland Sandy Spit naar eiland Tortola Cane Garden Bay naar Brewster bay
Een paar mijl verder ligt Cane Garden Bay, een grote baai omringd door een tropisch regenwoud, met wat winkeltjes en een 400 jaar oude rum destillerij. Er zijn een aantal van hen in de heuvels en valleien van de BVI en er is er nog ééntje die nog steeds functioneert, hier dus in Cane Garden Bay. The Callwood’s Distilleerderij is de oudste, de enige nog steeds operationele distilleerderij in het Caribisch gebied die in het midden van 1700 is gebouwd.
Niets vergeleken bij de industriële rumdistelerij in St Croix. Het is volgens de boeken een zeer kleine, maar wel heel interessant en de moeite waard om te bezoeken en om terug te gaan in de tijd. En dat klopt. Als we er aankomen zien we een wat vervallen gebouw en worden door een knul met staart in een groen T-shirt binnen gelaten. Het is er binnen niet zo groot en heel oud. Je hebt het gevoel terug in de tijd te gaan bij het gedimde licht. De oude rumvaten staan mooi opgestapeld en in de ruimte erachter lijkt het ook vol te staan met vaten. Je kunt je inbeelden hoe het vroeger was met de plantage- eigenaren en piraten. Het rumseizoen is van maart tot augustus. Hij verteld dar ze vier soorten rum verkopen. De verse witte, de 4 jaar oude, de 10 jaar oude en een blend rum met suikerriet toegevoegd. De eerste is heel helder en ze worden met de jaren steeds donkerder van kleur. We mogen proeven. Onze minibekertjes worden gevuld met eerst de 4 jaar oude, dan de 10 jaar, daarna die met suikerriet en als laatste jongste de “ verse”, de doorzichtige rum. Als we de eerste drinken worden de smaakpapillen hevig wakker geschud en proef je de 40% alcohol je keelgat inlopen. Brrrrr.. De tweede is iets minder heftig, maar voel je ook goed lopen en smaakt het lekkerste. De derde slaan we achterover, hierbij voel ik het bij mij al naar m’n bol stijgen en is heel erg heftig van smaak. Rum drink je normaal toch niet puur en zeker niet ’s morgens! De vierde met rietsuiker smaakt lekker zoet en als ik vraag hoe duur alles is gaat dat me makkelijk in het Engels af, hik… We besluiten de 10 jaar oude te kopen. Na het betalen mogen we verder het terrein bekijken en lopen we langs de rietwals en de ketel waar alles in gekookt wordt. De grote groene beplanting is imposant om te zien. Daarna gaan we nog even langs de supermarkt, de artikelen zijn hier niet geprijst. Oeps…Het drankje wat ik bij Sidney’s heb gedronken ziet Jaap staan. Bij de kassa vraag ik de prijs helaas …veel te duur. We kopen een zak pretsels, 6 broodjes, n heel brood en wat tomaatjes en betalen de hoofdprijs. We kunnen maar niet aan de hoge prijzen wennen. Knettergek zijn ze hier!
Als we weer aan boord zijn gaan we een baai verder kijken. Bij aankomst bij het binnenvaren is het een beetje lastig met aan beide kanten een rif. Onze zoon wijst ons de weg staand op dolfijnenplankje voorop bij de boeg. En zo kunnen we ons anker laten vallen in een mooi zandplekje in azuurblauw water waar het zo helder is dat je de ankerketting 20 meter ziet lopen. We nemen het er even van. Heel de middag lezen we allen een boek. Jaap stelt de iPad in om iedere weerkaarten automatisch op te vragen. Na het eten en de afwas gaan we met de lamp en gopro nog proberen wat grote vissen te filmen, helaas zijn er alleen maar grote wolken visjes te zien.
Dinsdag 9 mei 2017 Carieb,van eiland Tortola, Brewester Bay naar eiland Guana Island, White Bay
Na het ontbijt ontstond er fikse swell. Grootzeil gehesen en anker opgehaald en de baai uitgezeild. Met wind tegen variërend van 16 tot 26 knopen naar Guana Island, White Bay gezeild en het anker uitgegooid. Helaas liggen er teveel stenen op de bodem. Ik voel het anker kruien. Dan maar een mooring. De baai zit vol vis die door de pelikanen en kleine meeuwtjes worden opgegeten. Ook zie je er regelmatig grote vissen doorheen jassen. Een fascinerend gezicht. Je blijft er naar kijken. Als we net aan de mooring vastliggen komt er een stortbui aan. Vlug doen we het luifeltje erop en hangen er de slang in en zetten er een vijf literfles onder. Na een half uur hebben we al 60 liter water opgevangen. Ik haal mijn vuile was tevoorschijn en kan de was gaan doen met het regenwater. Als die klaar is spoel ik het uit met het regenwater, centrifugeer het in de wasmachine en even later hangt er een waslijn vol in onze slaapkamer achter en de badkamer achter. De lege jerrycans worden weer vanzelf gevuld, want het blijft gieten vandaag. Dus wordt er gelezen in de kuip en bekijken we de weerkaarten. Als alles weer vol is met regenwater zetten we er thee van en willen we douchen. Onze schoondochter probeert het uit. Heerlijk!, zegt ze. Oh, dan gaan wij ook, denkt de rest. . Dus trekken we onze badkleding aan, worden gampootjes opgezocht en staat onze schoondochter al op het achterdek klaar om ons voor te spoelen. Dat valt tegen… het water is best wel fris. Dat hadden we niet gedacht! Spoelen maar, zegt ze lachend. En na het insoppen worden we gespoeld.
Woensdag 10 mei 2017 Carieb, eiland Guana Island, White Bay via Marina cay naar eiland Great Camanoe, Lee bay
Het is ook vandaag en bewolkte dag, maar haast geen regen. De mannen willen duiken. We brengen ze naar het kleine strandje waar helaas extra veel deining staat. De landing gaat aardig goed , op een grote golf na die de duikspullen vol koraalzand stort, en de dames worden weer afgeduwd om naar het grote strand te varen. Na de dingy aan een tak vastgebonden te hebben snorkelen wij samen daar rond. Ik zie hele kleine minivisjes, het lijkt er wel een kweekvijver. Alle visjes die we normaal in het groot zien zien we daar in het mini. Een grappig gezicht.
Hier komen de mannen na een tijdje weer aan land. Nadat we met z’n allen terug zijn gekeerd naar de Novatrix gaat Jaap met duikfles het hele onderwaterschip schrappen. Hij komt versleten boven. We lunchen met elkaar en willen het anker ophalen als we grote vissen onder de boot zien zwemmen. Zeker wel een meter groot. We volgen ze vanaf het dek. Daarna varen we naar Marina Cays. Het ligt daar echt helemaal sjokvol met catamarans en aan de overkant bij Trellis Bay ook massief vol. Later blijkt dit voor de full moon party op Beef Island te zijn. Wij besluiten naar een rustige baai, Lee Bay te varen. Heerlijk, wat een rust en erg mooi. Er lag er nog één Ned. Zeilschip de Chimo, kwamen even buurten. Aardige mensen, gaf als tip toch naar Bermuda te varen i.v.m. de Americancup en dat hier in de baai een grote rotsenknots is waar je via een touw bovenop kunt klimmen. De mannenogen begonnen gelijk te glimmen. En ja hoor even later zien we in de verte een blauw en oranjeshirt op de Apenrots zitten. Hoorden later dat het een hele klim was en gevaar voor eigen leven, toen Jaap boven kwam werd hij aangevallen door een zwaluw.
Het is vandaag gehaktballendag, en wel uit een keurslagerblik met aardappeltjes en zelfgemaakte appelmoes. SSB netje ging goed. ‘s Avonds spelen we gezellig een spelletje.
Donderdag 11 mei 2017 Carieb, eiland Great Camanoe, Lee bay
Vannacht heeft het vreselijk geonweerd, maar nu schijnt de zo’n weer. Met de drone maken we leuke opnames van deze baai. Mooi is te zien hoe helder het water hier is. Op de kant hebben B en M nog mooie schelpen gevonden. In eentje blijkt er een kleine heremietkreeften te zitten. B is een tijd bezig om hem op allerlei manieren naar buiten te lokken. Op het laatst legt hij hem in het bakje bij de bazaan neer. We snorkelen wat met elkaar, is weer erg verrassend en mooi. Als we aan boord zijn start Jaap nog even de drone en komt na de K’ dans ook de Zahree aangevaren. Hij weet ze te filmen. Even later komen ze even langs en nodigen ons morgenochtend even uit voor op de koffie. Het Trysail bevestigen we alvast op de giek. Voor als we slecht weer krijgen tijdens de oversteek. Vader en zoon zetten er nog een schijf bij in de giek zodat we hem gelijk kunnen hijsen ipv dat we het grootzeil moeten ontkoppelen. Na het avondeten houdt Jaap de schelp tegen het licht, blijkt de heremietkreeft er niet meer in te zitten. Maar waar is die gebleven en het is intussen al donker geworden!! Met hulp van de zaklantaarn haalt B. het hele bakje leeg en zoekt het dek af, maar geen heremietkreeft te bekennen. Ons dakluik, hier vlakbij, boven ons bed stond ook open… Als hij in m’n bed blijkt te liggen maak ik B. vannacht echt wakker! Jaap hoort de krekels op de kant en zegt: de Heremietkrekels zijn ook aangezet.
Vrijdag 12 mei 2017 Carieb, eiland Great Camanoe, Lee bay via Marina Cay naar Trellis Bay op Beef Island, Tortola.
Even op koffievisite bij de Zahree. Was gezellig en leuk om even bij te kletsen. Daarna anker op en op zeil, uitgezwaaid door K’dans en Zahree de baai uitgevaren naar Marina Cays. Daar zag het er heel anders uit dan de vorige keer! Lagen nu maar twee boten. Met B. de mooring opgepikt, best makkelijk zo’n hulp, zal hem missen, en met de dingy het piepkleine eiland aangedaan. Was maar één winkeltje en nog even naar boven gelopen waar je een magnifiek uitzicht had. Turkoise water waar de Novatrix in ligt te drijven met een strand met palmbomen. Hier krijg je echt geen genoeg van.
Na de lunch en snorkelen naar Trellis Bay bij Beef Island op Tortola gevaren. Vlakbij, dus even op de motor. Hier tussen de moorings een plekje voor ons anker kunnen vinden. Met z’n drietjes zijn ze naar de kant gevaren om op het vliegveld voor morgen een auto huren.
Als ze terug zijn hebben ze voor morgen een auto gehuurd en hebben gelijk even brood en toetjes gehaald bij de plaatselijke Caribische super. Het is gezellig op de kant met houten beelden en een ijzeren beeld wat in het water staat wat rijkt naar de zon en leuke barretjes.
Het is maar een ienimiene stukje lopen naar het vliegveld. Dat is makkelijk voor zondag. ’s Avonds plannen we met elkaar de route op de iPad voor morgen .
Zaterdag 13 mei 2017 Carieb, eiland Tortola, Beef Island, eilandtour met gehuurde auto.
Vandaag gaan we per auto Tortola bekijken. Tortola is het grootste van de vier hoofdeilanden van de Britse Maagdeneilanden. Er wonen 23,908 inwoners. Het eiland meet 20 km bij 5 km. Op Tortola ligt de hoofdstad Road Town. Op het zuidoostelijk gelegen Beef Island, dat door de brug Queen Elisabeth II Bridge verbonden is met Tortola, bevindt zich een vliegveld, Terrance B. Lettsome International Airport. De naam Tortola is waarschijnlijk een verbastering van “TerTholen”, naar het Zeeuwse eiland Tholen. Hier voelen onze opstappers zich helemaal thuis.
Vandaag hebben we een metallic grijze Suzuki grande Vitaro 4×4 met het stuur aan de linkerkant ter beschikking. De auto’s hier rijden links, maar je ziet de sturen toch ook wel veel aan de linkerkant. De iPad wijst ons eerst de weg naar Customs bij het Ferry dock in Road town. Hier worden we geholpen door stevige pittige dame met een push up bh die haar borsten opkrikken tot bijna bij haar kin. Er komt net een Ferry aan en die mensen gaan voor. De mevrouw met een grijze knot van immigration wil ons er niet even tussendoor helpen. We moeten buiten wachten totdat ze deze heeft geholpen. We lopen weer het mekkerende poortje door. Een andere dame, in pak van Customs, regelt buiten van alles en vraagt wat we staan te doen. Als we het vertellen zegt ze ook dat we buiten moeten wachten. Het is snikkie heet en we hangen wat tegen een pilaar en het gebouw. Je merkt dat het die mevrouw een beetje irriteert en na een tijdje mag Jaap mee naar binnen. Er is een volgende ferry aangekomen en mevrouw knot weigert in eerste instantie Jaap te helpen. Mevrouw immigration steekt hier een stokje voor en even later komt Jaap met de paperassen naar buiten. He he missie volbracht. Hup naar de auto. Onderweg zien we een grote supermarkt en bekijken de openingstijden, want na afloop van onze tour willen we de laatste boodschappen doen. Op naar Sage mountain met aan het einde van de weg een mooi uitkijkpunt.
Hier maken we mooie foto’s van het gebied waar we de afgelopen weken hebben gezeild. Jost van Dyke zie je schitterend liggen met de eilandjes Sandy Cay en Spit Island. Je schijnt hier mooi te kunnen wandelen door het regenwoud. Jaap kijkt op z’n iPad en we kiezen een trail. Het blijkt een natuurlijk pad te zijn dwars door het tropisch regenwoud. Veelal gevormd door een natuurlijke trap van de wortels van de bomen, omhoog. Zo mooi, we zijn omringd door grote bananenplanten,hele grote bomen die weer begroeid zijn met klimplanten. Alles om ons heen is groen en groot. Allerlei soorten vogels laten van zich horen, verscholen tussen de bomen. Er schijnen hier de hummingbird en de bananaquits rond te vliegen. Het geritsel van de hagedissen om je heen. Die kijken je vanaf de grote bladeren of stammen van de bomen aan. Dan komen we bij het hoogste punt vd BVI bij het Jr O’Neal uitzichtpunt.
Wauw , daar wordt je wel even stil van. We hangen over de balustrade genietend van het uitzicht. Tijd voor wat lekkers en wat te drinken. Via een andere trail gaan we terug richting auto. Onderweg zie ik een dood blad op het pad bewegen. M. houdt haar camera in de aanslag terwijl B. nieuwsgierig met een tak het blad omhoog wipt.. Ligt er in een slakkenhuis met een te grote heremietkreeft onder. Wauw, hoe komt die nu zo hoog op deze berg! Allerlei mogelijke manieren worden door ons bedacht. Het blijft een raadsel. Het pad naar beneden is behoorlijk glibberig, maar zonder kleerscheuren komen we anderhalf uur later weer bij de auto. Op naar Smuggelers cove. We rijden door de bergen, vaak met hele scherpe haarspeldbochten en mooie uitzichten. Als we bij het strand aankomen zoeken we een boomstam in de schaduw om op te zitten om even rustig te kunnen lunchen. Een klein brutaal bruin kippetje met een kittig opstaand staartje heeft ook duidelijk trek en springt op schoot. Pikt even later in je voeten en is niet weg te krijgen. Jaap pakt hem op en brengt hem zo ver als mogelijk naar een palmboom verder weg. He he, even rust, zegt Jaap bij terugkomst. We kijken langs hem heen en wie komt daar aangerend…t kippetje. Dan maar wat voeren om rustig te kunnen eten. In het water voor ons wordt door een dikke Amerikaanse vrouw drijvend in haar opgeblazen eilandje om onze kapriolen gelachen. En wij om haar en haar man die bij haar prive eilandje met z’n drinken en dikke sigaar tot zijn boezem in het water staat. Geen gezicht. We besluiten even lekker te zwemmen in het turkooize water. Even later drijven we gevieren er heerlijk rond en bedenken dat dit onze laatste baai zal zijn in de Carieb. Nog maar even genieten. Na afloop spoelen we ons af met de meegenomen flessen met regenwater, goed idee van Jaap. We moeten vanaf hier natuurlijk wel wat meesmokkelen, heet tenslotte Smuggelers cove… Het wordt een kokosnoot, what else… We stappen weer in de Suzuki en gaan op weg naar een uitzichtpunt op de punt van Shark Bay . De 4×4 aangedreven auto hebben we hierbij hard nodig, want onderweg komen we op onverharde wegen met pittig haarspeldbochten.
We gaan off the road en bij Brewers Bay komen we aan het water uit bij een klein werfje. Hier drinken we wat en zien voor ons de K’dans voor anker liggen. We nemen de kustroute langs de vele mooie baaien, veelal waar we met de Novatrix hebben gelegen. We vervolgen de weg en in Road town vinden we weer de grote supermarkt Riteway. Hier hebben we heerlijk inkopen kunnen doen tegen normalere prijzen. Het mysterie van een paar dagen geleden is opgelost…hier doen de locals hun inkopen en verkopen het voor de dubbele prijs aan die domme toeristen! Onze opstappers hebben daar ook gelijk ons laatste avondmaal gekocht: gamba’s met zakken ingevroren patatjes en toetjes. En ook 4 ijsjes. Die smikkelen we op in de auto, heerlijk. Op naar het gebied bij Customs daar is de Crafts alive market. Dit zijn kleine gekleurde huisjes waar ze souvenirs verkopen en ook waar creatievelingen hun waar verkopen. Vriendelijke vrouwtjes wijzen ons de weg naar hun waar en wordt er op een lieve vriendelijke manier geholpen. Er wordt niet aangedrongen en als we hun huisje verlaten wordt mij een fijne Moederdag toegewenst. Moederdag? Ja dat is morgen, komen we achter. We komen langs het huisje van een schilder met echt mooie Carieb schilderijen helaas veel te duur, maar o zo gezellig. Kan erg leuk vertellen, heeft een vrolijk doorleeft gezicht met twinkelende oogjes. Vroeg waar we vandaan kwamen, vond dat we erg ver waren en had nog nooit van de Azoren gehoord. De man maakt echt mooie schilderijen, maar helaas ook te duur. We nemen vriendelijk afscheid, wel erg jammer. In de volgende huisjes vinden we onze souveniers. We rijden het parkeerterrein weer af en als we stoppen zien M. en ik een knul op een brommer stappen met een gave blinkende helm. Wauw die is leuk, ik steek een duim naar die knul op en wijst naar z’n helm. Hij staat helemaal te glunderen en steekt ook lachend zijn duim op. Wij zitten samen achterin de auto te lachen. Moe komen we aan bij de Trellis Bay. We laden de auto uit en Jaap en ik brengen met de dingy alles aan boord terwijl B. En M. de auto terug brengen. Als zij bij het strand terug komen komen ze de Braziliaan tegen. Ze herkennen elkaar, laatst gezien op de Kaap Verden. Leuk om hem weer tegen te komen. Hij verteld ze van onze ontmoeting op st Maarten en moeten ons de groeten doen. Jaap pikt ze op en als de boodschappen zijn opgeruimd gaan we aan het eten beginnen. Het is ondertussen al donker geworden. Samen de heerlijke Gamba’s met patatjes gegeten. Met natuurlijk allen een Carieb biertje erbij. Het piepkleine eiland in de baai, het Island last resort, geeft vanavond gezellige muziek. Volgens Ben is Rum THE answer, but what is THE question. Dus nemen we na de koffie/ thee met bananenbrood een rum cola om het af te leren. En dan is het alweer gauw tijd om onze kooien in te duiken.
Zondag 14 mei 2017 Carieb, eiland Tortola, Beef Island naar eiland Anegada bij Pomato Point voor anker.
Vanmorgen kreeg ik een lief berichtje van onze dochter ivm met Moederdag. Er zat nog een klein cadeautje in de cadeautas. Heerlijke zoute drop, lekker voor de komende oversteek. Als B. is aangekleed krijg ik een dikke knuffel van hem i.v.m. moederdag. We eten bij het ontbijt natuurlijk een gekookt eitje en dan gaan we allen aan de gang. Want we hebben het druk. Vandaag alles zoveel mogelijk vaarklaar gemaakt i.v.m. de komende oversteek terwijl onze opstappers hun tassen inpakken en Jaap de foto’s kopieert. Ja en dan moet het er toch van komen… De tassen gaan de dingy in en lopen we even later naar het vliegveld. Amper een paar minuten lopen. Bijna net zover als op st Maarten naar de pink Guana. Wat is de tijd snel gegaan zeg. We waren het erover eens dat de BVI echt mooi is. We nemen we afscheid, nog een laatste keer zwaaien en we zijn weer alleen. Als het vliegtuig van B. En M. boven ons is gespot en gefotografeerd halen we het anker op en varen we langs Marina Cays. Daarna langs Can Bay, dit is de andere kant van de Lee Bay en varen we de Caribische zee op. Op naar het noordelijkste puntje van de Carieb, eiland Anegada 18 mijl verderop. Binnen vinden we op ons prikbord een polaroid foto met een lachende B. en M. met een lieve tekst eronder. De stiekemerds, maar wel leuk!
Pas 7 mijl voordat we bij Anegada zijn zien we het eiland pas. Het is een groot eiland, maar erg plat. We varen richting het rif bij Neptune’s treasures, het is daar beboeid, want daar is een gaatje in het rif waardoor je in de baai bij Flamingo pond kunt komen. Het is er erg ondiep, zelfs in de vaargeul zien we de dieptemeter af en toe op nul staan. Als we binnen zijn wordt het niet beter. In 30 cm water onder de kiel ankeren we, maar hebben er geen goed gevoel over. Dus halen we het anker op en varen ons eigen trackje op de laptop uit weer terug de zee op. We gaan een stukje verder naar Pomato point. Ook daar is het niet echt diep als we een mooi licht stuk in het water achter het rif zien. Daar laten we het anker vallen met de hoop dat daar wel zand ligt. Even later gaan we met de dingy en het oranje kijkglas even bij het anker kijken. En ja hoor het anker is mooi ingegraven in een bodem van lichtgekleurd zand. Na het avondeten zorgt Jaap dat de dingy hoog aan de davids wordt gehesen. Nog even naar twee SSB netjes geluisterd en is het alweer pikdonker om ons heen. Alle breekbare serviesspullen dek ik toe of zet het stevig vast in mijn keukenkastjes om breken en irritante herriegeluidjes te voorkomen.
Maandag 15 mei 2017 oversteek van Carieb naar Azoren startdag
Om 8 uur anker op en gaan we aan onze oversteek beginnen. Na een uur wil ik op het voordek de kotter uitrollen. Dit lukt zowaar zonder een golf over me heen te krijgen. Verbaast sta ik op om terug te lopen, ben gisteravond namelijk heerlijk onder de douche geweest. M’n haren voelen heerlijk zacht, heel wat anders dan het zoute haar van de afgelopen tijd. Helaas te vroeg gejuigd, want terwijl ik net weer sta krijg ik vol van voren een golf over me heen. Ik druip van kruin tot teen. Jaap z’n lachende gezicht spreekt boekdelen. We zijn een beetje weemoedig, de Carieb verlaten is nog al wat. Bijna 5 maanden daar gevaren, heerlijk weer, altijd in korte broek, mooie omgeving, veel gezien en meegemaakt. Ja, het was een mooi avontuur. Leuk dat de kinderen geregeld langs kwamen. Die weten nu ook hoe het is in de Carieb. Kunnen we nog eens herinneringen met ze ophalen.
De zee is behoorlijk knobbelig waardoor we ons katterig voelen. We blijven drinken en eten, maar niet van harte. Even drie dagen volhouden dan is het weer over, ben je ingeslingerd, is de ervaring. We kunnen iets ruimer dan hoog aan de wind varen.
Dinsdag 16 mei 2017 oversteek van Carieb naar Azoren dag 1
Het is erg warm zowel binnen als buiten. Binnen is het echt niet te harden, kan geen raam openzetten dus tropisch.
We eten lichte maaltijden. Tegen elf uur ’s avonds word ik tijdens mijn wacht opgeschrikt door een hevige spuiter naast de boot. Klinkt als een walvis! Het is pikkie donker, nog geen maan. Ik roep Jaap erbij. Starend in het donker is niets te zien. Best een beetje eng , ze wel te horen, maar niet te zien.
Woensdag 17 mei 2017 oversteek van Carieb naar Azoren dag 2
We raken ingeslingerd. Het is nog erg warm.
Donderdag 18 mei 2017 oversteek van Carieb naar Azoren dag 3
Buiten wordt de wind al wat koeler. Tegen middernacht trekken we een fleece vest aan. Voor het eerst sinds 5 maanden. We beantwoorden wat mailtjes van vrienden en collega’s die ons een goede overtocht wensen.
Vrijdag 19 mei 2017 oversteek van Carieb naar Azoren dag 4
Een zwaar bewolkte grijze dag met wind tussen de 16 en 23 knopen, we varen hoog aan de wind. De zee is redelijk rustig. ‘s Morgens bekijken we de weerkaarten en besluiten deze koers van 35 graden aan te houden tot zondag om de corridor te nemen tussen de twee hoge druk gebieden om naar de Azoren af te buigen.
Jaap doet zoals iedere ochtend zijn controlerondje over het dek. Met de lunch eten we een tosti, ook het oude brood is dan weer eetbaar. Het avondeten is vandaag macaroni. Dit eten we uit ons schaaltje, zodat ieder macaroni elleboogje de juiste weg naar onze mond vind.
Bij zonsondergang en zonsopkomst neemt de wind steeds even fiks toe. Dan is het opletten geblazen. We zijn een beetje laat met de afwas. De wolken verdwijnen en kleurt de lucht fel rood. Dat zal de schilder op Tortola wel mooi hebben gevonden. Vannacht zitten we nog steeds in korte broek, maar het wordt buiten toch wat kil aan de bil. Dus haal ik bij mijn wacht een lakentje te voorschijn waar we ons tijdens de wacht in kunnen wikkelen.
Zaterdag 20 mei 2017 oversteek van Carieb naar Azoren dag 5
We liggen al dagen over bakboord met de Novatrix. Goed schuin, af en toe best lastig en vermoeiend. Normale dingen zoals naar het toilet gaan is een heel gedoe. Het gaat als volgt….
We leven natuurlijk meer in de kuip dan binnen. Dus eerst proberen het trapje heelhuids af te komen. Dan komt het obstakel; de kaartentafel. Oppassen dat je daar niet met een fikse golf tegenaan gezwiept word. Als dit goed gaat het volgend lastige punt…de louvredeurtjes van de hangkasten. Gelukkig hebben ze een stevige sponning. Je moet er niet aan denken er hard tegenaan te komen. Dat overleven de louvretjes niet, lig je zo binnen in de kast. Gelukkig loopt de vloer in onze hut op, is even een rustpuntje in de Tour naar het toilet. Stap je de badkamer binnen moet je je stevig vasthouden om niet uit te glijden op het badkamerkleedje. Probeer dan maar eens , je schrapzettend en met één hand vasthoudend je broek met één hand te laten zakken… Zit je op het toilet dan moet je na het lossen snel doortrekken anders heb je kans op natte billen. Daarna alles in omgekeerde volgorde. Nee, het is écht niet zo makkelijk een toiletbezoekje op een hellend en denderend schip… Dan spreek ik nog niet over brood smeren, koken, afwassen etc. De billenbumper in de kombuis doet weer goed zijn werk.
Gelukkig heb ik een Willie Wortel aan boord… We maken warm theewater met het koffiezetapparaatje die net naast de trap hangt. Deze spuit het kokend water, nu hellend, niet in de koffiekan, maar op het trapje. Best lastig thee zetten… WW heeft daar wat op gevonden: Een boerenyoghurtemmertje wordt de bodem uitgesneden en in de koffiekan geplaatst waardoor hij zo hoog verlengd is dat hij net niet tegen het uitlaattuutje komt. Zo is de inhoud van het hete water nagenoeg hetzelfde als je het er koud in heb gegoten. Wel sta ik nu steeds bijna te kwijlen als ik thee zet. Ik verlang zo naar een lekkere emmertje met boeren yoghurt. Zal één van de eerste dingen zijn die we in Nederland bij de super gaan kopen!
Vandaag zijn er drie vrachtschepen langs gekomen. Voor de rest is er weinig te zien. Bewolking en af en toe wat vogels. Tegen de avond, vlak voor zonsondergang, verdwijnt er wat bewolking en zien we even het zonnetje. De lucht kleurt dan prachtig rood aan de horizon met daaronder een strook bewolking. De wolken lijken net gebouwen en de grote wolken net een groot kasteel. Ik heb iets teveel fantasie beweerd Jaap. Vanavond eten we een varkenshaasje met champignons en een uitje met gekookte aardappeltjes. Ouderwets gekookt in de snelkookpan, want we gaan te schuin om ze in de magnetron te koken. Als toetje de nepyoghurt met een toefje slagroom om er nog wat smaak aan te geven. Als we willen afwassen komt er weer een poepie wind. Is niet makkelijk bij een hellend schip. Jaap steunt met zijn rug tegen de pilaar bij de kaartentafel en kan dan net wat pakken om af te drogen. De bank, nu bed, fungeert als veilige tafel. Af en toe schiet Jaap naar voren door een onverwachtse beweging van het schip. Samen hebben we lol.
Zondag 21 mei 2017 oversteek van Carieb naar Azoren dag 6
Vandaag verwennen we de inwendige mens. Waarom? Omdat het kán! Ieder nadeel heeft z’n voordeel. We varen vandaag op de motor, omdat we in het hogedrukgebied varen en er nagenoeg geen wind staat. Het is hier net het Haringvliet op een doordeweekse dag, geen schepen om je heen en weinig golven. Aan boord kun je weer normaal zitten, gewoon rechtop lopen en ook weer eens wat onder de gril leggen. Dus het halve tomaatje wat van gister over was gaat eraan. Wordt op een bedje een met boterbesmeerde boterham met kaas gelegd, krijgt een snufje kerrie en wordt even onder de gril gelegd. Zo die mag even opwarmen. Dan maak ik de nieuwe Jif pindakaaspot open die we op Tortola hebben gekocht. Verrassing! Heeft ook weer van die lekkere stukjes pinda. Ik laat het Jaap zien, die denkt dat het niet goed is. Natuurlijk, heerlijk. Jaap haalt z’n neus op, nee die houdt duidelijk niet van pindakaas. Hij krijgt in plaats daarvan ‘n extra boterham met de overgehouden stukjes tomaat. Het wordt vandaag een smikkellunch, want we kunnen er ook nog een volle beker melk bij inschenken. Kon de laatste dagen niet ivm met helling.
Na de lunch gaan we drie broden bakken, want het gekochte brood raakt al aardig op. Nu kunnen we normaal staan in de kombuis, dus aan de slag. Jaap duikt de broodbakpakken op uit het vooronder en ik weeg alles af en dan mag de mixer zijn werk doen. De Cobb wordt op het gasstel geïnstalleerd en na 2 x rijzen wordt het eerste brood in de Cobb gelegd. Dan is het volgende brood aan de beurt. We werken achter elkaar aan en een paar uur later hebben we drie broden die staan af te koelen. We hebben het er druk mee, maar zo kunnen we er weer wat daagjes tegenaan. Ze gaan de vriezer in. Vandaag is de bewolking een stuk minder en krijgen we zelfs de zon te zien. Na het avondeten hebben we een mooie zonsondergang. Als we na de afwas buiten komen is het donker. We kijken naar de hemel en zien een schitterende sterrenhemel. We gaan beide op de kuipbanken liggen om hiervan te genieten. Het blijft een mooi gezicht.
Maandag 22 mei 2017 oversteek van Carieb naar Azoren dag 7 vanmorgen 1000 mijl achter de rug.
Vanmorgen om half zes kon de motor eindelijk uit. Heerlijke zeildag.
Dinsdag 23 mei 2017 oversteek van Carieb naar Azoren dag 8
Vannacht wind variërend van 16 tot 25 kn waardoor je steeds het zeil aan het wegdraaien bent of ze aan het trimmen bent. Vanmorgen vroeg plotseling 29 kn, met moeite de genua binnen gekregen.
Woensdag 24mei 2017 oversteek van Carieb naar Azoren dag 9
Het is 4 uur in de ochtend. De zon is net een half uurtje wakker. Ik al vanaf 3 uur, nam van Jaap de wacht over. En wat zie ik ineens naast de Novatrix, heel veel vinnetjes. Dolfijnen! Vanmorgen kun je ver over de oceaan kijken met golven van zo’n twee meter. Je ziet ze van alle kanten met een flinke vaart uit de golven omhoog springen richting onze boeg. Grote, maar ook kleintjes, dicht naast hun mama, en een paar uitslovers. Die net als ik blij zijn eindelijk weer eens leven op deze grote plas te zien! Sommigen springen wel een meter hoog het water uit. Heerlijk, wat een schouwspel, dat is even genieten! We zijn nu over de helft van deze oceaansteek en komen dus al een beetje in de buurt van de Azoren. De Azoren een eilandengroep midden op de oceaan. In de zomer heel mooi. Watervallen, veel groen en bloemen en imposante vulkanen met kratermeren. Rest van het jaar is het er erg nat. De Azoren met heel veel van die ondeugende lieve dolfijnen. Mijn dag kan niet meer stuk. Het wordt de derde keer dat we de Azoreneilandengroep bezoeken met onze boot. Deze keer willen we het eiland Flores aan doen, voor ons een nieuw eiland van de 9 eilanden op de Azoren. We gaan lekker onder de douche. Jaap heeft daar een probleempje, een zogenaamd UV probleempje. Als hij z’n vuile t shirt uittrekt trekt hij het hele boord los. Oeps, is helemaal verteerd door de zon. M’n lekkere t shirt, hoor ik hem bedroeft zeggen. Ja, ze zeggen wel; reizen in de Carieb is vaak afscheid nemen, ook van je lievelings T-shirt.
Er komen hier heel veel oorlogsschepen voorbij. Geen echte natuurlijk, maar soort kwallen, schijnen goed giftig te zijn. Een heel raar gezicht. Lijken net doorzichtige belletjes drijvend op het water met een soort roze zeiltje erbovenop. Jaap zegt dat ze daarmee zeilen over zee. Eronder hangen paarse tentakels.
Nog nooit gezien. In de verte zien we ineens iets wits drijven. Door de verrekijker lijkt het net op een stuk piepschuim. We varen er naartoe en blijkt het een losgeslagen vissersboei, soort joon te zijn. Helemaal begroeit met van alles. Te vies om beet te pakken. Tegen de avond gaat Jaap z’n tel.alarm af voor SSBnetje, dutchies in de Carieb. Blijkt het vandaag woensdag te zijn! Dus SSB aan …goede prolongatie, hebben contact met Grutte Grize die onderweg naar Horta zijn . En de Schorpioen aan de oostkust van Amerika op weg naar the big Apple, New York. Leuk om ze beide te horen en te spreken.
Donderdag 25 mei 2017 oversteek van Carieb naar Azoren dag 10
De wind is wel gedraaid en komt nu vanachter. We krijgen weer bezoek van dolfijnen, nu met een gespikkelde rug. In alle mate. Vlug maakt Jaap de gopro vast aan de pikhaak en weet ze onder water te filmen. Een superleuk gezicht. Zeilschip Svea type J van 44m x 7m vd Kanaal eilanden, gaat voorlangs en neemt via marifoon even voor de gezelligheid contact met ons op. Hij koerst naar Bermuda om deel te gaan nemen aan de American cup. Op de AIS zien we ook de Rissa , zo’n 40 mijl ten noorden van ons. Zou dat de Rissa uit Scheveningen zijn of uit Rhoon. Dat zou toch heel apart zijn elkaar hier tegen te komen. Jaap kijkt of hij via de marifoon contact kan leggen. En ja hoor, dat lukt. Blijkt Rob uit Rhoon te zijn.: Hoe heb je mij gevonden? vraagt hij heel verbaast. We zien je op de AIS. Ik jullie niet! Is ook onderweg naar Flores. We houden contact. Tegen half zelf 6 in de ochtend krijgen we wat wind en hijsen de genaker. Het katrol bovenin is niet meer in orde en als we niet oppassen loopt hij vast bij het neerhalen. Dus halen hem al gauw weer naar beneden en zetten de MPS, het grote gekleurde zeil. 3 uur later neemt de wind toe en schuiven we het grootzeil voor de MPS, zodat we hem naar beneden kunnen halen. Daarna bomen we de Genua uit en zetten we het bazaantje erbij. Ja en dan wordt het slingeren voor de wind. Herinneringen aan de oversteek naar de Carieb komen boven. We repareren in de kuip de hoes van de Genaker door een nieuw katrol erin te zetten en de hoes te repareren en aan te passen. Jaap ziet wat drijven, maakt me wakker. We varen er heen; is het een grote stootwil, een losgebroken boei van waarschijnlijk krabvissers of vissers die zo’n meganet in zee hangen. Jaap trekt hem aan boord, er groeien allemaal eendenmosseltjes aan. We kunnen ze nu goed bekijken, ons onderwaterschip zat er helemaal mee onder na de oversteek van Kaap Verden naar Tobago. Na Jaap z’n slaapje komt hij buiten, kijkt over de oceaan. Wat is dat nou daar voor ons? Jaap ziet wat in de verte. Een tweelingzus van de opgeviste boei? Pakt gelijk het roer en stuurt die richting op terwijl ik de pikhaak pak. We wisselen van plek en na wat aanwijzingen kan ik langs de boei sturen. De pikhaak wordt uitgeschoven, hoppa! Moet natuurlijk eigenlijk met een dreg net als op Discovery, maar we hadden hem wel in één keer.
En nu liggen er op het achterdek twee grote stootwillen en een kleintje. In de dingy ligt een vuilniszak vol met vieze en stinkende eendenmosseltjes aangegroeide lijnen.
3 uur later neemt de wind toe en schuiven we het grootzeil voor de MPS, zodat we hem naar beneden kunnen halen. Daarna bomen we de genua uit en zetten we het bazaantje erbij. Ja en dan wordt het slingeren voor de wind. Doet ons denken aan de oversteek naar de Carieb. We repareren in de kuip de hoes van de genaker door een nieuw katrol erin te zetten en de hoes te repareren en aan te passen.
Vrijdag 26 mei 2017 oversteek van Carieb naar Azoren dag 11
Heel de nacht voor het lapje gevaren waardoor het schip behoorlijk slingerde. 15 kn over dek, pittige zee, maar we gaan lekker. De dag begint grijs. De Novatrix dendert maar voort met aan bb uitgeboomde Genua, sb kotter, grootzeil een bazaan. Soms rond de 8 kn over de grond. Best last van de deining, maar ja we hebben wind. Jaap loopt zijn dagelijkse controle rondje over dek en binnen. De schroefas draait echt hard, maar is niet heet. Anders moeten we hen stopzetten. Het halve tent van de nacht laten we maar staan om de koude wind en de miezel tegen te houden. We houden de radar maar aan, het zicht is slecht. Jaap z’n gezicht raakt aardig overwoekerd. Moet nodig de tondeuse overheen. Hij zegt zelf te lijken Chriet Titulaar, zo’n zelfde baard. Die had vroeger een wetenschappelijk programma op tv met bijv. het huis van de toekomst. Met zonnepanelen, zonneboiler en van alles bediend op afstand. Dat is nu eigenlijk al heel normaal. Wat zou je nu nog kunnen uitvinden wat zo vooruitstrevend zou zijn?
De wind gaat wat afnemen en ruimt. We zetten met moeite de Genaker, wat een deining loopt er. Na een uurtje scheurt dit zeil; eerst scheurt het achterlijk eruit en daarna komt er overdwars een scheur die steeds groter word. Gelukkig krijgen we de hoes eroverheen getrokken. Dit tweedehands zeil is echt een miskoop geweest. Tegen middernacht hebben we nog 600 mijl te gaan. We verlangen naar een nachtje doorslapen.
Zaterdag 27mei 2017 oversteek van Carieb naar Azoren dag 12 Beet!
Vanaf vannacht op motor gevaren, geen wind. Na ochtendslaapje onder de douche, wel vasthouden anders glij je onderuit. Na de lunch MPS gehesen, uitgeboomd Genua en bazaan erbij. Jaap z’n beurt om een paar uurtjes te slapen. Eerst zon, later een grijze dag. Tegen vieren passen we ons zeilplan aan en moet alles over de andere boeg. Een hele klus. Daarna alle lijnen weer netjes oprollen en we zijn klaar voor de komende paar uur.
Had net dus m’n adrenalineshotje met zeilwisselingen gehad en zitten we tegen vijven aan een drinkje, happy hour of de hengel ratelt. Beet! Jaap pakt de hengel uit de houder op het achterdek en begint de vislijn binnen te draaien. Lukt aardig, we zien de vis aan het oppervlakte, maar hij geeft zich nog niet gewonnen, want duikt ineens weer onder. Dan voel je pas hoe sterk zo’n vis is! Best zwaar om de lijn weer aan te kunnen draaien. Ik leg de gele handschoenen en het grote schepnet alvast klaar. Samen draaien we lijn binnen, gaat zo zwaar dat we om de beurt draaien. Als hij naast de boot is, neem ik de hengel over terwijl Jaap het net pakt. Nog even nog ‘n stukje binnendraaien, dichter bij de boot… Oeps het is een zwaardvis! Best lastig zo’n lang zwaard … Met moeite krijgen we hem in het net. Hangen hem met net en al aan de reling met z’n kop, t zwaard omhoog. Wat een onhandig ding! Hij beweegt goed. Jaap pakt snel een lierhendel. Tussen z’n ogen toch?, vraagt hij. Ik zeg zonder aarzelen: Ja! En paf, Jaap geeft hem een ferme mep precies tussen de ogen. Yes, hij is gelijk kassie wijlen. Pfoehhh. We leggen hem aan dek. Jaap is onderweg om een tangetje te halen om de haak uit z’n zwaard te halen. Ik zit ernaast trek de gele handschoenen aan en trek de haak er zo uit. Hupsikadee. Jeetje, dat zwaard is hard zeg, keihard, geeft echt niet mee. Jaap wil hem natuurlijk op de foto. Ik pak hem op, jeetje best zwaar, wat een beest.
Als ik hem aan z’n staart omhoog hou, komt z’n zwaard bijna op het dek. Dat beest is bijna net zo groot als ik! Wel met z’n lange zwaard erbij natuurlijk…Z’n huid voelt aan als schuurpapier en hij heeft grote ronde ogen. Ik leg hem in de dingy die lekker hoog tegen de davids is aangetrokken. Precies de goede hoogte om deze vieze klus te klaren. Ik zoek alle gereedschappen bij elkaar terwijl Jaap de puts met oceaanwater vult. Jaap gaat te werk, fijn werkblad zo. Eerst snijdt hij achter zijn kieuwen z’n kop eraf. Achter één van de kieuwen zit een klein zuigvisje, die eigenlijk niet los wilt laten. De kop gaat overboord. Het bootje kleurt al aardig rood. Jaap snijdt hem open tot aan z’n poepert en haalt z’n ingewanden eruit en gooit deze gelijk overboord. Knipt de vinnen eraf en spoelt hem af. Ik ververs geregeld het water in de puts. Jaap maakt er twee grote moten van. Ik neem deze van hem over en gaat ermee naar binnen. En ga er verder mee aan de slag terwijl Jaap het bootje spoelt. Ik maak er 8 grote dikke graadloze moten van waar ik de huid er zo af kan trekken. Het is mooi wit vlees. Lijken nu net 8 grote varkenshaasjes. Wat overblijft is z’n ruggengraat en z’n vel. Die gaan overboord. 6 gaan er in de vriezer en twee in de koelkast, voor morgen. We kunnen er dagen van eten.
Zondag 28 mei 2017 oversteek van Carieb naar Azoren dag 13
Vanmorgen gekookt eitje gegeten, had wat extra eitjes gekookt. Heb er voor de lunch eisalade van gemaakt. Jaap z’n leesbril begint krakkelee te worden. Hebben we nog nooit meegemaakt. Kan denk ik ook niet tegen veel UVtjes. Hij denkt ermee terug te gaan naar de winkel, zegt hij lachend. De Plus ziet hem aankomen! Even later zien we grote boomstam, formaat boom, hard voorbij drijven. Oeps, je zal erop varen..Vandaag hebben we geloof ik wel 4x zeil gewisseld. Heel karwei, de MPS een paar keer van boeg gewisseld, daarnaast de Genua aan de andere kant uitbomen. Én hebben een stuk zwaardvis gegeten met gebakken aardappelen met een uitje meegebakken en Hak appelmoes. We bleken nog een pot te hebben! Was heerlijk! Vlak voor zonsondergang de MPS weggehaald. We werden vergezeld door springende dolfijnen rond de boot. De MPS is in het donker zo lastig om binnen te halen. Helaas gaan we hierdoor wel een stuk langzamer. ’s Avonds om half 11 hebben we nog 360 mijl te gaan.
Maandag 29 mei 2017 oversteek van Carieb naar Azoren dag 14
Om 3 uur in de ochtend hoor ik (na 3 uurtjes slapen): Mar, wakker worden. Een mooi MPSwindje! Zullen we zeil wisselen? Ik trek snel m’n vest en schoenen aan. Als ik in de kuip kom trek ik m’n reddingsvest eroverheen. Het is al licht, doordat we de klok nog niet hebben verzet. En 5 min later sta ik aan dek aan de lijn bij de mast te trekken om de grote lap, de MPS, te hijsen. Na eerst de Genua gefaseerd binnengerold te hebben, terwijl Jaap de spiboom begeleidde. Daarna nog even de bulletalie van het grootzeil op het voordek vieren en alle lijnen aan dek opruimen. 15 min. later zit ik verdwaast om me heen te kijken. Even wakker worden. Jaap tegenover me zit te grinniken. Ja, hij staat er goed op. Ik ga naar bed, zegt hij. Ik staar naar buiten, de zon piept achter een grijze wolk vandaan. Mijn wacht begint. Als ik de iPad opendoe schrik ik me rot. Heeft Jaap die vreselijke foto van mij met die zwaardvis als screensaver geplaatst. Ik ben gelijk wakker…
2 uur later moet ik Jaap wakker maken, want we krijgen teveel wind voor de MPS. Deze begint de Novatrix door het water te sleuren dus snel handelen…binnenhalen! In plaats daarvan de Genua. Jaap kan nog even een uurtje z’n bed in.
Vandaag een drukke dag, erg veel zeilwisselingen gehad. Kregen ook weer bezoek van dolfijnen. Samen op het voordek van ze zitten genieten. Eentje sprong hoog uit de golven draaide z’n lijf en liet zich onderste boven in het water plonzen. Een supergrappig gezicht! Er komt een koufront aan die we voor willen zijn. Zetten alle zeilen bij om goede voortgang te boeken.
Dinsdag 30 mei 2017 oversteek van Carieb naar Azoren dag 15
Oh het was koud vannacht brrr. De laatste week hebben we ’s nachts zowel buiten als binnen al een Noorweegs dekentje, maar vanmorgenvroeg heb ik deze binnen verruilt voor een….dekbed! Het was even zoeken, maar gevonden. Jaap mag hem het eerst uitproberen. Hij zei vannacht toen ik even naar het toilet ging dat het zo koud was. Kan hij lekker zichzelf weer even opwarmen. We gaan lekker, gemiddeld 6,7 knopen. Als ik om drie uur buitenkom is de zee al aardig opgeklopt, er loopt een lekkere swell. Soms wordt de Novatrix door een golf flink opgetild. Binnen had ik het gevoel dat we moesten reven, maar buiten valt t reuze mee. Ach, de kokosnoot die op het achterdek uitgroeit zal het ook wel koud hebben…
Woensdag 31 mei 2017 oversteek van Carieb naar Azoren dag 16. Aankomst op eiland Flores, Azoren.
Het vernijn zit hem in de staart…. Als ik om 3 uur in de ochtend, het is al licht, de wacht overneemt regent het al. De genua, het grootzeil en de bazaan hebben fier de wind in de zeilen met 10 knopen wind. Jaap duikt z’n bed in. Tien minuten later zie ik op de radar dat er buien in de omgeving zijn. En ja, komen dichter bij met veel regen en meer wind. Als er 22 kn staan draai ik de genua naar binnen en hou het zo even vol. Helaas gaan we steeds zachter varen, tijd om de kotter uit te rollen. Roep Jaap dat ik dat van plan en of hij in de kuip even wil opletten. Trek m’n reddingsvest aan en duik onder het zeiltje wat we over de kuip hebben getrokken, van de kuip door. Getver wat een vies weer. Ga voorzichtig naar voren en draai de kotter uit en via de andere boeg ga ik voorzichtig naar het achterdek waar ik de kotterschoot aandraai. Jaap had de schoot al onder het zeiltje door wat aangetrokken. Kletsnat kom ik binnen. Even later neemt de wind toe tot 26 kn, net op tijd gedaan. Na een uur moeten we toch alles indraaien, weinig wind en ook nog eens tegen dus motor aan. Tegen zessen ga ik nog een uurtje slapen. Jaap maakt me 5 mijl voor Flores wakker. Als ik naar buiten kijk zie ik door de regen een hoge berg met een grote grijze wolk erboven. Heerlijk, eindelijk land. Als we vlakbij de breakwater zijn stopt het met regenen. Voor de haven kun je voor anker. De Twentse meid, vaart even voor ons, gooit z’n anker uit. Wij gaan het binnen proberen, misschien hebben we geluk en is er een plaats in de piepkleine haven. Helaas niet in de haven, maar wel buitenop aan de hoge kade. Er moeten wel beschermingshoezen om de lijnen om het doorslijten op de kade te voorkomen. Eindelijk liggen we. Eest even een uurtje geslapen en daarna naar de havenmeester. Onderweg erheen stroomt het water van de kade. Het is een supervriendelijke havenmeester. We mogen vanavond op een andere plek liggen, gaat er een boot weg, rond 20.00 uur. We lopen er even langs, de meneer van de boot geeft weinig sjoegen. Aan de andere kant van onze kade ligt de Arcadia, Ned schip. … Komt even langs en nodigt ons uit. We gaan morgen even langs. Nu ruimen we alles aan dek en binnen op. We zijn best moe, we zijn blij dat we er zijn. Het schip is ‘s avonds laat nog niet vertrokken. Ik zet heel vroeg de wekker.
Donderdag 1 juni 2017 Azoren eiland Flores
Wie de wereldkaart erbij pakt zal het zonder vergrootglas nauwelijks kunnen ontdekken. De Azoren vormen minuscule stipjes in de Atlantische Oceaan. De Azoren horen bij Portugal, maar liggen ongeveer tussen Portugal en Amerika in. Midden in de Atlantische Oceaan (op zo’n 1500 km afstand van Portugal) vind je deze negen eilanden van de Azoren: Sao Miguel, Terceira, Pico, Faial, Graciosa, São Jorge, Santa María, Flores en Corvo. De meeste mensen gaan naar Sao Miguel, Terceira, Pico of Faial.
Wij zijn aangekomen op het eiland Flores. Het Portugese Ilha das Flores is een bijzonder fraai eiland. En het mooie is: het is nog totaal niet toeristisch! Ideaal voor even wat rust.
Flores heeft een ruwe wilde natuur. Dat bewijzen de bergen en de heuvels die steil aflopen naar de kust. Het eiland telt zeven kratermeren, er is een constant geruis van de watervallen die naar beneden storten en die naar zee stromen. De naam Flores betekent ‘bloemen’. Een groot deel van het eiland is bedekt met bloemen, met name blauwe Hortensia. Deze bloemen werden geplant om verschillende weidegebieden van elkaar te scheiden. Door de overvloedige regenval op het eiland, gemiddeld 1400 mm per jaar, is het eiland zeer vruchtbaar, groen en rijk aan bloemen.
Flores is het meest westelijke eiland van de Azoren en daarmee de meest westelijke uithoek van Europa. Het eiland heeft een oppervlakte van 143 km², is 17 km lang en is op zijn breedste punt 12 km breed. Het hoogste punt is Morro Alto met een hoogte van 914 meter. Het eiland heeft ongeveer 3800 inwoners. Flores is verdeeld in twee districten, Santa Cruz (hoofdstad) in het noorden en Lajes das Flores in het zuiden.
Lajes de Flores is een piepklein plaatsje met Flores’ enige haven. Een paar jaar geleden is er in de haven een kleine marina gemaakt, met plaats voor een 15-tal jachten. Het is er bij de meeste windrichtingen redelijk beschut, behalve bij wind (en vooral golven) uit noord tot noordoost.
Om half zeven, vroeg in de morgen, verhalen we en hebben we een superplek. De wasmachine maakt overuren, de zon schijnt dus de was droogt lekker. We nemen de vouwfiets, op naar het dorp. Eerst even langs de havenmeester die kan voor ons een huurauto voor morgen regelen. Er is net een containerschip gearriveerd, het is een bedrijvigheid van jewelste. Zelfs paarden had hij aan boord. Leuk om al die bedrijvigheid te zien. Op naar het dorp. De heenweg is berg op, dus is het meer lopen dan fietsen. Maar heerlijk om weer land onder je voeten te voelen, groen om je heen te zien en wat mensen.
Hoog op de berg is de supermarkt met een klein assortiment, maar heerlijke normale prijzen. Bergje af gaat sneller! Jaap maakt aan boord de romp schoon terwijl ik binnen alles zoutvrij maakt. We hebben weer heerlijk vers brood voor de lunch. ‘ s Avonds gaan we langs bij de Arcadia. Was gezellig. Ik maak voor morgen nog even een route op de iPad en daarna heerlijk naar bed.
Vrijdag 2 juni 2017 Azoren eiland Flores
Om 10 uur staat de huurauto, Nissan Micra, klaar. Ziet er een beetje gehavend uit, maar dat mag de pret niet drukken. De man van het autoverhuurbedrijf spreekt geen Engels dus is het even handen en voetenwerk. We gaan op weg. Onderweg zijn heel veel uitkijkpunten en ieder uitkijkpunt is het waard om de auto even stil te zetten en te genieten van het uitzicht. Wat is het hier mooi, alles groen, mooi geasfalteerde wegen, mooie begroeiing langs de weg en dit wordt supernetjes onderhouden. Heel veel hortensia’s langs de kant, maar nog niet in bloei. Als die gaan bloeien zal het hier helemaal schitterend zijn. We rijden tussen mooie bergen met schitterende watervallen. Het is bergje op, bergje af met heel veel bochten. Bij Poco do Ferreiro stoppen we. Hier moeten we enkele honderden meters omhoog klimmen. Dus bergschoenen aan en op weg. Het begint met een pad met overhangende bomen. Ze hebben een pad van grote rotsenknotsen een steil pas omhoog gemaakt door het regenwoud door. En dan komen we uit bij een meer waar wel 8 watervallen in uit komen. Wauw, daar wordt je even stil van!
Ook onze achterbuurten zijn er, de kinderen verwelkomen ons gelijk. Wat is het hier mooi, echt een genietmomentje. Na de wandeling terug willen we naar het hoogste punt ; de berg Morto Alto van 914 m hoog. Het wordt off the road rijden, niet makkelijk met deze auto. We komen niemand tegen. Als we boven zijn hebben we een magnifiek uitzicht.
De gereden weg kun je van hieraf goed zien en ook zie je het nabij gelegen eiland Corvo. Vanaf daar gaan we richting Santa Cruz en komen tussen twee kratermeren door; Rasa en Funda . De één is prachtig begroeit terwijl de ander kaal is. In Santa Cruz vinden we een mooie supermarkt, een soort cash en Carry en een ijzerwinkel. We zoeken het walvisjachtmuseum en komen uit in een museum over het ontstaan van Flores. Later vinden we het walvisjachtmuseum. Erg indrukwekkend om te zien. Het walvismuseum zit in de oude walvisfabriek waar vroeger de vissen werden geslacht. Hier is nu alles mooi gerestaureerd is. Buiten is de steil aflopende kade naar de zee, waar de vissen aan land werden getrokken. Buiten zien we plastic delen van walvissen en kun je zien hoe groot deze beesten zijn en wat een karwei dit moet zijn geweest. Binnen is te zien hoe er op walvissen is gejaagd in het verleden. De walvisvaart was namelijk niet ongevaarlijk, vroeg veel geduld en er was vooral moed nodig en het was hard werken. De mensen hier op de Azoren en Kaapverden waren hier ontzettend goed in. Ze werden over de hele wereld beroemd en werden overal op de walvisvaart schippers . Je ziet ook dat ze heel trots zijn op die periode en hun vaardigheden. Ze joegen op potvissen, want die hebben heel veel olie in hun hoofd. Uiteraard hebben ze zoveel olie in hun hoofd, omdat ze heel diep duiken voor hun eten (1000 meter) en daar is natuurlijk geen licht en “kijken” de potvissen door middel van echo. De olie in hun hoofd is om de echos mee op te vangen. Als de potvis onder water duikt dan komt zijn staart boven en duikt hij echt verticaal naar beneden. Hij kan wel een uur onder water blijven. Daarna moet hij weer lucht happen en komt hij weer boven, dat is meestal niet ver van waar hij eerst was. Je ziet dan 5 keer zo’n enorme spuit de lucht in gaan, wat verraad waar hij zich dan weer bevind. Zo werden ze vanaf land gespot en gingen de walvisvaarders er achteraan. We zien films en foto’s van de walvisjacht. Ze voeren uit met grote houten roeiboten waarin ze met z’n zessen roeiden, samen met de harpoenier voorop en achterop de stuurman. Getrokken door een motorscheepje naar een plek midden op zee. Deze stond in verbinding met de lookout op de kant. Die hoog in de bergen met een verrekijker over zee tuurde. Zag hij een spuiter dan werd dit via de marifoon doorgegeven aan het motorbootje. Die voer die richting op. Was hij een beetje in de buurt, ging de motor uit. Dan begon het vaste ritueel: het houten roei/zeilscheepje in orde brengen: de mast werd rechtop gezet, het zeil werd gehesen en voeren ze richting de walvis, daarna werd het roeien. De harpoen in aanslag, roeiend achter het beest aan, waren ze dichtbij genoeg dan moest harpoenist de harpoen in het beest zien te werpen. Was dat raak dan werd de lijn die hieraan vastzat gevierd (zo’n 700m lijn) dat mooi opgerold in het middenin van de boot lag. Deze dan zo snel mogelijk achterop vastmaken. Daarna zo dichtbij mogelijk proberen te komen om met andere harpoenen zijn longen proberen te doorboren. Was het beest eindelijk dood dan werd hij naar de wal gesleept. En begon in de fabriek het werk van slachten, walvisvlees opvangen, het vlees in grote ketels koken. De hele vis werd gebruikt. Er werden levensmiddelen van gemaakt, grondstoffen voor parfum, vitamine A. Zijn huid werd gebruikt voor tassen, schoenen etc. Het vlees werd gegeten, de tanden werden gebruikt als souvenirs, de beenderen werden schaakstukken knopen etc.. van gemaakt, levertraan werd ervan gemaakt. Hebben wij als kind moeten drinken, was vreselijk vies, maar was goed voor je, vertelden je ouders… Alle werktuigen om dit mogelijk te maken zijn te zien in het museum.
De walvisjacht heeft in de jaren zestig zijn top bereikt op de Azoren en is medio 1980 ingestort onder andere, omdat de vraag naar levertraan (uit walvisolie) verdween (en uiteraard ook omdat er een verdrag is gekomen om walvissen te beschermen). Gelukkig maar, want als je ziet hoe de dieren werden geharpoeneerd en daarna met veel pijn vochten voor hun leven, is dat vreselijk om te zien. Het enige wat dan nog positief is aan de walvis fabriek is dat werkelijk alles van de walvis van kop tot straat werd gebruikt voor zeer verschillende doeleinden. Dus geen verspilling van het dode dier. Gelukkig bieden in deze huidige tijd de walvissen, die vooral langs de Azoren zwemmen (koud diep water met veel krill) een mooie attractie voor de toeristen. Er zijn per eiland enkele bedrijfjes die walvis en dolfijnen tours organiseren met ook nog steeds bovenin de bergen de lookouts. Het valt op dat deze bedrijfjes het belang inzien van afstand houden, met maximaal 3 boten binnen 150 meter varen en minimaal op 50 meter van een walvis blijven en veel respect voor de dieren hebben. Tijdens dit soort tours worden ook biologische registraties (wetenschappelijk onderzoek) gedaan en foto’s gemaakt van de staartvin (vingerprint) en dergelijke om de migratie rond de Azoren in kaart te brengen. We lezen dat de vinvissen verder naar het Noorden trekken en we er niet veel meer zullen zien rond de Azoren, terwijl de potvissen het hele jaar rond hier kunnen verblijven. Bij terugkomst in onze haven in Lajes zien we twee walvisjachtboten liggen. Liggen vast op de kade getrokken, te pronken in de zon..
Zaterdag 3 juni 2017 Azoren eiland Flores
Wij hebben vandaag weer getourd tussen en over de bergen met prachtige uitzichten o.a. de waterval de Grand Fajal. Een waterval waar je na een kleine wandeling gewoon onderaan naast stond. Daarna door naar Ponta Delgada, naar de vuurtoren, deze was helaas gesloten. Onderweg is het zo mooi. Ook hier langs de weg zijn weer veel uitkijkpunten. Wat een uitzichten! Zo mooi en zo groen met diepe dalen tussen hoge bergen. Tot we vanmiddag regen kregen. Vandaar dat het hier zo supermooi groen is! We zijn het erover eens; Flores is echt een supermooi eiland met overvriendelijke mensen.
Even afwachten wanneer we naar Horta gaan. Hebben het hier heerlijk, geen haast heerlijk klein haventje zonder veel drukte en Horta ligt overvol met de ARC Europe die naar Portugal vaart. Even afwachten wanneer ze weg zijn uit Horta.
Zondag 4 juni 2017 Azoren eiland Flores
Veel wasjes gedraaid, site bijgewerkt en de ARC is vertrokken uit Horta.
Maandag 5 juni 2017 Azoren eiland Flores
Klusjesdag.
Weerkaarten bekeken. Er komen een lage druk gebieden aan, 1e komt dinsdagnacht met windkracht 6 , de 2e komt donderdag windkr 8. Daarna is de wind weg, maar staan er wel voor een paar dagen golven van 5,5 meter. What to do? We besluiten morgen naar Horta te vertrekken. Daar zal minder wind staan, zien we op de weerkaarten.
Dinsdag 6 juni 2017 Azoren van eiland Flores naar eiland Faial, haven Horta. 138 mijl.
Uitgeklaard bij de erg aardige havenmeester. Zijn printer deed het niet, hij wacht op een nieuwe, kwam mee met het volgende containerschip. Dus kregen we het uitklaringsbewijs plus onze betaalde rekening gelijk naar ons e-mailadres gestuurd. Keek ook gelijk naar het weer op de computer. Flores zal erg veel last hebben van de depressie, maar Horta minder. Verstandig om zo snel mogelijk te vertrekken.
Als we om 9 uur wegvaren zien we boven Flores een grote grijze wolk naderen, regen. Hier hebben wij gelukkig geen last van. Als we een uur onderweg zijn zie ik aan de horizon fonteinen spuiten en even later zie ik een grote walvis onderduiken. Ik wijs, maar Jaap is net te laat om het ook te zien. Even later zien we heel veel fonteinen in de verte. Met de verrekijker zijn de walvissen niet te zien, maar zo te zien aan de fonteinen moet het een hele kudde zijn. We gaan lekker, echt een Novatrix windje tussen de 19 en 25 kn wind. Er staat al wel een behoorlijke deining, maar het zonnetje erbij maakt veel goed. Tegen zevenen ’s avonds hebben we nog maar 59 mijl tot de haven van Horta te gaan. We komen waarschijnlijk om een uur of drie in de ochtend aan. We gaan om de beurt 2 uurtjes slapen om samen rond 2 uur samen de aanloop te doen naar Horta. ’s Nachts komen we rond 3 uur aan met een poepie wind. Alles ligt vol, door erg veel verlichting is het niet overzichtelijk, dus gaan we voor anker.
Woensdag 7 juni 2017 Azoren eiland Faial, Horta
Met regen wakker rond 7 uur wakker. Anker opgehaald en ieder ligt aan de kade drie dik. Wij gaan er als vierde naast gaan liggen. Als om 8 uur het havenkantoor opengaat klim ik in de stromende regen over alle schepen heen om ons in te klaren. Jaap blijft aan boord. Ik heb al twee wachtenden voor me. Als ik aan de beurt ben heeft de havenmeester eigenlijk geen plaats voor ons. De jachthaven is tjokvol. Ik kijk heel verdrietig, de havenmeester kijkt me aan en kijkt nog eens naar z’n papiertje en overlegt met z’n collega. Twee catamarans vertrekken vandaag dan komt er een plek vrij naast de New Florida, een Oyster van 80 feet. Daar mogen we gaan liggen als de twee boten vertrokken zijn. Dat wordt even wachten, maar we hebben tenminste een plek.
Jaap loopt langs het tankstation en informeert. De medewerker wil gelijk de slang uitrollen, doet alle moeite om over drie boten heen bij ons te komen, hoewel Jaap hem probeert tegen te houden. Die man was niet te stoppen, dus ben ik even later aan dek aan het tanken terwijl Jaap binnen de dieseltanken in de gaten houdt. Gelukkig begint de zon te schijnen. Helaas duurt het tot na de lunch dat we kunnen we verhalen. De bemanning van de Oyster 80 spreekt Nederlands, lekker makkelijk. Even later komt de Fenicia aan de andere kant langszij liggen. Die hebben we op Flores gesproken. Leuke en gezellige Engelsen. Ook de Duitsers die we vóór de Carieb tegenkwamen zaaien zien we. We gaan even de kant op en zetten gelijk onze vouwfietsjes op de kant. We fietsen naar de andere kade waar onze schildering moet staan. Helaas hebben ze er kadereparaties verricht waardoor een heel groot deel van de kade met cement is overgesmeerd. We troosten onszelf met een heerlijk ijsje. We moeten maar een nieuwe schildering binnenkort op onze kade maken. Als we weer aan boord zijn worden we door Judy en Simon, de Engelsen naast ons, bij hun aan boord uitgenodigd voor een wijntje. Het is al etenstijd, dus dat wijntje voel ik goed. Het is heel gezellig, ze zijn al een paar jaar onderweg. Ze hebben heel wat te vertellen. Wat een lieve mensen.
Donderdag 8 juni 2017 Azoren eiland Faial
Vanmorgen even de boot extra stevig vastgelegd met extra lijnen i.v.m. de komende storm. Daarna heerlijk rondgefietst en bergje op naar de supermarkt gefietst en daar heerlijk boodschappen kunnen doen. Ze hebben het hier op de Azoren prima voor elkaar. Veel vis en veel fruit en een supergrote supermarkt. Daarna terug naar boord, het is niet zo lekker weer. ’s Middags komt de verwachte wind die t/m de nacht duurt.
Vrijdag 9 juni 2017 Azoren eiland Faial
Thermostaat van de boiler deed het niet goed. Dus alles weer uit elkaar, bleek het middelste pijpje los te zitten. Jaap heeft hem met een extra nippeltje eroverheen vast gesoldeerd en weer in elkaar gezet. Best een lastige klus, want hij moet over de motor en de generator liggen om er met hulp van een spiegeltje bij te kunnen. Nadat hij op temperatuur was konden we zien of hij het weer deed. Yes, zo die is ook weer gerepareerd. Omdat het steeds regent is het lastig om op de kade aan de schildering te beginnen. Jaap bedenkt dat hij nog een trespa plaatje aan boord heeft waar ik de schildering op kan maken. Goed idee, ik ben er gelijk mee gestart. Onze buren willen hun jarrycans voltanken, maar om deze nou over 2 boten heen te moeten sjouwen.. Dus lenen wij onze dingy even uit. Ze zijn helemaal happy. Als het droog is gaan we naar Café sport. In Horta verzamelen hier alle zeilers die de oceaan zijn overgestoken. Café Sport is een bekende ontmoetingsplek. Bij binnenkomst is het druk en er is veel te zien. Overal hangen vlaggen van de schepen die Horta hebben aangedaan en er hangt een ongedwongen sfeer.
Vroeger was dit ook het punt om je post op te halen. Wij vragen aan de balie of er voor de Novatrix post is. Ze kijkt op een lange lijst en ja hoor. Onze dochter blijkt een kaartje hiernaartoe gestuurd te hebben. Zo grappig dat hij aangekomen is. Na een heerlijk drankje lopen we langs en over alle schilderingen rondom de kade en bekijken de gezellige drukte en bedrijvigheid om ons heen. We komen de Zweed van de Anna Lisa tegen. Een gezellig weerzien. We regelen een huurauto voor maandag.
Zaterdag 10 juni 2017 Azoren eiland Faial
De wind is gedraaid waardoor achter ons het niet helemaal goed gaat. Zitten bijna met hun anker in de New Florida te prikken. Jaap waarschuwt ze door op hun schip te tikken. Judy en Simon varen uit, richting Lissabon, we krijgen twee dikke zoenen. Na zo’n oversteek is het weer tijd voor de mastcontrole dus hijs ik Jaap omhoog. Alles is in orde. De schildering maak ik af terwijl Jaap de ankerlier uit elkaar haalt en een service beurt geeft..New Florida wilt er tussenuit, ligt erg aan lagerwal. Dus maken we los en varen een stukje weg zodat zij ertussenuit kunnen. Als we terug naar de kade varen hebben ze en een bemanningslid voor ons op de kade achtergelaten om ons te helpen. Dat is makkelijk. Zij gaan voor anker in de baai en zullen hem met hun dingy straks oppikken. Jaap vraagt hem even terug te brengen, maar dat hoeft niet. Als het erg lang duurt, blijken ze wat problemen met de bbmotor van de dingy te hebben. Dan brengt Jaap het bemanningslid alsnog met onze dingy terug naar het schip.
Zondag 11 juni 2017 Azoren eiland Faial
Vandaag staan allerlei klussen op het programma. Maar eerst gaan we een stuk fietsen, want het is heerlijk weer. Op de vouwfietsjes natuurlijk. Langs de haven fietsen we naar Do Monteda Gua. Naar het eerste uitzichtpunt is het nog te doen. De trap op, we sjouwen onze fietsjes mee, maar even later moeten we echt een pittige trap op. Dus zetten we de fietsjes toch maar op slot en beginnen aan de klim steil omhoog. Als we boven zijn zien we een bankje vlak naast het kerkje. Een mooie plek om te lunchen. Dat denken de hagedissen ook. Die horen geritsel en komen gelijk te voorschijn en begluren ons. We genieten van het uitzicht en ook van de geniepig kijkende hagedissen. Een stukje verder gelopen en met de drone gevlogen boven de twee kratermeren: Miradouro das Caldeirinhas.
Terug naar beneden de trap af, was een heel stuk makkelijker en even later sjezen we holletje af naar de Novatrix. Hup aan de klus. De UVstrook van de Genua raakt op een paar plekken los. Dus heb ik Jaap omhoog gehesen en heeft hij de Genua hangend genaaid. Is zoveel werk om naar beneden te halen. Ik heb ondertussen zitten poetsen aan dek. De duikflessen hebben we laten vullen. De gennaker bekeken, tijdens de laatste oversteek is deze uit elkaar gescheurd, is niet meer te repareren. Watertank gevuld. Onze schildering aan de muur met sicaflex vastgeplakt, hoog langs de stadsmuur. Hij is ongeveer hetzelfde geworden als op Madeira. Met nog wel dezelfde namen van onze eerste keer aankomst Azoren. Opa, oma en Ricky natuurlijk ook, die zijn hier ook op Horta geweest.
Maandag 12 juni 2017 Azoren eiland Faial
Vandaag een auto gehuurd. We gaan er een toffe dag van maken, want het is vandaag onze trouwdag. En hoe leuk is het om het op Faial te vieren. Als we tegen 9 uur de huurauto hebben opgehaald rijden we gelijk naar Caldeira do Cabeco Gordo, want nu is het nog helder. In 2005 hebben we door de mist de krater niet kunnen zien. Nu komen we er aan bij de parkeerplaats. Het is nog rustig, we lopen een 5m lange voetgangerstunnel door en dan komen we zo bij de krater! Van een hoogte van 900 m kijk je zo 400 m omlaag, naar de groene bodem van de krater. Deze heeft een doorsnede van 2 km. De wanden zijn begroeid met ceders, jeneverbessen, varens, Myrica faya en mos. Er zijn een paar stukken in 1998 losgeraakt, maar bovenlangs, langs de kraterrand is het mogelijk om te hiken met een gids. De tocht is zo’n 8 km lang. We zien mensen starten aan de tocht. Wij zetten de drone in elkaar en maken mooie opnames.
Daarna genieten we boven de tunnel van het superuitzicht. Eigenlijk moeten we helemaal omrijden om bij Ponta dos Capelinhos, bij het vulkaanmuseum te komen, maar wij nemen een weg binnendoor. Erg mooi, door bossen en landerijen, maar de weg is meer off the road rijden. Het museum ligt onder de grond. De vuurtoren die oprijst uit de donkerbruine lavagruis woestenij markeert het vroegere westland van het eiland. Hier vond de jongste vulkaanuitbarsting van september 1957 tot oktober 1958 van dit eiland plaats. Eerst zag de vuurtorenwachter in zee het borrelen, dit werd steeds heftiger en volgden er asregens waardoor er uiteindelijk een klein kratereiland naast Faial ontstond. Er volgden meer uitbarstingen en werd er een eiland gevormde die door de uitstromende lava vastklonterde aan Faial. In de winter volgden nog vele uitbarstingen, huizen stortte in of werden bedolven onder het as. Pas na 13 maanden stopte de uitbarstingen. Aan de westkant was het eiland 2,4 km2 met nieuw land uitgebreid, waar na 20 jaar nog maar 1 km2 van over is: de onherbergzame maar fascinerende Ponta dos Capelinhos. Het museum laat door middel van een 3D film zien hoe de wereld is ontstaan, maar ook hoe door er onderwatererupties de Azoren zijn ontstaan.
Een schitterend gezicht en erg indrukwekkend. We beklimmen de vuurtoren die nog steeds tot de eerste verdieping is bedolven. Hebben boven een schitterend uitzicht over de oceaan en zien in de verte walvissen hoge fonteinen spuiten.
Daarna naar Monte Carneiro gereden waar je een mooi uitzicht heb over de haven van Horta. In de verte zien we de Nederlandse vlag hoog in de mast van de Novatrix wapperen. Daarna wordt het tijd om even goed inkopen te doen bij de supermarkt. Met een kar vol lopen we even later naar de huurauto en brengen het vervolgens naar de haven. Zo leuk om daar ontelbaar veel berichten, schilderingen en tekeningen op de murenen op de kade van de haven steeds weer te zien. We sjouwen alles naar de Novatrix en brengen even later de huurauto weer terug. Om onze dag compleet te maken gaan we bij café sport een biertje halen en krijgen we een heerlijke maaltijd voorgeschoteld. Na afloop slenteren we heerlijk over de kade.Een trouwdag om nooit te vergeten.
Dinsdag 13 juni 2017 Azoren van eiland Faial naar São Jorge stadje Velas.
Vanmorgen uitgeklaard bij het havenkantoor te Horta en daarna heerlijk gezeild naar São Jorge. Op een gegeven moment werden we vergezeld door drie walvissen. Een machtig gezicht. Eerst een grote fontein van 10 meter naast de boot en een grote rug die met ons mee zwom. De langwerpige kop met het voorlijf komt eerst boven, daarna komt de fontein, de rug is gebogen voor de duik, waarbij het lange achterlijf en lage rugvin bovenkomen. De staartvin is zelden te zien, deze keer ook niet. Wel vier keer een fontein van meters hoog omhoog spoot en verder zwom. Een paar minuten later eentje overstekend achter de boot langs. De derde een paar minuten later. Daar word je wel even stil van…Het is de walvissoort de vinvis, kan 17 tot 27m worden, deze was ook heeel groot. Weegt zo’n 30 tot 81 ton. Geven een hoge, meestal smalle rechte fontein van 8 m hoog. Later lees ik dat ze tot 30 minuten onder water kunnen blijven en zo’n 250 m onder water duiken. Eten krill en andere schaaldieren en inktvissen. De levensduur is 85 tot 90 jaar.
São Jorge is het derde eiland van de Azoren dat we aandoen. São Jorge is een langgerekt eiland met de gezellige kleine haven van Velas. Ze zijn bij de havenaanloop druk bezig om de kade te verlengen. Havenmeester José heet ons welkom, een gezellige vrolijke man. De haven is omsloten door een hoge woeste bergwand, waar we een mooie plek aan de kopsteiger toegewezen krijgen. ’s Middags gaan we het stadje verkennen waar verrassend veel winkeltjes zijn en een goed gesorteerde supermarkt. Wat een leuke plek om te zijn, heel wat anders dan het drukke Horta. Na het avondeten maken we een wandelingetje over de betonnen pier en zien de veerboot van Horta aankomen en even later weer vol vertrekken. In 2011 hebben we hier in de baai voor anker gelegen en konden we ons het geluid van de aparte vogels nog goed herinneren als het donker word. Ja hoor, als het donker is geworden krijgen we een concert van de Shearwatertjes. Samen schieten we in de lach, wat een geluid! De geluiden van de met uitsterven bedreigde stormvogels, de Cory’s Shearwaters. Ze maken oio en aowiau geluiden in het donker. (Op internet kun je het geluid opzoeken en horen.) Ze schijnen zich hier te nestelen in het broedseizoen op de Azoren. De rest van het jaar leven ze op zee. Toen Columbus hier kwam was hij bang van ze; hij dacht dat het de geesten van zijn voorvaderen waren. Je ziet ze niet, maar je hoort ze wel en het is heel indringend. Columbus liet voor een jaar wat mensen achter op het eiland. Toen deze mensen na een jaar nog leefden, vertrouwde hij het eiland pas, en werd het pas echt gekoloniseerd. Heel begrijpelijk dat ze bang voor deze geluiden waren, want het is heel apart…. Na een paar uurtjes zijn ze gelukkig moe en houden ze eindelijk hun snavel.
Woensdag 14 juni 2017 Azoren eiland São Jorge haven van Velas
De romp van de Novatrix zit behoorlijk onder een laag kalk daar moeten we nodig wat aan doen. Bij de havenmeester José gaan we langs om een huurauto voor morgen te regelen. Van hem krijgen we ook gelijk alle informatie wat er mooi is om te bezoeken op Sao Jorge. Hij verteld het zo leuk dat je gelijk ernaartoe wilt rijden. Volgens hem is een auto voor één dag veel te weinig. Je merkt echt dat hij trots is op zijn eiland.
Donderdag 15 juni 2017 Azoren eiland São Jorge haven van Velas On Tour
Vandaag gaan wij On Tour. Tassen ingepakt met drinken, wat te snoepen, bergstappers, korte broeken en jasjes. Drone in rugtas en de IPad voor de navigatie. Wij zijn er helemaal klaar voor. De poepbruine Nissan Micra staat voor ons klaar. Het is goed weer dus zoeken we eerst maar het hoogste punt op, Pico da Esperanca, midden op het eiland. Als we boven de 900 m rijden rijden we de wolken in. Eerst gaan we pico do Pedro op op zo’n 900 m, dan rijden we verder over Pico Verde 953 m hoog. Vervolgens rijden we off the road over de donker oranje lavastenen. Best spannend zo hoog in de bergen, af en toe in de mist en soms zo steil dat de Micra er best moeite mee heeft.
Even later komen we op 945 m op de pico Montoso. Als we naast ons kijken hebben we een schitterende uitzichten. Tijd om te dronen.
Jaap maakt mooie opnames en ik grijp de drone even later uit de lucht. Als we op de top van Pico da Esperanca op 1053 m zijn zien we het eiland Pico Het lijkt wel of hij naar ons glimlacht in de zon boven de wolken. Een schitterend gezicht. Jaap wilt er een foto van maken en brengt de iPad in gereedheid. Kijkt en zegt verbaast; He, waar is hij nou? Ik moet lachen, want zo is hij er wel en zó is hij er niet. Even wachten en daar is hij weer! De wolken hier boven gaan best hard en we zien een stuk blauw aankomen. Dan is het even later weer afdalen, zielige Micra. Die heeft het zwaar vandaag. We zijn in de buurt van een mooi park, Parque Silveira wat we echt niet over mochten slaan van de havenmeester. Mooi aangelegd en met supergrote varenbomen. We rijden daarna naar verschillende Faja’s. Dit zijn vlakke stukken terrein onderaan de voet van steile bergwanden, vaak moeilijk bereikbaar. De grond is heel vruchtbaar. Ze zijn ontstaan van het materiaal wat uit de bergen is gekomen. Bovenin de bergen zijn mooie uitzichtpunten waardoor je ze heel mooi kunt zien. Steile met bos begroeide bergwanden met onderaan zo’n Faja aan de oceaan. Echt magnifiek om te zien.
Bij Faja dos Cubres lunchen we in het gras aan de voet van de oceaan.
Dan zetten we koers naar Cruzal waar een waterval te bewonderen is. Helaas niet kunnen vinden en kwamen we op een rotsenknotsenweg uit waar we met moeite weer vanaf kwamen. Was even een zweetmomentje. Doorgereden naar het dorpje Topo, het zuidelijkste puntje van het eiland. Met uitzicht op het eilandje Pontinha do Topo. Hier heb je een natuurlijk zwembad en een wandelpad langs de ruige kust.
Bij het uitzichtpunt Faja de São Joao staat een tourbus. Daar komen zo’n 20 Nederlanders uit. Ook het stel wat ik gister in het dorp tegenkwam. Zij verteldentoen dat ze 10 daagde reis maken over de Azoren met een groep van 21. Ze herkennen me en we maken een praatje, zo grappig. Jaap heeft nu al heel veel kilometers gereden, geen ene weg is recht. Constant klimmen met haarspeldbochten of dalen met scherpe bochten, dus intensief rijden. Zeker als er geregeld een koe oversteekt. Af en toe kom je een boer lopend met koeien over de weg tegen. Zelfs paard en wagen, het is net of je terug in de tijd gaat, wat een rust heerst er hier. In de bergen zijn we maar twee auto’s tegen gekomen. De mensen in de dorpen zitten gezellig op de muurtjes met elkaar te keuvelen. Steken hun hand op als je voorbij rijd. De mensen hier hebben totaal geen haast.
We rijden naar het westen van het eiland naar Parque Setes Fontes, dat mochten we écht niet overslaan van José. En inderdaad is het daar ook erg mooi. Wat een hoge roestkleurige bomen en grote varens waar je onder kunt schuilen. Het is net een het sprookjesbos van Hans en Grietje.
Er moet hier ook een uitzichtpunt zijn zodat je de drie eilanden Pico, Faial en Gracoisa kunt zien. Ik zie een met gras begroeide berg. Dat zal hem wel zijn! We stampen door het hoge gras en als we eindelijk op de top staan zien we alleen het eiland Faial. Jaap ziet op de iPad dat we een hele andere kant op moeten… Na een pitstop lopen we langs het begroeide huisje van Hans en Grietje, dwars door het bos, een binnendoortje omhoog (om de weg af te snijden) onder de reuzen roestige bomen door en klimmend tussen lelies door die langs de weg groeien, een zigzagpad steil omhoog. En ja hoor…. daar hebben we uitzicht op de eilanden. Het loopt al tegen zeven uur. Nog even tanken en dan lekker naar de boot. Na het eten gaan de voetjes omhoog en kijken we terug op weer een mooie dag op de Azoren. Ook weer een bijzonder mooi eiland. Als het donker is krijgen we weer een gratis concert van de Cory’s.
Vrijdag 16 juni 2017 Azoren eiland São Jorge haven van Velas
De auto weer ingeleverd en daarna gelijk even verse broodjes gehaald. Verder met ontkalken van de romp. Nu glimt de Novatrix weer, wat een laag zat erop. Zeker sb, daar hebben we tijdens de oversteek veel op één oor gelegen. We zagen in het dorpje een malle Pietje winkeltje, misschien dat die nog een reserve warmte-element heeft voor de boiler. Na de siësta langs gegaan. Helaas, misschien in Spanje, daar heb je ook van die leuke malle Pietje zaakjes, waar ze heel veel hele aparte onderdelen verkopen die in Nederland niet meer te krijgen zijn.
Zaterdag 17 juni 2017 Azoren eiland São Jorge haven van Velas
Onze laatste dag op de Azoren. De afgelopen week hebben we de weerkaarten dagelijks bekeken en we zien een mooi weergaatje om morgen aan de oversteek naar Spanje, La Coruna te beginnen. Nog even de laatste was wegwerken. Vers brood halen en de site bijwerken. Morgen weer een lekker stuk zeilen.
Zondag 18 juni 2017 Azoren eiland São Jorge haven van Velas vertrek voor oversteek naar Spanje.
Vanmorgen vertrokken uit Velas op São Jorge. Onze Franse buurman langszij, die we gisteren geïnformeerd hadden over ons vertrek, was al vroeg wakker. Hij had wat moeite met het binnenhalen van het weer dus onze info met hem gedeeld. Daarna losgegooid en met zicht op Pico, koers gezet naar La Coruna, Spanje.
Als we uitvaren hebben we een heel andere wind dan voorspelt, maar we kunnen net hoog aan de wind tussen Sao Jorge en een zwaar bewolkte Pico varen. Denk een grapje van Pico…Leuk om te zien waar we op São Jorge allemaal hebben gereden.
De Cory’s vergezellen ons, hebben het duidelijk naar hun zin. Volgens Jaap hebben ze het hier altijd wel naar hun zin, overdag lekker vissen zo tussen de eilanden. Ik vul aan… en ’s avonds de dag met elkaar doornemen op São Jorge. Even later komt er een grote school dolfijnen ons vergezellen. Ze komen van alle kanten, denk wel dertig. Als we Pico voorbij zijn krijgen we de voorspelde wind. Het is vandaag wat regenachtig en kil aan de bil. Dus lange broekenwerk. Als we tegen de avond het laatste Azoreneiland, Terceira, passeren komt er meer wind. We draaien de genua en bazaan binnen en gaan verder op het grootzeil en de kotter. We hebben tussen 22 en 26 knopen wind en de oceaan wordt ook wat knobbeliger. Het wachtschema gaat in.
Maandag 19 juni 2017 oversteek van de Azoren naar Spanje, La Coruna. 1e dag
Vannacht blijkt het lage druk gebied wat ten westen van ons zou blijven toch over te zijn gekomen. Gevolg uitschieters tot 30 knopen wind. Het grootzeil draaien we ‘s nachts half in, kotter uit en half bazaantje uit, zo is de boot weer goed in evenwicht en maken we geen schuivers meer. De zee is goed knobbelig geworden. Jaap heeft het halve tentje over de kuip gedaan. Geen overbodige luxe; geregeld komt er aan bakboord een grote golf aan dek spoelen wat tegen het zijraam kletst. Zo zitten wij in de kuip lekker droog. Tegen vier uur een klein maantje en rond 5 uur komt het zonnetje al weer op en ziet de wereld er weer een heel stuk vriendelijker uit. Later krijgen we een zonnetje en wordt de zee ietsje rustiger. We moeten weer even wennen aan de korte slaapjes en het heel de tijd in beweging zijn om je schrap te zetten. Om de beurt is het dan ook overdag veel slapen. De golven worden tegen de avond wat minder.
Jaap heeft geteld hoeveel eilanden we na het verlaten van het vaste land in augustus 2016 vanuit de Algarve aan hebben gedaan: het zijn er 45.
Jeetje, best veel, maar super om te hebben meegemaakt!
Dinsdag 20 juni 2017 oversteek van de Azoren naar Spanje, La Coruna.2e dag
Vannacht wat problemen met de swiffel van de kotter. Dus het zeil naar beneden gehaald en heeft Jaap de swiffel ingespoten en deed hij het weer. Tijdens ons nachtelijk avontuur ben ik uit mijn slof geschoten… mijn schoen is weer aan een reparatie toe. In Spanje maar eens voor andere bootschoenen op zoek, want deze redden het volgens Jaap niet meer tot thuis.’s Morgens heeft Jaap ze gelukkig weer gelijmt. De wind wordt minder dus MPS (het grote gekleurde zeil, gehesen, gaan nog maar 4 kn. over de grond. De zee wordt wel rustiger.
Een vlinder komt ineens voorbij! We varen op zo’n 300 mijl van de Azoren. Die heeft ver gevlogen!
Woensdag 21 juni 2017 oversteek van de Azoren naar Spanje, La Coruna. 3e dag
We hebben vannacht om de beurt heerlijk geslapen, als een blok. We varen al vanaf gistermiddag op de MPS, weinig wind en een rustige zee. Gevolg is dat je de drie uur dat je mag slapen het gevoel heb gewoon in de haven te liggen. Op de Gribfile’s zien we dat we een windstil stuk binnen gaan varen. Dus genieten we nu nog van het windje zolang het kan. Over 50 mijl zijn we op de helft. Kunnen we weer een beetje gaan aftellen. Omdat de zee zo rustig is maken we twee emmertjes sop. Jaap begint achter en ik voorop. Zo werken we naar elkaar toe en is even later alles aan dek weer even zoutvrij. Tijdens de oceaanoversteek heb je genoeg tijd om naar ieder te mailen. We ontvangen regelmatig mailtjes van familie, kennissen en collega’s, maar ook van de cariebschepen die net als wij ook aan de oversteek naar het vaste land zijn begonnen. Leuk om op de hoogte van elkaars vorderingen te zijn.
In tegenstelling tot wat de gribfiles aangeven kunnen we heel de dag heerlijk zeilen, met hulp van de MPS. Aan het eind van de dag, rond half zes is de wind echt op en starten we het ijzeren zeil, de motor. Tijdens het avondeten luisteren we gezellig naar een gedownloade potcast-uitzending van Met het oog op morgen.
Donderdag 22 juni 2017 oversteek van de Azoren naar Spanje, La Coruna. 4e dag
Ik zie de zon om half vijf opkomen. Een bijzonder mooi gezicht nu de oceaan zo glad is. Aan de horizon is het helemaal rood met wat wolken erboven. Waarboven het later steeds geler kleurt. Een nieuwe dag, heerlijk, een nieuwe dag waarop weer alles mag. Gisteravond bij zonsondergang kregen we nog even een dolfijnenshow rond de boot van grote donker gespikkelde dolfijnen. Als ik vanmorgen mijn bedje uitkomt zien we samen dat het zo rustig is hier op de oceaan, een filmmomentje. Dus halen we de drone van stal en vliegt Jaap er een rondje mee. Grappig om later de beelden te zien.
Omdat het zo rustig is op zee kunnen we wat klusjes doen.
We beginnen met de operatie: swiffel. De swiffel van de kotter blijft stroef lopen dus besluiten we hem uit elkaar te halen. Eerst halen we het zeil uit de gleuf en leggen die opgedoekt aan dek. Dan is de swiffel aan de beurt en even later vangen we de kogeltjes uit de lagers op, 76 plastic kogeltjes (4×19) en 76 stalen kogeltjes. Na het oppoetsen hiervan worden ze geteld en in 8 potjes gestopt. Potverdorie, we missen er twee! We vinden ze onder het opgedoekte zeil. Jaap maakt de swiffel, de 4 schijven van de lagers goed schoon. En even later lopen we met de 8 boerenyoghurtemmertjes (wat moet je toch zonder deze emmertjes!) met kogeltjes naar het voordek. Per schijf worden de kogeltjes één voor één geplaatst. Geen eenvoudige klus, want ze moeten er natuurlijk niet vanaf rollen. Jaap heeft bedacht eerst een lekker laagje vet op de schijf te smeren en dan de kogeltjes er om en om te plaatsen en in het vet te drukken. Per schijf 2 x 19 kogeltjes. Zo lukt het om de schijven weer op te bouwen. Eigenlijk zou de kotterbuis bovenin wat moeten zakken zodat de uitgesleten onderkant, die wat gebroken is, daarna naar beneden geschoven moeten worden. Jaap kijkt omhoog. Oh nee dat gaat midden op de oceaan niet gebeuren: Ook al is de zee nog zo vlak, zelfs dan houdt je het lijntje niet strak… Om een vliegende Jaap te voorkomen besluiten we dat dat klusje maar in de haven moet gebeuren. Het zeil wordt weer gehesen en bij het oprollen van de kotter loopt de swiffel weer lekker, volgens Mar, als een tiet. Het werk is weer gedaan, handen wassen, gereedschap wordt weer zorgvuldig opgeborgen en is het tijd voor de lunch.
Een gebakken ei staat op het menu met wat extra boterhammetjes ernaast. Als het eitje in de pan ligt te pruttelen, pakt Mar de fles melk vast uit de koelkast, zet hem even neer en draait zich even om. Oeps, dan komt er net een golf aan waardoor de fles melk tegen het bord aanschuift. Waardoor het bord tegen de magnetron kets, waardoor een halve boterham met jam tegen het magnetrondeurtje vliegt. Blijft met de jamkant plakken en schuift daarna langzaam naar beneden. Oeps, niet zo handig. De halve boterham wordt weer met een nieuwe laag jam besmeert. Je kunt hier zowel van de vloer als van de magnetron eten. Na de lunch gaan we verder met de klussen. De lijn zonder eind van de kotter moet worden gerepareerd en de genuaschoot is aan een reparatiebeurt toe. Dus daar heeft Jaap z’n handen nog wel even vol aan. Ik doe ondertussen een verfklusje en als ik klaar ben help ik Jaap een handje.
Jaap is er heel de middag mee bezig. Na afloop heeft hij de blaren op zijn handen staan! Als ik lig te slapen ziet Jaap een grote stootwil drijven en vist hem op. Hij zit onder de eendenmosselen.
Vrijdag 23 juni 2017 oversteek van de Azoren naar Spanje, La Coruna.5e dag
De gisteren opgeviste stootwil heeft Jaap ontdaan van de eendenmosselen. Daarna heb ik hem schoongeboend en ziet hij er weer als nieuw uit. Hij is zo groot dat je er op het achterdek op kunt zitten.
Vandaag op de motor gevaren, wel met wat zeil bij. Rond drie uur trok de wind iets aan en MPS en later stagzeil erbij gehesen. Wat is het heerlijk als de motor eindelijk uitkan. Van de Grutte Grize krijgen we bericht dat ze veilig op de Scilly’s zijn aangekomen. Het is mooi op de oceaan, weinig deining. Af en toe zie je in de verte dolfijnen jagen op vis en uit het water springen. De zon schijnt, je kunt mijlenver kijken. Rond 9 uur ’s avonds , ik kom net uit bed, als de zon ondergaat trekt de wind weer wat aan en halen we het stagzeiltje binnen. Als we weer in de kuip komen kijkt Jaap me aan en schiet vreselijk in de lach. Mijn haar staat alle kanten op. Volgens Jaap lijk ik op Titatovenaar. Het moet niet gekker worden. Dan trekt de wind nog meer aan en moeten we de MPS ook binnenhalen. We zetten de genua bij. We hebben weer een schitterende sterrenhemel, geen maan vanavond.
Zaterdag 24 juni 2017 oversteek van de Azoren naar Spanje, La Coruña. 6e dag
De reling schoongeboend, was erg kleverig geworden. Door de hitte vd Carieb kwam er een plakkerige troep uit het plastic. Vandaag weinig wind, soms even de motor aan, soms even zeilen met MPS en stagzeiltje erbij. Wel mooi zonnig weer. We krijgen een mailtje van de GG dat de Ana Lisa motorproblemen heeft en waarschijnlijk nog in la Coruña ligt. Jaap stuurt een mail terug om eventueel te kunnen helpen. Tegen de avond wordt het bewolkt en even later regen. In de verte zien we ze aankomen…natuurlijk de dolfijnen! Ze racen met ons mee voor de boeg. Blijft een machtig gezicht! We komen rond 21.00 uur bij de traffic lane aan en doen dit even samen. Één schip is een twijfelgeval en daarom roept Jaap hem even op, de Happy Eagle, via de marifoon. Een vriendelijke man die verteld voor ons uit te wijken en zegt daarna heel verrassend Okido! We schieten samen in de lach. Het is er zo druk met 4 “rijkswegen”. Als de drukte een beetje voorbij gaat Jaap rond half 11 naar bed en loop ik verder wacht.
Zondag 25 juni 2017 oversteek van de Azoren naar Spanje, La Coruna. 7e dag
Hiiii haaaa …..La Coruña! Heerlijk om hier aan te komen. Het wordt ook gelijk beter weer. We maken gelijk de boot even schoon. Als alles weer is opgepoetst is het tijd voor ons verse stokbrood. Hadden we bij de minimarket op het terrein gehaald. Heerlijk, vers brood. Ik doe gelijk even wat wasjes en we ruimen binnen ook alles op. De fietsjes halen we tevoorschijn en gaan tegen de avond nog even een stuk fietsen. Even kijken of de Anna lisa in de andere jachthaven ligt. Misschien kunnen we helpen. Er is niemand aan boord. We fietsen verder. De tunnel in aanbouw is nu klaar en er is nu een grote boulevard langs het water waar veel mensen gezellig lopen te wandelen. Er loopt een mooi fietspad langs. We genieten. We rijden ook nog even naar de grote kademuur waar ook veel wandelaars zijn. Hier zoeken we een bankje op en genieten van het uitzicht. Dan lekker naar de boot en duiken we vroeg ons bedje in. Heerlijk, we mogen een volle nacht slapen.
Maandag 26 juni 2017 Spanje, La Coruna.
Heerlijk geslapen, zalig om gewoon een hele nacht door te kunnen slapen. Wat een luxe. Voordat we boodschappen doen laten we de genua en de kotter zakken. Er staat nu namelijk helemaal geen wind, ideaal dus. We leggen ze aan dek en gaan op de vouwfiets richting stad. We komen langs de andere jachthaven waar de Anna lisa ligt. Jaap laat ons kaartje bij hun dochter achter, mochten ze hulp nodig hebben. Pap en mam zijn er even niet. Dan gaan we naar het grote plein, Plaza Maria Pita. Hier zijn we vaker geweest, weten hier goed de weg. Het is al een beetje thuiskomen. Zonder moeite vinden we de Gadis, de supermarkt. Wat een luxe, de Azoren vonden we al een luxe, maar hier is een heerlijke grote groente en fruitafdeling. Moeilijk kiezen… we nemen sappige perziken, heerlijke donkerrode aardbeitjes én bananen van de Canarische eilanden! Onze dag kan niet meer stuk. Als we dan ook nog verse sla, heerlijke toetjes, vers brood en cake vinden wil ik gaan afrekenen. Jaap komt ook nog met blikjes Radler aan, mijn favoriet, dat is lang geleden! Dat wordt smikkelen vandaag, een feestje. Met volle tassen fietsen we weer naar de boot. Ruimen alles op en gaan aan de klus. Eerst maar de Genua repareren. Dus halen we de zeilnaaimachine tevoorschijn. Jaap heeft jaren geleden een voorziening gemaakt dat het naaimachine in een geopend dakluik kunt staan zodat ik zitten op het randje met mijn benen naar beneden het voetpedaal, dat dan aan touwtjes hangt kan bedienen. Het werkt goed. Zo hoeven we de Genua niet de kuip in te sjouwen en allerlei trucken uit te halen. Nu hebben we een heel dek tot onze beschikking.
De blauwe UVstrook zit op veel plaatsen los en het hoesje van het touwtje aan he achterlijk is op een paar plaatsen doorgesleten. We weten alles te naaien en te verstevigen. Daarna kan de Genua weer gehesen worden en is de kotterbuis aan de beurt. Die is aan de onderkant gescheurd, was afgesleten en doordat dat zo dun is geworden is het gescheurd. De losse stukken zitten onderin de buis. Die moeten er eerst uit, dat lukt. Daarna korten we de buis met het profiel in door er een stuk af te zagen en de twee schijfjes weer eraan te bevestigen. We zijn er een behoorlijke tijd zoet mee. Daarna het zeil er weer in en kijken of we het bovenin aan moeten passen. Dat hoeft gelukkig niet. Dus wordt het dek aangeveegd en het gereedschap weer opgeruimd. Dan is het tijd om aan het avondeten te beginnen. Het laatste stuk zelfgevangen zwaardvis gaat de pan in. Deze keer met een kaassausje. Verse sla en gebakken aardappeltjes met meegebakken spekkies. Daarna Griekse yoghurtjes met wat bruine suiker en onze buikjes zitten weer vol.
Dinsdag 27 juni 2017 Spanje, La Coruna.
Heerlijk rondgefietst, de andere kant van de stad genomen nadat we bij Pombo , plaatselijke watersportzaak een lijn voor de kotter hebben gekocht. Wat een schitterende en grote stad is het toch! Naast de jachthaven in het centrum ligt een supergroot cruiseschip. Het is daarom op de kant behoorlijk druk. Het schip heeft harde muziek aan en laat behoorlijke zwarte rook vrij. Tegen de avond vertrekt het cruiseschip, een heel spektakel. We hebben extra lijnen aangebracht ivm de komende storm die ze vannacht verwachten.
Woensdag 28 juni 2017 Spanje, La Coruna.
Het is een regenachtige dag met veel heftige buien waartussen af en toe de zon weer schijnt. Huishouden gedaan terwijl Jaap de kleppen stelt van de motor. De Mistral, Nederlandse boot tegenover ons even geholpen. Zijn stuurautomaat werd vandaag gerepareerd en zijn we even met hem uitgevaren om te kijken of hij het deed. Daarna hebben we lekker veel boodschappen gedaan zodat we een tijdje voor anker kunnen. Hebben we mooi tussen de buien door kunnen doen. Na het avondeten pakken we de fietsen en fietsen nog even de berg op naar de El Torro de Hercules, die moeten we natuurlijk wel weer even van dichtbij hebben gezien. Een hele klim, maar de moeite waard, een heftig uitzicht. Deze vuurtoren is gebouwd door de Romeinen en gerestaureerd in de 18e eeuw. Hij is nog steeds in gebruik en je kunt hem van binnen bewonderen. Er staat veel wind waardoor er veel golven op zee zijn die tegen de kust beuken. Voor de kust liggen ondieptes en grote rotsen. Het gaat daar vreselijk te keer, een machtig gezicht. Net voor de bui zijn we weer terug aan boord.
Donderdag 29 juni 2017 Spanje, van La Coruna naar Cedeira, 28 mijl.
Wakker met harde buien. Gewacht tot ze wat minder werden. Daarna losgegooid en naar tanksteiger gevaren, getankt en gelijk de haven afgerekend. Vervolgens de haven uitgevaren, als we om de muur heen zijn komen de verwachte golven. Na de nachtelijke storm is alles lekker opgeklopt. Gelukkig staat er lekker wat wind. Er kwamen steeds buien over waar behoorlijk wat wind in zat. Soms 35 knopen. Het meeste had je last van de golven. Bij de aanloop van Cedeira was het een geweld om ons heen, niet te geloven. De ingang lijkt niet zo groot en je moet langs grote rotsen waar weer grote golven tegenop beuken. Gelukkig hebben we dit eerder gevaren en kunnen we het track van de vorige keer aanhouden. In de baai zelf merk je niets van het geweld op zee. Het is heel rustig alleen en er liggen alleen wat vissersschepen voor anker. Als ik het anker gereed wil maken blijkt de stapel met ketting omgevallen te zijn en moet ik behoorlijk trekken om ketting te krijgen. We gooien dertig meter uit en nemen daarna een lekker bakkie thee met een donut om ons op te warmen.
Vrijdag 30 juni 2017 Spanje, Baai Cedeira
Het regent de hele dag en het is best koud. Vanavond lekker een dvd samen gekeken.
