Januari – Februari 2017 (Tobago – Dominica)

We missen elkaar en eindelijk vlieg ik de 19e heel vroeg in de morgen weer richting Tobago, zo’n 24 uur vliegen.

Maandag 19 december 2016 Tobago de Carieb, Scarborough.
Tegen de avond land ik weer op Tobago. Een lieve taxi-chauffeur, al op leeftijd, wacht me op om me naar Scarborough te brengen. Onderweg vraagt hij waar ik vandaan kom en wat ik in Nederland heb gedaan. Als ik vertel dat ik vloog om mijn moeder te begraven is hij even stil en krijg ik een paar klapjes op mijn been. Hij is echt een beetje ontdaan. Jaap wacht me op bij het gebouw van de Customs. Ik had te weinig geld bij me om de taxi te betalen en stopt me daar de portemonnee toe met het TT dollars. Ik krijg bij het afscheid van de taxi-chauffeur een lieve aai over mijn bol. Na bijna 24 uur vliegen ben je weer in een hele andere wereld. Je hebt van alles meegemaakt, eerst de overtocht van Kaap Verden naar Tobago, dan naar Nederland en dan weer terug naar Tobago. Tijd om samen bij te komen.
Dinsdag 20 december 2016 Tobago de Carieb, Scarborough , Store Bay.
Heerlijk om weer terug aan boord te zijn. Wel even wennen aan de temperatuur en het tijdverschil van 5 uur. Vanmorgen eerst even gekeken of we genoeg proviand hadden. Jaap had het goed bijgehouden dus samen alles gereedgemaakt om naar een volgende baai te varen. Het anker opgehaald en hup daar gaan we weer. Heerlijk, eindelijk weer een stukje zeilen. Best veel wind, 28 knopen. Met een pittig windje komen we aan bij Store Bay. We liggen hier met nog 7 schepen in de Store Bay. Veelal Amerikaanse schepen. Store Bay heeft mooie gele stranden, een stevige branding en resorts versiert met kerstverlichting. Heerlijke Caribische muziek op de achtergrond. Af en toe landt of vertrekt er een vliegtuig. Een supergezicht, het vliegveld is dichtbij. Een mooie plek om even bij te komen van de afgelopen dagen.

Woensdag 21 december 2016. Carieb, Tobago, Store Bay.
‘s Nachts worden we wakker door ‘n raar geluid… We hadden de raampjes, de patrijspoorten, in de romp open gezet, omdat het zo warm was. Is er een vliegende vis door het open raampje naar binnen gevlogen. Jaap hoort een hoop geflapperd naast zich en we doen het licht aan. Jaap heeft hem snel met beide handen opgepakt en weer naar buiten gegooid. Daarna maar de horretjes ervoor gedaan. Je schrikt je een ongeluk. De volgende ochtend zijn we dankzij mijn ontregelde ritme vroeg wakker. We hebben gezien waar ieder met dingy aan wal gaan en zoeken de wieltjes van de dingy op. Is er een wieltje lek. Dus gaat Jaap gelijk aan de gang, ja hoor natuurlijk bij het ventiel…Jaap bindt er n ijzerdraden omheen en is hij weer luchtdicht. Eindelijk kunnen we weg. Als we bij t strand aankomen is het zo hoog water dat we de dingy maar n klein stukje het strand op hoeven te tillen. Hadden de wieltjes helemaal niet nodig. Langs het strandbarretje lopen we de weg op. Wat is het warm en benauwd. Alles is hier supergroen, we lopen langs het strand en maken daar met de selfiestick allerlei opnames. We zetten de kleine kerstmustjes op onze tenen en hebben daar zo’n lol om. Waar je al geen lol om kan hebben… Wauw, wat is het hier mooi. We lopen richting dorp en vinden daar in de winkelstraat een kleine supermarkt en scoren daar n bevroren kip voor de kerst, kat in t bakkie zou mijn moeder zeggen. Dan gaan we weer naar boord. Het water rondom is azuurblauw en vraagt gewoon of we komen zwemmen. Heerlijk warm. Jaap gaat met zijn duiksetje even bij het anker kijken en maakt ook gelijk even de schroef schoon. Kleine visjes komen op de losgekomen algjes af en houden hem gezelschap. Samen borstelen we de waterlijn, waar wat groene draadalg aanhangt. Als er een stevige bui aankomt gaan we snel aan boord.
Donderdag 22 december 2016 Carieb, Tobago, van Store Bay naar English men bay
Tijdens het ophalen van het anker zien we een bui aankomen. Zit 25 knopen wind in, heerlijk even in de stromende regen kunnen zeilen. Het is heerlijk warm hier dus is zo’n bui geen straf.
Het water stroomt van de zeilen af. Daarna is de wind helaas op. Starten de motor dus maar en zien een grote vin bovenkomen. Oeps, wat zou dat voor vis zijn geweest? We varen langs het eiland, wondermooie groene bergen in vele kleuren groen. Zo mooi. Als we bij English men Bay aankomen kijken we ons ogen uit. Wat mooi, alles hartstikke groen, grote bomen en op het strand groeien grote palmbomen. Jeetje een stukje paradijs op aarde.. Er vliegen grote pelikanen over die een duik nemen in het water en de gevangen vis naar binnen slokken. Wat n super gezicht. Met open mond bekijk ik onze omgeving. Aan land komen is wel een dingetje, wat een swell, maar ja je wilt dit toch echt wel zien. Er is n eettentje op het strand dat ook gelijk een souvenierswinkeltje is waar mooie Caribische kleden te koop aan de lijn hangen tussen twee palmbomen. Aan wal komen gaat mede door de hulp van onze Russische vriend, een schip wat gister ook in Store Bay lag, vlakbij ons lag. We maken een praatje, hij is hier met vrouw en n dochter van rond de 14 en van n jaar of 5. Hebben 5 jaar om te reizen. Een leuk gezin. Wat is het hier mooi. Hagedisjes rennen van boom naar boom, kokosnoten liggen op het strand en er lopen kleine krabbetje op het strand die zich razendsnel ingraven. Hoe doen ze dat zo snel!? We lopen een stukje het bos in. Grote bamboestruiken zo groot als bomen groeien hier, er stroomt n klein riviertje richting zee. Er hangt een hangmat tussen twee palmbomen waar iemand in ligt te maffen. Iedereen is hier relaxt. Ja en dan moeten we langzamerhand terug naar de Novatrix. We kijken naar het patroon van de golven die de branding vormen. Drie grote golven, even rust en dan weer drie golven. Bij het stukje rust moeten we onze dingy snel het water in sjouwen, erin springen en snel door de branding peddelen. Het lukt in 1 X keer! Jaap start daarna de motor en varen we rustig, net of we dit al heel vaak gedaan hebben, naar boord. Even later zien we een bui aankomen van land. De bui duurt een aardig tijdje. Jaap vult d.m.v. een slangetje bevestigd aan onze luifeltje een waterjerrycan met het regenwater. In de verte zien we steeds wat bovenkomen. Lijkt wel n schild van een waterschildpad.

Even wat over Tobago…
Tobago is 300 km2 en heeft 61.000 inwoners. Is het kleinste van de twee eilanden die het land Trinidad en Tobago vormen. Het behoort tot de Kleine Antillen en ligt 30 km noordelijk van Trinidad. Het ligt voor de delta van de Orinoco. De ligging is vrij strategisch, niet ver van de kust van Venezuela, als ook van Guyana en de eilanden in de Caribische Zee. Tobago heeft veel goede baaien om te ankeren. Om deze redenen werd het eiland in de zeventiende eeuw betwist door verschillende Europese mogendheden.
Evenals Trinidad werd Tobago in 1498 ontdekt door Christoffel Columbus. Hij noemde het eiland, dat werd bewoond door Cariben Indianen, Bella Forma. Later werd de naam gewijzigd in Tobago, waarschijnlijk naar tabak. De oorspronkelijke bewoners werden door de Spaanse kolonisten vrijwel uitgeroeid, de rest ging op in de nieuwe bevolking. Het eiland is in totaal 22 keer van bezitter veranderd. Frankrijk, Nederland, Groot-Brittannië en zelfs Koerland hebben het in handen gehad. In de periodes van de machtswisselingen was het een piratennest.
In de tijd dat het eiland Nederlands bezit was, werd het Nieuw Walcheren genoemd. De Zeeuwen – onder opdracht van de Vlissingse gebroeders Adriaen en Cornelis Lampsins – stichtten er een nederzetting die zij Nieuw Vlissingen noemden, later omgedoopt tot Lampsinsburg. In 1674 verkocht Cornelis het eiland aan het Gewest Holland. Hendrik Carloff kwam met een plan het eiland opnieuw te koloniseren en werd benoemd tot gouverneur.
Op 3 maart 1677 vielen de Fransen tijdens de Eerste Slag bij Tobago Lampsinsburg en de Nederlandse schepen aan. De Nederlandse bevelvoerende commandant, commandeur Jacob Binckes wist onderbemand en met grote verliezen de Fransen een strategische nederlaag te bezorgen. Maar omdat Nederlandse versterkingen te laat kwamen, werd Tobago op 6 december tijdens de Tweede Slag bij Tobago opnieuw door een nieuwe Franse vloot aangevallen en veroverd, waarbij commandeur Binckes op 12 december sneuvelde. Met de Vrede van Nijmegen (1678) kwam een definitief einde aan Nieuw Walcheren, en werd geheel Tobago Frans gebied.
In 1814 kwam Tobago uiteindelijk in Britse handen en in 1888 werd het met Trinidad tot één kolonie samengevoegd. Als deel van de West-Indische Federatie werden de eilanden in 1958 zelfstandig, en na het uiteenvallen van dit staatsverband werd Tobago samen met Trinidad onafhankelijk. In 1962 namen ze de naam Republic of Trinidad and Tobago aan. Dus wil je in Trinidad inklaren en vaar je naar Tobago, dan mag je daar weer uitklaren.
Vrijdag 23 december 2016 Carieb, Tobago, van English man Bay naar Man of warbay
Heel de nacht hebben we door de swell liggen deinen, zo rust je echt niet uit. We waren al om 6 uur op. Loop ik naar de iPad, heeft hij niet opgeladen, hoewel hij wel aan de oplader hing. Dus Jaap heeft hem even uit en aangezet. Probleem opgelost. Had ik ook wel kunnen bedenken natuurlijk. Na toiletgebruik blijkt de slang verstopt te zitten. Shit! Stront aan de knikker… we waren hier niet blij mee. Wat n getob.Jaap heeft de slang losgemaakt in de machinekamer en doorgespoten met lucht. En hij deed het weer, maar wat een troep overal. Dus alles weer schoongemaakt en toen kon ik eindelijk aan het ontbijt beginnen. Geen goed begin van de dag. Al snel daarna halen we het anker op. We hadden plannen om naar de volgende baai varen, maar deze was veel te klein en zag er te onstuimig uit. Dus doorgevaren naar Man of war bay. Wat een ontzettende mooie Bay. Eerst voor anker in net een stevige tropische bui net voor het stadje Charlotteville. Jaap heeft me met dingy naar de kant gebracht. Na drie keer vragen eindelijk de bank gevonden. Ze weten hier niet wat links en rechts is! Daarna fruit bij een plaatselijk marktkraampje gekocht en boodschapjes gehaald in de rode supermarkt bij de haven. Hebben niet echt veel en pittig aan de prijs. We wilden ook graag melk, wees de verkoopster een zak poedermelk aan. Die heb ik nog, dus als de echte melk op is zal ik dat eens gaan proberen. Jaap pikte me weer op nadat een visser hem had gevraagd even te wachten om hem naar de kant te brengen. Andere plek gezocht om voor anker te gaan. Liggen nu nabij het strand van Pirate’s Bay bij de andere schepen. Jaap heeft de zonnetent erop gezet. We zijn toch van plan een week hier te blijven. Het regent erg veel, volgens de visser is het regenseizoen bijna ten einde. Heerlijk af en toe een bui. Jaap vangt het water op in de lege waterjerrycans van 5 liter voor de was. Een Amerikaans stel van een schip verderop kwam vragen of we ons al bij Customs hadden gemeld, want de Maria van Customs miste 1 schip. Zij wilde graag dat we langs kwamen, mag morgen ook. Dat doen we dan maar. Het eiland is dus echt in tweeën gedeeld om je in te klaren.
Jaap hangt 5 meter led-verlichting in de kuip en ik tuig de kerstboom in de kuip op. Als het donker is wordt de zonnetent opgelicht door de led-verlichting. Ziet er leuk uit. Een Amerikaan verderop heeft vreselijk veel gekleurde led-verlichting knipperen. Echt op zijn Amerikaans. Twee emmers was vul ik met biotex en regenwater om een nachtje te laten trekken. Het heeft heel de dag geregend, dus hebben we zeker 20 liter regenwater.

Zaterdag 24 december 2016 Carieb, Tobago, Man of warbay
Als we de andere buitenboordmotor aan de dingy hebben gehangen gaan we richting de pier om naar de Customs te gaan. Daar stond een jongen van een jaar of 10 die vroeg of we naar Customs gingen. Ik knikte vriendelijk. De jongen liep een stuk vooruit bellend met zijn telefoon. Bij het gebouw aangekomen bleek het gesloten te zijn, alleen de security zat er en zei ons in onverstaanbaar Engels dat we over een uur maar terug moesten komen. Dus zijn we naar het uitkijkpunt gelopen. Een tip van een goede kennis van ons. Hier hadden ze zo mooi een foto van de baai genomen. En ja hoor gevonden. Wauw wat een overweldigend uitzicht. Je kijkt je ogen uit. Wel oppassen, want het is een slingerende weg de berg op. Linksrijdende auto’s komen voorbij, met tegenliggend verkeer, die maar weinig ruimte hebben om te passeren. We komen langs het benzinestation waar een briefje opgeplakt is dat de benzine op is. Dat kan hier dus gewoon. Dan gebruik je maar even niet de auto toch, makkelijk als je naar familie wilt met de Kerst… Na een uur komen we terug bij de security , die ons de weg achterlangs wijst, eigenlijk blijft ze zitten, mompelt iets binnensmonds en zonder ons aan te kijken wijst ze omhoog en een beetje naar links. Ze ziet er echt heel geïnteresseerd uit… Dus lopen we om, komen bij een kamertje uit waar Customs op staan en zien op de balie formulieren liggen die we denk ik in moeten vullen met velletjes carbon ertussen. We horen een kamertje verder muziek en er lijkt wel iemand op een krakende stoel te zitten. Na kuchen en duidelijk tegen elkaar praten komt er toch niemand voor de dag. Dus vullen we alvast de formulieren in, dezelfde als bij Scarborough. Dan wachten we weer,maar er gebeurd niets. Het is er snikkie heet en ik krijg genoeg van het wachten en roep in het Engels of er iemand is. Ja hoor, die jongen van 10 jaar! Hij belt zijn moeder en zet de telefoon op de speaker. De vrouwenstem lijkt verdacht veel op de stem die we hoorden toen de mevr. van Customs in Scarborough belde voor hulp. Ze zegt de formulieren in te vullen en dat ze er binnen 5 min.aankomt. Even later komt een aardige Maria. We hebben één formulier teveel ingevuld, die is voor als we weer vertrekken, dus houden we die bij ons zodat we die niet meer hoeven in te vullen bij vertrek. Alles wordt weer gekopieerd. Ze hoort me steeds kuchen, wat ze zelf ook trouwens doet, en geeft me een keelsnoepje en neemt er zelf ook eentje. Handelt alles af en vraagt wanneer we weer denken te vertrekken. In het boek schrijft ze 2 januari om 10 uur, dan zal er iemand voor ons aanwezig zijn.
Ze geeft wat plaatselijke informatie en wenst ons veel plezier in Charlotteville. Het blijkt dat de winkels t/m dinsdag dicht zijn. We lopen nog even langs de rode supermarkt en de schap met drinken is weer gevuld en kopen wat flessen cola.

Bij terugkomst doe ik de was en hang deze op. ’s Middags gaan we met de dingy naar de Pirate’s Bay waar we vlakbij liggen. We houden het niet helemaal droog door een flinke golf die ons op het strand zet en ons bootje binnenloopt. De benzinetank drijft in het bootje rond. Als we het stopje van de dingy eruit halen loopt hij weer leeg en sjouwen we hem het strand op. Een heel gewicht met de grote bb en de volle benzinetank. Binden de boot vast aan een palmboom en gaan aan de wandel over het strand. Volgende keer toch maar zwemkleding aandoen. Op het strand zien we twee kleine hutjes, huisjes tussen de palmbomen en bananenbomen op het strand. Een vrolijke Tobagon heet ons welkom en laat zijn barbecue zien en verteld wat we allemaal bij hem kunnen eten. Vandaag willen we niet, maar morgen met kerst willen we wel als lunch een visgerecht bij hem komen eten. Hij biedt Jaap gelijk een zoete punch aan met ijsklontjes en een rietje en moet mij ook laten proeven. Wauw best pittig, daar wordt je flink vrolijk van! Zelf krijgt hij van zijn vrouw een bakje met rijst en vis en gaan we even met hem op zijn strandstoelen zitten. Hij verteld dat hij de birdmen is, verteld over de verschillende vogels die er rondvliegen en verteld ook dat hij zelf al verschillende keren naar Europa is gereisd. Naar Noorwegen, Zweden en Nederland, is daar in Amsterdam naar een koffieshop geweest. Zijn oogjes glimmen daar ondeugend bij. Als we ons drankje op hebben gaan we de trap naar boven op, de trap met 178 treden. We komen uit bij een plek waar een auto staat geparkeerd, die plek hadden we vanaf de boot al gezien en lijkt t net of die auto op het randje van de berg staat. En dat is ook zo. Een mooi punt om te fotograferen. Jeetje wat is alles groen. De birdmen vertelde ook dat het regenseizoen van 5 maanden bijna voorbij is, dit is de laatste maand. Vandaar dat het zo groen is. Als we weer richting strand lopen regent het behoorlijk. De birdmen wijst dat bij hem kunnen schuilen onder het dakje van palmboombladeren. Jaap zegt dat het in Nederland bijna het hele jaar regent en we gaan naar ons bootje. In de regen wachten we het juiste moment af en peddelen we door de branding. Aan boord doe we onze zoute kleding uit en hang deze uitgespoeld bij de weer natte was op.
Al voor zessen is het donker en eten we bij kaarslicht en de kerstboom die we in de kuip hebben staan. Zo te zien blijven alle 8 schepen hier met de kerst liggen.

Zondag 25 december 2016 Carieb, Tobago, Man of warbay 1e kerstdag
Met een zonnetje worden we wakker, en dat na een dag vol met tropische buien. De pelikanen scheren over de Novatrix op zoek naar vis. Als ze er eentje zien duiken ze recht naar beneden en schrokken hem al drijvend op een golf heerlijk naar binnen. Vandaag is het eerste kerstdag. Het is vreemd om met 35 graden kerst te vieren met op de achtergrond Caribische muziek! We liggen voor anker temidden van 8 schepen: Amerikanen, een Rus, Fransen en Zweden. Grappig he, n Rus en Amerikaan naast elkaar, waar zie je dat nou. Om ons heen wordt druk gezwommen, het water is ook heerlijk warm. Vanmiddag zwemmen we naar de kant om te gaan kerstlunchen op het strand vlakbij , pirates Bay bij the birdman. We zijn benieuwd wat we te eten krijgen.
We denken aan het thuisfront en zien voor ons hoe zij kerst gaan vieren. Tijd voor een berichtje; flessenpost met foto van ons om de boel een beetje op te fleuren. Ik zoek het 1 en ander bij elkaar en met de iPad maken we op het voordek een foto. Deze versturen we naar het thuisfront.
Met de dingy naar het strand, we leggen hem ruim voor het strand voor anker en gaan eerst snorkelen. Er is een rif met koraal en heel veel scholen visjes. Geweldig om er boven te snorkelen. Daarna onze snorkelspullen weer terug in het bootje en de andere spullen brengen we zwemmend aan land. Er zijn al verschillende bemanningsleden van de voor anker liggende schepen op het strand. We stellen ons voor aan de Zweden, Amerikanen de Fransen. Het ene Franse schip is vannacht aangekomen, wilden naar Trinidad, maar hadden 40 kn wind en 6 meter hoge golven dus toch maar naar Tobago. Zij kwamen vanaf Suriname en hadden de Nederlandse schepen met pech gesproken. Begrepen dat zij naar Trinidad zouden varen. Het Zweedse gezin vertelden dat ze ook van Mindelo, Kaap Verden, kwamen en hadden erg veel wind gehad. Kwamen hier rond 8 uur in de ochtend aan, maar Customs hadden op 7.54 uur geklokt, dus moesten ze overuren betalen blijken ze volgens hem foto van aankomst te maken. Wij hebben gister niets hoeven te betalen. Door de birdman worden we gelijk omarmt en vraagt hoe laat we willen eten. Krijgen wat te drinken en strijken neer op één van zijn strandstoelen. Het wordt langzamerhand steeds drukker op het strand. Vissersbootjes brengen met hun mooi gestroomlijnde gekleurde boten mensen op het strand. Ze komen aangevaren, draaien hun boot met de buitenboordmotor naar het strand en de passagier worden door de birdman opgevangen. Wij krijgen tonijn met rijst , salade en soort broodvrucht uit Afrika. Het is heerlijk, zit je daar gewoon op je strandstoel, zonnetje, onder palmbomen te genieten van het eten en je omgeving. Verschillende mensen komen langs gewandeld krijgen een knuffel of een bokshand van de birdman. Die heeft het helemaal naar zijn zin, terwijl zijn vrouwtje bovenin het restaurantje staat te koken. Hij komt gezellig bij ons zitten, ook met een bordje en verteld dat hij hoog in de bergen woont. Morgen is het boxingday. Ik vraag wat dat betekend. Het is een feestdag dat alle boxen, cadeautjes, worden opengemaakt. Een wat magere vrouw van rond de zestig komt ook een stukje verder zitten en we raken aan de praat. Komt uit Vancouver. Is 6 maanden thuis en 6 maanden hier, huurt hier een klein blauw huisje al vele jaren. Voelt zich hier helemaal thuis. We betalen en gaan weer naar de dingy. Ik zie het niet zitten om me aan boord te hijsen. Zit niet anders op dan het hele stuk naar de boot te zwemmen. Gelukkig heb ik de flippers en kom al gauw aan bij de boot. Viel mee, ging lekker hard met de flippers. Jaap is met het bootje nog even aan de andere kant van het koraalrif gaan kijken. Was ook erg mooi, daar zullen we vast nog wel van de week gaan snorkelen.

Maandag 26 december 2016 Carieb, Tobago, Man of warbay 2e kerstdag
Bij het wakker worden zie ik dat we mail hebben. Een big mail van een collega van mijn werk. Het duurt 1 ½ uur om deze mail op te halen. Mijn collega’s hebben allemaal voor ons wat geschreven op een kerstkaart. Allemaal lieve berichtjes. Ja dat doet me wel wat. Wat lief! Het is vandaag boxingday, ook voor ons, want van dochter mogen we twee pakjes uit de tas openmaken. Duo penotti en echte pindakaas. Ik had op Tobago al pindakaas gevonden, maar dat is een neppert, Amerikaanse. Van home sweet home is natuurlijk het lekkerste. Deze cadeautjes doet de mens goed.
Het is heerlijk weer vandaag, tijd om het koraalrif te gaan ontdekken. Jaap maakt een soort ladder, 1 sportje, aan de dingy om vanuit het water makkelijk aan boord te komen. Aan beide kanten van Pirate’s Bay liggen koraalriffen. Bij het rif aan de kant van Charlotteville leggen we voorzichtig ons dichte klapankertje overboord. Met onze duikbril op en flippers aan snorkelen we rond. Wauw wat helder en wat een mooie visjes. Echt zo mooi wat we onder water zien. Jaap klimt makkelijk aan boord en ik even later iets minder soepel. En varen we naar het andere rif. Daar laten we ons anker op een diepere plek vallen en zwemmen richting rotsen waar het koraal moet zijn. En ja hoor ook al zo mooi, wel wat minder zicht door de golfslag daar.

Jaap ziet tussen de bomen papegaaien vliegen. Aan boord komen gaat wat beter en varen we weer naar de Novatrix. We lezen lekker nog wat in de kuip terwijl de kip ligt te ontdooien in de kombuis. Net als we denken de Cobb op te gaan zoeken komt de Fransman met zijn bijzondere buitenboordmotor aangeraced. Gaat alle boten af om ieder uit te nodigen om vanavond wat te komen eten bij het haardvuur. Tuurlijk komen wij ook. De kip gaat snel de koelkast weer in en eten we maar even een lekkere tosti. Als het bijna donker is gaan we richting strand met een tas met toastjes, tonijnsmeerseltje, bekertjes en een grote fles cola. Jaap neemt ook nog twee olielampen mee, want aan strand is het echt pikkie donker. Er staat een behoorlijke swell, maar we hebben geluk een komen aardig droog aan wal. Er brand al een kampvuur. Ieder volgt. Zo zitten we met vijf boten aan het strand rond de twee olielampen. Er wordt vis op de barbecue gelegd en ik smeer wat toastjes op een dienblad. Ieder heeft wat te drinken meegenomen. Ingepakte (gepofte) aardappelen worden ook op het vuur gelegd en de muziekinstrumenten worden tevoorschijn gehaald. De Russische familie heeft een gitaar bij zich en zingen met elkaar Russische beetje melancholieke liedjes en vertellen achteraf in het Engels waar het over ging. De Fransen hebben tamboerijnen, dwarsfluit en een accordeon bij zich en beginnen mee te spelen. Zij kan zelfs een Russisch liedje die blij wordt meegezongen door de Russische mevrouw. Even later zingt ze ook nog een Portugees liedje dat weer door een Portugese man mee wordt gezongen. Na ieder liedje wordt er luid geapplaudisseerd. Er hangt een gezellige sfeer. Ieder geniet van het samenzijn. Soms worden er liedjes, bijv. van de Beatles, gespeeld en zingt ieder mee. De gitaar wordt doorgegeven aan de Zweed. Deze heeft een heel boek met liedjes meegenomen. Ook voor ons bekende liedjes zoals van ABBA. Als je het herkent zing je mee en anders luister je gezellig. Is het in een andere taal dan wordt er later verteld waar het over ging. Drank gaat rond en als de vis en aardappelen klaar zijn eet ieder er wat van. Ook de kat van het strand krijgt een portie. Het mannetje met dochter van het strandhuisje komt er ook gezellig bijzitten en twee wandelaars die langskomen sluiten ook aan. Een Frans stel zit naast ons en we spreken Engels met elkaar. Zij blijkt in de Kongo tweetalig te zijn opgegroeid en spreekt wat Nederlands. Dat is een stuk gemakkelijker. Het is gewoon gezellig. Om de Rus hebben we steeds moeten lachen als hij staand, met sjaaltje om zijn hoofd gebonden, langs vaart in zijn dingy. Net de Pirate off the Caribbean. Tegen twaalven stappen we samen met nog drie dingy’s op. De olielampen worden morgen wel bij ons teruggebracht. Even aan boord lekker gedoucht en in de kuip met een bakkie thee bij kaarslicht nog even na zitten genieten. Was een bijzondere avond, leuk met zoveel nationaliteiten. Het is nu niet best op zee, we maken ons zorgen. Jaap stuurt een berichtje naar onze kennissen in Suriname.

Dinsdag 27 december 2016 Carieb. , Tobago, Man of warbay
Pilots over Grenada doorgenomen, wat gepoetst en het diner voorbereid, want we aten eindelijk de Cobb kip met patatjes en mochten de fles prosecco van de Ocean People openen. Even een selfie naar ze toegestuurd. De birdman speelt tot ’s avonds laat muziek en houdt ook van knalvuurwerk op het strand. Dit blijkt later knallen te zijn die uit het bamboekanon komen.
Woensdag 28 december 2016 Carieb , Tobago, Man of warbay, verjaardag.
Vandaag werd ik al vroeg door onze kinderen gefeliciteerd, ik ben namelijk jarig.
Vandaag is het naaidag. Van het zeildoek wat we van thuis hadden meegenomen hebben we over de oude hoes van de dingy een nieuwe genaaid. Best nog een heel karwei, maar ziet er weer netjes en stevig uit. Jaap is al een paar dagen niet zo lekker, waarschijnlijk door het eten van strandtent of de ijsklontjes die we daar kregen. Dus vandaag maar niet uit eten en normaal voedsel eten waar hij aangewend is. Hopen dat Jaap snel opgeknapt is. De Zweed gaat een paar dagen naar Cascara Bay. Vroeg of wij hier over een paar dagen nog zouden liggen. Dan zien we elkaar weer. Hij wilde nog even zeggen dat wij de mooiste boot uit de baai hadden. Oma aan boord vond hem zo glimmen,was netjes opgeruimd en onze kerstboom vond ze zo mooi. Door al deze complimenten vergaten we ze goede vaart te wensen. Dat verwacht je toch niet als je ze uit staat te zwaaien! Even later vertrok ook het Russisch gezin. Voeren langs om te vragen wat onze plannen waren. Zij gaan nog even naar een baai verder en dan zien we elkaar weer in Grenada. Hevig zwaaiend gingen ze richting zee. Beide schepen gingen behoorlijk tekeer, want er staan behoorlijke golven op zee.
Op de kant wordt door een dominee een lange preek gehouden met microfoon. We kunnen meegenieten. Gaat er swingend aan toe.

Donderdag 29 december 2016 Carieb. , Tobago, Man of warbay
De beddenwas gedaan met hemelwater. Wat een klus zo in de hitte, op de hand. Twee keer de was af moeten halen i.v.m. de tropische buien. Als het niet regent droogt het wel als een tierelier.
Vandaag het vuil naar de kant gebracht. De dingy voor anker bij het strand gelegd, stond zo’n swell, was te link om hem aan de kade te leggen. De birdman kwam ook met zijn vrouw aan, hadden moeite om van boord te komen. Het vuil kun je kwijt rechts naast t politiebureau, net voor de bibliotheek. We dachten bij de bieb gratis WiFi te krijgen, helaas moeten je eerst lid worden van de bieb voor 20 TT dollars en hadden ons moeten legitimeren. Hadden we helaas niet bij ons. De mevrouw uit Vancouver zat er ook te internetten. Boodschapjes gehaald bij de rode supermarkt, veel schappen waren leeg. Morgen worden ze weer bijgevuld. Ik vroeg om eieren, stonden in de koelkast. Echt zo’n grote Amerikaanse koelkast. Heerlijk om weer een eitje te eten. Terwijl ik een eitje stond te bakken zag ik ineens een stuk of vijf vinnen boven water komen. De vogels gingen er gelijk op af. Ja hoor dolfijnen, ze zitten hier toch ook. Leuk zo in de baai.
Met Jaap gaat het weer beter, is weer aan het klussen geslagen. Heeft de spibomen aangepast. Is druk aan het lassen geweest en de lijnen die eraan zaten waarvan de mantel was afgesleten hersteld. Er is een Noor bij komen liggen, aardig wat mensen aan boord. Tegen de avond kwam een stalen 2 master aan, een Nederlands schip. Eindelijk weer eens een Nederlander.

Vrijdag 30 december 2016 Carieb. , Tobago, Man of warbay
Vannacht veel regen en wind en veel deining. Was een beetje moeilijk om lekker te slapen. Als we wakker worden hebben we last van onze maagspieren. Hebben de hele nacht liggen rollen in ons bed. Het regent nog steeds behoorlijk.. Tegen 12 uur wordt het eindelijk wat rustiger en stappen we in de dingy, want we willen Jaap z’n duikflesje laten vullen bij de duikschool bij het strand. En we willen bij de groentemarktkraam, die er alleen op vrijdag staat, wat fruit kopen. Er is hier in het dorp maar één kraam en die staat er alleen op vrijdag. Bij de landingsplaats voor de dingy’s staat een fikse swell en het is laag water. Dus de steiger is dan heeeeel hoog. Jaap gooit het anker weer overboord en ik moet bij het steigertje snel uitstappen en op het goede moment, als de grote golf boven is van boord springen. Heb anders stelten nodig om op het steigertje te komen. Gaat goed. Als we langs de fruitkraam komen is deze al helemaal leeggeruimd en wordt het busje met overgebleven spullen gestart en gaat hij er weer vandoor. Jammer. We lopen door naar de duikshop, nou ja duikshop… Het is een huis met een lange oprijlaan. Helaas er is niemand thuis. Het zit ons niet mee. We lopen terug het dorp in en t supermarktje dat al de hele week dicht is is open. Hier kun je iets van kip kopen, staat op een bord aan de buitenkant. Dus hup naar binnen en ja hoor in de diepvries hebben ze wat pakketten samengesteld. Later blijkt er in het verrassingspakket twee vleugeltjes, twee drumsticks en een stuk kippenborst..
Dus koop ik twee van die pakketten. We brengen het vuil weg en zien een deur openstaan van weer een ander supermarktje met maar één schap. Jaap ziet bananen hangen. Dus stap ik naar binnen en kan wat fruit scoren. Op naar de volgende supermarkt. Ieder verkoopt hier wat anders… Daar kan ik wat te drinken scoren en twee broden. Jaap wacht buiten in de regen met uitzicht op het steigertje en ziet de vreselijk grote golven het strand oplopen. We komen met spullen droog in het bootje, maar mensen wat een golven! In de regen varen we terug naar de Novatrix waar net het Zweedse schip is gearriveerd en voor anker gaat. We zwaaien naar elkaar. Ze zien er blij uit. Ik haal achter alle lijnen uit het achteronder, want we willen het anker die we achter hebben hangen weer terug in het achteronder doen. Ik lees nog wat in de pilots over de Grenadines, volgende eiland waar we naartoe gaan. We hebben nog niets van onze kennissen die in Suriname zijn gehoord. Maken ons zorgen. Sturen nu maar n mail naar een hotmail e-mailadres. Ik kom erachter dat we te weinig zonnebloemolie hebben om morgen oliebollen te bakken. Kijken of ik hier morgen toch nog wat kan scoren.

Zaterdag 31 december 2016 Carieb. , Tobago, Man of warbay oudejaarsdag
Lekker vroeg uit de veren. Eerst maar zonnebloemolie voor de oliebollen proberen te scoren, hadden we de mix bij ons, maar niet genoeg olie om ze in te bakken. De rode supermarkt met 4 schappen is nog gesloten, dus even kijken of het kleintje met één schap open is. Ja hoor. Een klant, een mevrouw wordt door de verkoopster naar buiten gebonjourd zodat ik naar binnen kan. Is net een gangetje waar een soort boekenkast staat met wat spullen en ja hoor er staat iets wat lijkt op zonnebloemolie. Dus koop ik 3 liter. Ze bedankt dat ik wat bij haar kwam kopen. Ik was helemaal blij met de aankoop en we leggen het even in onze dingy, want we gaan vandaag een wandeling maken. Het is er ideaal weer voor, lekker bewolkt, geen regen dus prima te doen. In de pilot hadden we gelezen dat je bij fort Campbeltom een mooi uitkijkpunt heb. Dus op weg, we zien al een bordje die de goede richting aangeeft, wel steil omhoog. Opletten op het linksrijdend verkeer en het is hier de gewoonte dat ieder die je tegenkomt groet en of als ze op hun balkon zitten even te zwaaien. Zo maak je vrienden! Op een gegeven moment zien we dat er een aardverschuiving heeft plaats gevonden, door de vele regen van de afgelopen dagen. Hierdoor ligt er een staalkabel die de paal van de elektriciteitsleiding op zijn plaats houd dwars over de weg met een stuk van de berg. Verderop zien we een vervolgbordje voor het fort, naar rechts. Denk je dat je iemands oprijlaan oploopt, valt mee. En komen we bij het fort aan, nou ja fort …een prieeltje met een mooie tuin met twee kanonnen op het uiteinde van de berg, zo’n 100 meter boven zee en ja wat een geweldig uitzicht. Echt de moeite waard. We maken mooie foto’s en keren terug naar de Novatrix. Eerst maar even nieuwjaarsberichtjes naar Nederland sturen. We zien de bemanning van het Nederlandse schip en nodigen ze uit om een oliebolletje vanavond bij ons te komen eten, als ze willen lukken natuurlijk. Het is warm dus eerst maar even een duik en maken met een borstel de romp weer een beetje draadalgvrij. Dan aan de oliebollenbakkerij. Jaap doet de olie deze keer niet in de frituurpan, maar in een gewoon hoog pannetje, kan er steeds maar drie indoen, die weer aan elkaar plakken. Met deze hitte is het niet makkelijk, maar het lukt en ze smaken ook nog. Hier en daar horen we dat er vanavond een barbecue op het strand is, waar ieder voor is uitgenodigd. De Nederlanders komen langs en we besluiten vanavond met elkaar naar het strand te gaan. Ze komen gelijk maar eerst even aan boord een oliebol proeven en zijn verrast. Wij ook… Als het donker is gaan ze weer van boord. Ik doe de afwas en we blijven nog een tijdje in de kuip zitten terwijl we de Amerikanen naar het strand naar Joe, de birdman zien gaan. Die heeft verlichting, muziek en fakkels op het strand aangestoken en de barbecue. Tegen tienen gaan ook wij die kant op met oliebollen, champagne van die van de Anne , bij vertrek flottielje hadden meegekregen. Het is pikkiedonker en er staat weer een fikse swell die het strand oploopt.

We hebben onze hoofdlichtjes aan en ik heb de glow in de dark armbanden om. Joe staat al, in z’n korte broek, bij de branding klaar om ons op te vangen. Als het kan spring ik snel uit de boot, staat tot m’n middel in de branding. Jaap doet de motor uit en omhoog en springt er ook uit. Joe pakt onze lijn en trekt hem richting strand, maar krijgt door de grote golf ons bootje over hem heen. Gelukkig heeft hij zich niet bezeerd. De strandstoelen staan al klaar en we worden door de Amerikanen verwelkomt. Ik deel oliebollen uit die ze natuurlijk nog nooit hebben gegeten. Ze vinden het gelukkig lekker. Ze vertellen het een en ander over zichzelf. Ze hoeven niet meer te werken hebben. Ze laten net voor het huricanseizoen hun boot achter op Trinidad en gaan dan naar huis. Na het huricanseizoen komen ze weer terug naar hun boot om de Carieb af te struinen. Dit doen ze nu voor het derde jaar. We zien een volgende dingy aankomen. Jaap had oude overtijdse handflairs meegenomen en ontsteekt er eentje en zet hem in het zand. Zo is het hele strand even verlicht zodat ze de branding goed kunnen zien. Het wordt een gezellige boel. De kleinkinderen van Joe zijn er ook en kijken met verbazing naar mijn glow in de dark armbanden. Dat hebben ze nog nooit gezien. Met grote ogen kijken ze er naar. Jaap heeft ze gelukkig meegenomen en zo lopen ze beide met 4 armbanden om over het strand te rennen. Helemaal blij. De Amerikanen moesten nog eten en Joe legt wat vis op de barbecue terwijl zijn vrouw de rest binnen klaarmaakt. Joe heeft een beetje ADHD, kan niet stilzitten en heeft een Caribisch temperament. Op het ritme van de muziek schudt hij swingend met zijn heupen en toont allerlei kunstjes. Hij zet een vol flesje bier op zijn hoofd en kan dansen met zijn heupen zonder dat het valt. Alle dames moeten dit natuurlijk ook proberen. Is echt niet te doen. Dan maar gewoon dansen. De Amerikaanse probeert het, maar dat lukt niet zo. Dan ben ik aan de beurt en krijg een complimentje, heb ook al n biertje op….Das lachen. De afgelopen dagen hadden we harde knallen op het strand gehoord en af en toe een fikse vlam. Wat blijkt dat hier de meeste ongelukken gebeuren met een kokosnoot op je kop krijgen en als tweede bamboe-kanonschieten. Dat gaat als volgt. Een stuk bamboe van iets meer dan een meter, schuin omhoog plaatsen. De onderkant steek je in het zand. Net daarboven hebben ze een inkeping gehakt waar je wat petroleum of diesel in giet. Er staat een olielampen naast waar je je takje in aansteekt en in het gaat een vlammetje maakt. Dan in het gat 2x blazen zodat er aan het eind witte rook uitkomt. Dan gaat het vlammetje uit, snel je takje in de olielamp weer aansteken en in het gaatje plaatsen. Zo dan krijg je een knal en soms een vuurbal uit het geultje. De Nederlandse heeft vroeger veel aan karbiet schieten gedaan en moet daar gelijk aan denken. Zijn oogjes gaan glimmen. Hij mag het ook na de Amerikaan proberen. Zit helemaal te genieten. Joe heeft geen geduld en de twee vuurpeilen die hij heeft gekocht heeft hij al voor half 12 afgevuurd. Ook komt er nog wat kinderen van Joe hun kunsten vertonen met het bamboekanon. Vertelde dat ze dit al van kleins af doen. Die kunnen knallen fabrieken! Dan gaat de Amerikaanse aftellen en is het twaalf uur. Jo pakt twee kokosnoten en hakt daar de bovenkant vanaf, steekt er een rietje in en proosten we om de beurt door om de beurt te drinken uit de kokosnoot. Nog nooit zo op het nieuwe jaar geproost! Jaap ontkurkt daarna de fles champagne en we vullen ieder z’n plastic bekertje. Heerlijk, we proosten weer met elkaar. Jaap trekt z’n handschoenen aan en ook de oude rode parasuut kogels worden om de beurt afgevuurd. Ieder staat te genieten van het vuurwerk. Ook nog een paar oude handflairs , 8 jaar overtijd, gaan eraan. En dan is het weer tijd om naar de boot te gaan. Joe helpt ieder door de branding en komen we droog bij de Novatrix aan. We genieten nog even na in de kuip met een glaasje cola. Eigenlijk heb je hier maar weinig nodig voor het vieren van oud en nieuw: twee vuurpijlen en een bamboekanon en Caribische muziek natuurlijk en wat mensen op het strand…Goed begin van 2017 Joe horen we nog even doorfeesten als wij lekker gaan slapen.

Zondag 1, januari 2017 Carieb, Tobago, Man of warbay
Met een zonnetje wakker. In de kuip ontbijt met een gekookt eitje gegeten. Joe kwam hevig zwaaiend langs varen. Pikte de Zweden op om ze naar de kant te brengen. Er komt een passagiersschip binnen varen die midden in de baai voor anker gaat. Op de kant stoppen busjes waar de passagiers uitstappen en worden met bootjes naar het schip gebracht. Waarschijnlijk zijn ze in een andere baai van boord gegaan en worden hier weer opgepikt. Een schip uit Kingstown. Een vissersbootjes komt bij ons langszij, zegt dat hij Jo heet en vraagt of hij Jaap z’n duikbril mag lenen om de onderkant van zijn vissersboot schoon te maken. Tuurlijk, hij brengt hem even later weer terug. Alle vissersbootjes zijn hier uit dezelfde mal. Hebben twee hengels van bamboestokken uitstaan waardoor ze tegelijk 4 lijnen kunnen laten vieren. Ieder bootje heeft een mooi gekleurde rand, vaak een vlam bij de boeg geschilderd. En heeft er een leuke leus op de romp geschilderd bijv. Neva 2 late of Honeywell bread. Vissers vissen hier, maar brengen ook de mensen naar stranden. Meren andersom af en zijn zo handig met de swell.
Even later starten we de drone en maken we opnames van deze superbaai.
Na de lunch gaan we snorkelen boven het rif. Is vanaf de boot nog een behoorlijk stuk zwemmen, maar met de zwemvliezen aan is dat best te doen. Vissersbootjes varen af en aan met badgasten. Ik krijg van eentje het advies om iets drijvend bij me te nemen zodat ze ons beter kunnen zien. Gelijk hebben ze. Ik kijk later nog even achter de bank en vind een opblaasbare Donald en Mini mouse matrasjes. Das lachen..Die houden we bij de hand totdat we wat anders hebben.
Vandaag krijgen we antwoord van onze kennissen in Suriname. Gelukkig, alles is in orde. Ze vermaken zich met 8 boten in Suriname. Pak van ons hart.
De kerstspullen weer opgeruimd.

Maandag 2 januari 2017 Carieb, Tobago, Man of warbay
Blijkt hier een feestdag te zijn. Omdat nieuwjaarsdag op een zondag viel zijn de mensen hier vandaag nog vrij. Deden ze dat in Nederland ook maar. Jammer voor ons, want bij de Customs moeten we daarom overtime betalen 200 TT dollars. Bij immigration hetzelfde verhaal 225 TT dollars. Achteraf blijkt dat het toch had gemoeten, omdat we vertrekken buiten hun werktijd.vJe moet dus vertrekken tussen 8 n 16.00 uur. Maakt hun toch niets uit wanneer we vertrekken… Hoe vreemd allemaal. Ach relax man, we hebben daar heerlijk vooranker gelegen. Blijkt dat ze foto’s nemen bij aankomst. Kom je daar voor achten of na vieren aan dan moet je ook overtime betalen. Vanmorgen dus met dingy naar het strand van Pirate’s Bay gevaren en via de 176 treden en een pad langs de klifs naar het dorp gelopen. Een prachtige wandeling langs de kust. Huisjes verscholen tussen grote bomen met lianen en bananenbomen. Je kunt hier hele leuke huizen huren. Het healthcenter waar ook immigration en Customs inzit was nog niet open, maar de security was er wel. Ze zag ons, wees naar boven en murmelde dat het boven was. Ik had moeite niet in de lach schieten. We hadden in het boek laten zetten dat we vandaag wilde vertrekken zodat er iemand zowel bij immigration was als bij Customs. Ze waren er beide, moesten natuurlijk wel betalen. Gelukkig zat er een bank om de hoek. We hadden nog wat geld over en dachten dat kwijt te kunnen bij de supermarkt, helaas alles was gesloten. Dan maar wat drinken bij Jo op het strand. Terug gewandeld. En een stukje het oerwoud ingelopen. Wow, wat is het daar prachtig. Je kunt ook een ecohuisje huren. Even 150 meter omhoog gelopen, ziet er leuk uit. Moet je wel overdag doen, want het pad is slipperig en onverlicht. Bij Jo aangekomen bleek daar paniek te zijn; zijn gehuurde generator deed het gisteravond niet. Had een kleintje van de Fransman gekocht. Helaas was deze voor 230 volt en niet voor 115 volt. Had dus alles opgeblazen. Een klein rampje voor hem. Dat was wel een groot probleem. De kleine kreeg de Fransman weer terug, die had het geld al uitgegeven,moest dus ook nog even naar de bank. En de gehuurde moest mee in de vissersboot. Jo had zijn schouder geforceerd en vroeg Jaap en die Fransman hem naar zijn boot te dragen over het strand. Bleek erg veel te wegen. Jaap zei later dat het beter was geweest om het met z’n vieren te sjouwen. Ze kregen hem met moeite getild. Jo draaide zijn boot naar hun toe en zij moesten hem zonder het water te raken in de boot tillen. En dat met grote golven, ging goed. De Fransman moest mee.

Ons koude biertje zat er dus niet in, maar ze kon wel een sapje voor ons maken. Zag het helemaal voor me: uitgeperste sinasappeltjes etc. Ze riep dat het klaar was was het siroop met ijsklontjes. Viel knap tegen. Even op de strandstoelen opgedronken en de lege bekers terug gebracht. Zijn vrouwtje moest even d’r ei kwijt, alles was kapot, ook de geluidsinstallatie en haar adapter voor haar telefoon. Ze moest nog lobster gaan klaar maken, maar hoe. Het was een grote puinhoop in haar keukenhutje. Best zielig, maar we konden haar niet helpen. Dus teruggevaren naar de boot en alles gereed gemaakt om vannacht te vertrekken richting Grenada. Is 80 mijl varen, dus vannacht vertrekken we zodat we morgen met daglicht bij Pricklybay aankomen. Is zo’n 14 uur varen. De Nederlanders kwamen langs om ons uit te nodigen om vanavond wat te komen drinken bij n barretje op de kant. Lijkt ons gezellig. De Zweden hebben gister met Jo een Tour over het eiland gedaan, was hun goed bevallen. Vertelde dat ze bij een theehuis wat gingen drinken. Die mevrouw had een slang op dak liggen die er af en toe af kwam om een rat te vangen. Ze was er niet bang van…De Fransen die ook vannacht richting Grenada willen vertrekken kwamen verdrietig terug. De mevrouw van Customs was er niet meer, dus kunnen ze niet uitklaren. Morgen dan maar.. Wel jammer om hier te vertrekken, is hier zo supermooi. We zijn benieuwd hoe Grenada is. De gribfiles zien er goed uit voor de reis. Bij het gele barretje wat gedronken met het Nederlandse stel. Op een soort Fred Flinstone zitjes. De Amerikanen kwamen er ook bijzitten. Was gezellig. Zij gaan een dag later dan wij varen en willen SSB contact op 8170 houden. Morgen om 8 uur doet zij, Sabrina, toevallig het rondje en kunnen wij aansluiten.

Dinsdag 3 januari 2017 Carieb, Tobago, Van Man of warbay naar Grenada, Prickly Bay
Bij een prachtige sterrenhemel halen we om 2 uur vroeg in de ochtend het anker op om vanuit Man of War Bay te vertrekken richting Grenada. De drie Franse jachten die gisteren rondom voor anker zijn gaan liggen hebben geen toplicht aan waardoor ze moeilijk zichtbaar zijn. Gelukkig heeft één van de jachten een groot licht in de kuip aan, ze zijn nog op en zitten gezellig in de kuip. Hierdoor zijn de anderen een beetje zichtbaar. Als ik de 50 meter ankerketting binnenhaal blijkt het anker bijna onder het Franse waarscheepje te liggen. Jaap stuurt er vanaf en zo varen we de ruime baai van Tobago uit. In de baai staat nauwelijks wind en zetten we vast het grootzeil. Als we buitenkomen krijgt de Novatrix haast. De wind vult het zeil en daar gaan we met 20 knopen wind de oceaan op. Eerst zetten we bazaan en de Genua bij, maar als we meer wind krijgen draaien we de kotter uit en draaien we de Genua weer naar in. We gaan lekker, zo’n 7,5 knoop over de grond. Ik draai de eerste wacht en als Jaap gaat slapen zie ik het eiland Tobago steeds kleiner worden. Er lopen, door de harde wind van gisteren, nog behoorlijke golven op de oceaan. Af en toe loopt er een golf van opzij de kuip in en moet ik dweilen. Ik kom 5 schepen tegen, zonder AIS, die ons ruim passeren. Tegen 5 uur komt Jaap er bij zitten en ga ik even later lekker een paar uurtjes naar bed. Dan zien we het al een beetje schemeren. Om 8 uur zet Jaap de SSB zender aan en horen we Sabrina starten met het rond van de Coconut-telegrafh. Ze doet het echt op z’n Amerikaans en horen mensen van st. Martin, Grenada en zelfs de Virgin islands. Leuk om te horen. We zijn al halverwege! We ontbijten samen in de zon in de kuip. We hebben een wolkeloze helderblauwe hemel. In de verte zien we wolken, daar zal het eiland Grenada wel liggen. Ja hoor, rond 10 uur zien we in de verte vaag het eiland. Land in zicht!
Het wordt steeds duidelijker en we zien een groot groen eiland met bergen en heel veel baaien die vol liggen met zeilboten die voor anker liggen. Ook Prickly Bay ligt goed vol. Het merendeel ligt aan een mooring. Wij gaan eigenwijs voor anker. We hebben het anker nog net laten zakken of we krijgen een mailtje van een bekend schip. Die zijn net omgevaren naar st. George en hopen ons nog te treffen. We laten de dingy zakken en gaan naar de jachthaven. Is maar en piepkleine jachthaven. Customs en immigration zitten boven de kleine supermarkt samen in één kamer. Een hele dikke donkere meneer en een hele magere donkere meneer. Het programma wat ze hier gebruiken om in te klaren had Jaap voor vertrek uit Nederland al ingevuld door zich daar te hebben aangemeld. Wel zo makkelijk. Hij wordt tig keer uitgeprint en er worden allerlei formulieren eraan vast geniet. Immigration krijgt ook wat formulieren toegeschoven en in onze paspoorten komen weer wat stempels bij. Als alles klaar is moeten we afrekenen, geen pinautomaat aanwezig. Moet contant, dat gaat natuurlijk niet, want we hebben nog geen EC dollars. Weten wel bank met een pinautomaat voor ons. Of 15 minuten de berg oplopen of met de dingy naar de volgende baai en hij verteld aan de hand van een kaartje we meoten lopen. De bootpapieren houdt hij achter tot we betaald hebben. We gaan op weg. De volgende baai in, een stuk varen dan ook een heel stuk lopen. Het moet tegenover een benzinestation zijn. We lopen langs een autoweg in het gras. Echt oppassen anders rijden ze je van je bootschoenen. Op een gegeven moment vraag ik het toch maar aan een mevrouw die net uit haar auto stapt voor haar huis. Ze wijst het aan, we zijn er bijna. Eindelijk een flappentapper. Als we klaar zijn moeten we het hele eind in de snikhete zon teruglopen. Er komen wel van die instapbusjes langs die ze ook op Sal hadden, maar we weten niet waar ze heen rijden. Dus lopen we stevig door. Het begint zachtjes te regenen. Zo raar helemaal geen donkere wolk, maar wel lekker verfrissend. Eindelijk komen we bij de dingy aan en varen we weer terug. De dikke meneer zit met een koptelefoon te genieten van muziek. Hij schrijft drie soorten bonnen uit en we mogen EC 95 dollar afrekenen (is ongeveer €47) en krijgen we alle papieren van hem terug. Even langs het kleine supermarktje beneden en zien we ook nog een klein slagertje. Blijkt het er eentje te zijn om een paar jongens het vak te leren en te leren Frans te spreken. We scoren twee gorden blues en een geitenkaasje. Op naar de Novatrix, want we hebben pittige dorst. We drinken samen een liter sap op. Tegen de avond merken we dat we moe zijn. Een nachtje doorvaren voel je wel. We gingen gister wel lekker hard met ruime halve wind, 83 mijl in 11 uur varen.We zijn hier, op Grenada, wel weer in een hele andere wereld, meer westers. Hopelijk hebben ze hier wat fijne winkels om proviand in te slaan.
Even wat over Grenada…
Grenada is 344 km2 en heeft 111.219 inwoners. Is het op tien na kleinste land ter wereld. De eilandengroep ligt in het Caraïbisch gebied ten noorden van Trinidad en Tobago en ten zuiden van de Grenadines. Grenada maakt deel uit van de Bovenwindse Eilanden van de Kleine Antillen.
De geschiedschrijving van Grenada begint 1498, toen Christoffel Columbus het eiland aandeed tijdens een van zijn tochten naar de Nieuwe Wereld. Hij noemde het eiland Grenada. De Spanjaarden stichtten geen permanente nederzetting op het eiland.
Later poogden de Engelsen Grenada te bezitten, maar zij faalden jammerlijk, omdat de bevolking van Grenada, de Cariben dit verhinderden. De Fransen bevochten de Cariben en vestigden in 1630 een kolonie op Grenada. Bijna geen enkele oorspronkelijke bewoner van Grenada overleefde de invasie van de Fransen.
In 1763, bij het Verdrag van Parijs, kreeg het Verenigd Koninkrijk Grenada in handen. Dit zou duren tot aan de onafhankelijkheid in 1974. Van 1974 tot 1979 werd Grenada geregeerd door een dictatoriale regering onder leiding van Sir Eric Gairy. In 1979 pleegde Maurice Bishop, leider van het linkse New Jewel Movement (NJM), een staatsgreep.
In 1983 werd een tweede staatsgreep gepleegd, ditmaal door generaal Huson Austin, en voor de Verenigde Staten was het duidelijk dat Cuba erachter zat. Een interne strijd binnen de NJM leidde tot de moord op Bishop en enkele medestanders door een extreemlinkse vleugel van de partij (19 oktober 1983). Met steun van Dominica en enkele andere Caraïbische landen, volgde hierop onmiddellijk een militaire interventie door 1900 Amerikaanse en 300 OECS-militairen. Na een interregnum onder Amerikaanse supervisie werden in december 1984 verkiezingen gehouden, die de NNP van Herbert Blaize won. Na de dood van Blaize (december 1989) werd Nicholas Brathwaite van het NDC premier (maart 1990). De regering poogde de enorme buitenlandse schuld (in 1992 51% van het bnp) terug te dringen door bezuinigingen op o.a. het ambtenarenapparaat. Na de militaire interventie gaven de Verenigde Staten miljoenen dollars aan economische steun.
In 2004 werd Grenada getroffen door orkaan Ivan. Negentig procent van de bebouwing op het eiland raakte beschadigd of werd verwoest.
Dan komt er bericht van het thuisfront. Met Jaap zijn vader gaat het niet goed.

Woensdag 4 januari 2017 Carieb, Grenada, Prickly Bay naar Secret bay

We hebben besluiten de boot achter te laten om morgen naar Nederland te vliegen. In de haven van  Prickly Bay komt er een plaats vrij als de Zuid Afrikaan met zijn schip zo vertrekt. We varen er langs om te kijken hoe de plek is. Deze vriendelijke man verteld dat dit geen goede plek. Zijn landvasten zijn hier binnen een paar dagen al versleten en bijna stuk, door de swell die hier binnenloopt. Geen aanrader dus. St George is misschien wel wat. De ene jachthaven moet je je huis voor verkopen en de ander is te doen, maar als je daar een mail naar stuurt krijg je nooit antwoord. Straks vaar je daarheen en is er geen plaats. Hij raadt ons aan naar Secret Bay te gaan, lig je prima. Kun je vanaf deze haven naartoe lopen om te kijken. Dat doen we maar gelijk even. Een hele toer zo in de hitte en ook een behoorlijke klim omhoog en komen bij een lief haventje uit. Er is plaats en de plek waar de Novatrix komt te liggen wordt door de havenmeester aangewezen. We lopen een verkorte weg terug naar Prickly Bay en lopen nog even bij  Customs naar binnen voor advies. Hier krijgen we het advies om het een en ander van hun ingevulde documenten te kopiëren. En binnen een maand terug te zijn, anders is onze permit verlopen. We halen ons anker op en varen om, best moeilijk met al die riffen die ervoor liggen. Goed tussen de boeitjes blijven. Ik vaar zachtjes richting haven terwijl Jaap aan dek alles in orde maakt. Wat is het hier mooi. Er liggen ook hier aardig wat boten voor anker. We worden fijn geholpen in de haven door de havenmeester. We liggen met de neus naar voren aan twee moorings en met de achterkant naar de steiger.

We leggen om de bolders op de steiger kettingen waar we onze meerliinen aan bevestigen. Halen de buitenboordmotoren eraf en leggen de dingy aan dek. Zo werken zoveel mogelijk ons lijstje af. Bij de haven hoort een resort met een mooi zwembad, misschien morgen even. Devon komt langs en biedt zijn diensten aan om de boot in de gaten te houden en is ook taxi-chauffeur. Dat komt goed uit, gelijk maken we voor morgen een afspraak. Tegen de avond horen we dat Jaap z’n vader is overleden. Wij zijn een beetje in shock. Het is allemaal niet te geloven. Een maand geleden is mijn moeder overleden en nu Jaap zijn vader. Fijn dat we deze keer samen naar Nederland kunnen vliegen. Wel behoorlijk wat werk om de Novatrix aan dek leeg te maken, goede dubbele lijnen te plaatsen en binnen alles in orde te maken. Met deze warmte kun je niets vers achterlaten. Dus maken we alles zoveel mogelijk op.

Donderdag 5 januari 2017 Carieb. Grenada, Secret Harbour

Vanmorgen de laatste dingen aan boord gedaan om de Novatrix goed achter te laten in de haven. Het is erg warm en als we aardig klaar zijn willen we om af te koelen nog even gaan zwemmen. We nemen het gezellige paadje omhoog en als we de toegangssleutel voor het bordje houden mogen we het hek door. Wat een leuk zwembad met uitzicht op de baai. We genieten samen van het frisse water, we zijn helemaal alleen. Daarna gaan we door het hek het pad nog hoger naar de douches. Wauw een heerlijke douche en gaan heerlijk opgefrist naar de boot. Als alles in orde is moeten we er toch aan geloven… onze spijkerbroek en sokken aan. We poetsen onze schoenen. Jaap z’n schoenen zijn helemaal verbleekt door de zon, dus zoekt hij de leerpoets op en zo heeft hij weer donkerbruine schoenen die er weer pico bello uitzien. Eindelijk gaan we van boord en brengt Devon ons naar het vliegveld. Bij het vliegveld is het druk. We krijgen onze boardingpassen en gaan door de controle. Ik koop nog lekkere zachte nekkussentjes voor onderweg. Eindelijk mogen we aan boord. Als we opstijgen zien we de mooie eilanden liggen. Dag Carieb, tot gauw.

6 jan t/m 16 jan 2017 beiden in Nederland i.v.m. de begrafenis van Jaap z’n vader..

Dinsdag 17 jan 2017, Carieb, Grenada, Secret Harbour.

Om 8.30 uur plaatselijke tijd landen wij op Grenada. Het is er warm en benauwd. We zijn weer in andere wereld. Als we met de taxi bij Secret Harbour aankomen zien we de Novatrix liggen, er is niets veranderd. Gelukkig, wat een opluchting, alles is in orde. We klimmen aan boord en als we het schuifluik ontgrendelen komt ons het Novatrixgeurtje tegemoet. We zijn weer thuis. We geven aan het thuisfront door dat we weer veilig aan boord zijn. Heerlijk om weer aan boord te zijn. We ontmantelen de Novatrix en ruimen alles op. We blijven hier nog één nachtje en reserveren een tafeltje bij het restaurant. Dat hebben we wel verdiend. De afgelopen tijd hebben onze families en wij heel wat meegemaakt. We hebben lieve berichtjes van ieder gekregen. Een collega van mij schreef ons een mooie zin waar ik steeds aan moet denken: achter elke traan van verdriet schuilt een glimlach van herinneringen. Helemaal waar. We hebben gelukkig onze fijne herinneringen nog, toch doet het pijn….

We zijn heel de dag bezig met opruimen. Moeten weer wennen aan de hitte, in Nederland vroor het een paar graden, hier is het 28 graden. We gaan nog even zwemmen om af te koelen. Als we net aan het zwemmen zijn komen er twee mannen die het speervissen onder water willen oefenen en vragen of wij het goed vinden. Is leuk om t zien. Zo’n speer gaat heel snel onder water door het water. Wel moeilijk om hem weer in te spannen. Daarna gaan we heerlijk onder de douche. Nog even de was gedaan, want morgen schijnt het te regenen. Tegen de avond horen we dat er vanavond live muziek in het restaurant is. We lopen naar het restaurant. Het is er goed druk, hangt een gezellige sfeer. Op het podium zijn een stuk of zes muzikanten aan het spelen. Lekkere oude nummers worden gespeeld. Er wordt meegezongen en er wordt zelfs gedanst. Verschillende gasten hebben muziekinstrumenten bij zich. Het blijkt dat ieder die kan, mee mag spelen en dan wordt ook volop gedaan. We worden bediend door een goed uitziende swingend lopende obers. Zo grappig om te zien. Om ons heen zien we veelal oude knarren die ervan houden om lol te maken. Hebben zelfs hun hondjes bij zich, maakt allemaal niets uit. Relax…Jaap neemt de Secret hamburger en ik de vis van de dag. Nou dat gaat er wel in en het smaakt heerlijk. We drinken daarna gezellig en kijken om ons heen. Ieder is gezellig aan het kletsen en eten wordt aan ieder gebracht. Krijg je het niet op dan krijg je een doggybag mee. Als toetje nemen we aardbeienijs. Heerlijk. Wat een gezellige avond. Als we terug zijn bij de boot gaan we naar onze kooi. Een tukkie kunnen we wel gebruiken, even wennen aan het 5 uur tijdsverschil.

Woensdag 18 jan 2017 Carieb, Grenada, van Secret Harbour naar True Blue

Wakker met regen. Kräckertjes als ontbijt. Vers brood hebben we nog niet. De fietsjes halen we tevoorschijn en gaan op weg om boodschappen te doen. We hebben onze grijze jasjes aan tegen de regen. We zweten als een otter. Best een hele trip door het vele klimwerk. Ook erg in hebben links te rijden en rotondes links te nemen. Blijft lastig…. Ik laat Jaap voor rijden, want heb in Dover de rotonde wel eens rechts genomen….We hebben aardig wat boodschapjes kunnen scoren o.a. zakjes om poeder door het drinkwater te doen met sinasappelsmaak en ananassmaak. We hebben zelfs vers brood, te halen bij het restaurant t/o de minimarket. Op naar de boot. Holletje af is hier best gevaarlijk, zo steil naar beneden. Bij sommigen stap ik af, mij te link, weg kapot en wel 80 (geintje) graden helling. Jaap heeft 8 liter water achterop en gaat wel zo naar beneden. Slipt toch ook. Ik was bang voorover te kiepen. Mij te link. Komen heelhuids aan. Op naar het afrekenen bij het havenkantoor en dan gaan we weer. Alle lijnen van ketting ontdoen, is nog een behoorlijke klus en gaan we even later voor anker in dezelfde baai. Vlakbij ligt een tweemaster op de kant, die niet helemaal goed heeft vast gelegen! Is gestrand op het strand met de hurricain Ivan. Ruimen alles aan dek op en gaan dan lunchen. Heerlijk dat verse brood, dat is lang geleden dat we dat in de Carib hebben kunnen kopen. Anker weer op en Jaap ziet een schildpad van een halve meter boven komen om een hapje zuurstof te nemen. Hij roept mij, maar ik ben net te laat. Langs de koraalriffen gevaren en de Atlantische oceaan op, gezeild naar True Blue. Leuk klein baaitje. Vlakbij de landingsbaan, makkelijk voor onze opstappers, onze dochter met vriend. Onze schoonzoon verwacht dat ik morgen een rieten rokje aan heb. Geen riet hier te bekennen! Had het anders natuurlijk voor hem gedaan. We ontvangen allerlei lieve berichtjes van collega’s en zelfs van een moeder van school. Is echt lief dat ieder zo mee leeft.

Donderdag 19 jan 2017 Carieb, Grenada, True Blue

Het links rijden blijft toch wel n dingetje…Jaap en z’n vouwfiets heb ik vanmorgen even met de dingy naar de kant gebracht. Omdat we gister al het contante geld bij het havenkantoor hebben ingeleverd moeten we weer naar de bank om contant geld te hebben. Hier kun je namelijk haast nergens pinnen. Het is een risico om mij daar op af te sturen. Het zou dan kunnen dat ik gelijk heel het eiland te zien krijg… Dus is Jaap de aangewezen persoon. Hij is al gauw terug, met contant geld! Ook kan op de kant z’n kleine duikfles worden gevuld. Die neem ik gelijk even mee in de dingy. Hij levert hem in. De jongen pakt hem aan zet hem weg. Jaap blijft staan en hij vraagt wanneer hij hem weer wilt hebben. Ik wacht wel even, zegt Jaap.

That will be a long wait… , zegt hij vrolijk lachend. Kan hem na de lunch ophalen.

Aan boord verteld Jaap dat hij lekker stevig de berg op fietste, met een lekker gangetje. Komen er auto’s aan… Ineens realiseert hij zich dat hij rechts rijd. Snel duikt hij de berm in… Het blijft lastig dat links rijden! Heel je leven rij je al rechts…

De Afrikaboot heeft Jaap weer opgepompt, gereed gemaakt voor onze opstappers. Trixie is wat te klein met z’n viertjes. De luchthappertjes die we in de Spaanse Ria’s hebben genaaid weer opgezocht. Zal wel wat verkoeling geven in de logeerhut. Bedjes opgemaakt met katoenen onderlakens. Samen de kant op geweest om wat boodschapjes te scoren, hadden niet zoveel. Wel een echt Caribische omgeving. Zo leuk allemaal verschillende geverfde huisjes en van die beschilderde houten wegwijsbordjes die tegen een paal zijn getimmerd.

Jaap z’n duikfles was bij het ophalen niet gevuld, deden moeilijk over de keurdatum van de duikfles. Stond op z’n Nederlands 01- 2015. Hier staat het andersom. Er bestaat toch geen vijftiende maand? Ja daar had Jaap een punt… Dus mochten we hem later ophalen. Hij was bang dat de fles boem zou doen… Onze kinderen komen in donker versleten aan. We drinken nog wat met elkaar en gaan te kooi.

Vrijdag 20 jan 2017 Carieb, Grenada, van True Blue naar St George.

Onze kinderen waren vanmorgen al om 7 uur op, zaten aan dek van de zonsopgang te genieten. Hun innerlijke klokje staat nog niet op de Cariebtijd. Na t ontbijt vertrokken richting st George. Lekker rustig kunnen zeilen. Ook weer een mooi groen eiland met een mooi wit strand. Bij aankomst lekker gesnorkeld in het heldere warme water. Ze zien allerlei visjes en een aparte zeester. Daarna de stad in en boodschappen kunnen doen bij een aardig grote supermarkt, alles was behoorlijk aan de prijs. Daar schrokken we echt van. Er lag vlakbij een superjacht met aan boord zelfs een zeilboot, een motorboot en een helikopter aan dek en in ieder geval 2 ribs. De rib van superjacht voer daar rond. Deze was super de lux had zelfs een zwemplateau met teak, ingebouwde dieselmotor, lux console, ankertje voorop.. Ja was wel mooi. We varen naar de overkant richting VVV. We zien de brandweerkazerne met brandweerauto’s die in Nederland in het museum staan. Naar de plaatselijk VVV geweest, want we willen morgen graag t eiland bekijken. We wilden wat info over t eiland, kosten van een Tour en of er nog andere mogelijkheden waren.  Het meisje had weinig te vertellen, nam steeds de telefoon aan. Terwijl we  het buiten zagen gieten, arme schoonzoon die buiten in de dingy op ons wachtte. We besluiten morgen met een plaatselijk busje mee te gaan.

Het VVV was t weekend gesloten, dan zijn er zeker geen touristen…. Als we buiten komen is S. helemaal droog!….heeft met de dingy onder de oprijklep van een pont gescholen. Onze boodschappen brengen we aan boord. Jaap en ik varen later met de dingy naar een jaren geleden gestrande trimaran die verderop op het strand ligt. Een mannetje staat er iets te repareren ..nee…het één en ander te demonteren. We varen richting de jachthaven. De jachthaven die zo duur is dat je je huis moet verkopen (volgens de zuid Afrikaan van Prickly Bay). Daar was net een superjacht binnengekomen. Was leuk om te zien. Iedere steiger heeft daar een eigen opgang d.m.v. een houten bruggetje. Superleuk om te zien. Jaap twijfelt ineens aan de benzineinhoud van onze buitenboordmotor. Hij heeft het nog niet gezegd of hij stopt ermee, helemaal op. Dat wordt roeien, echt een heel groot stuk, zien in de verte de Novatrix liggen. Dus hup beide aan een kant op de tube zitten en lekker rustig teruggeroeid. Onze  kinderen houden even siësta . We zien dat S. een patrijspoort heeft opengezet. Ik wil hem stevig laten schrikken door mijn kop naar binnen te steken en met een hele donkere stem te vragen…Wie ben jij! Zie dan voor me dat hij vreselijk schrikt. Ik krijg al bij voorbaat de slappe lach. Mag t niet van Jaap!  Wat flauw zeg. Moet er nog steeds aan denken als we voorbij varen en heb zo ook al lol. Dan maar het gekochte fruit even spoelen. We hebben een supermooie zonsondergang. Als M en S wakker zijn gaan we aan de maaltijd beginnen. We eten gamba’s om hun  eerste vakantiedag te vieren. We zitten daarna nog lekker in de kuip, luisterend naar de krekels en deinen heen en weer op de swell die hier loopt.

Zaterdag 21jan 2017 Carieb, Grenada, st George rondtoer

We luisteren om half 8 met elkaar naar de marifoonrondje op VHF kanaal 66 met info over Grenada en wie zich aanmeld om wat te melden. Leuk om te horen. Gaat echt op z’n Amerikaans. Na het ontbijt maken we ons klaar voor onze toer naar Grand Etan, het regenwoud hoog in de bergen. Als we de dingy aan de kade hebben vastgelegd gaan we op weg. Straatje in richting centrum. Er is een deel wat als voetpad moet doorgaan, maar er langs loopt een diepe gleuf tussen voetpad en de weg, waar het water van de berg doorstroomt naar beneden. Oppassen dat je er niet instapt. Steil omhoog lopen we de straat op en zien dan boven een drukke winkelstraat versiert met vlaggetje met de kleuren van Grenada. Het is er druk als we langs de groentemarkt komen. Wat een Caribische drukte om ons heen. Regelmatig wordt gevraagd of we een taxi willen. Nee, we gaan voor de bus. Ondertussen komen we langs allerlei leuke winkeltjes en zien we zelfs een lapjes winkel. Hier koopt onze dochter een echt Caribisch lapje. Dan zien we het busstation. Nou ja busstation…lijkt op een grote parkeergarage waar van die 12 persoons busjes staan die we op Sal, Kaap Verden, hadden. Op ieder busje is een sticker geplakt met nummer, kleur en waar ze naartoe rijden. Wij zoeken wit, nr. 6 richting Grand Etan. En ja hoor er staat er eentje. Bustijden bestaan hier niet, er wordt gewoon gewacht tot het busje vol is en dan gaan ze. Onze kinderen mogen op de achterbank, S. steekt overal bovenuit en komt net niet tegen het dak. Er propt nog iemand naast hem. Wij gaan op de bank voor hen zitten. Het busje raakt helemaal vol, we betalen en dan gaan we op weg. Jeetje wat een rit! De chauffeur racet over de weg, tegenliggend verkeer komt rakelings langs ons busje. De wegen zijn vrij smal, heel stijl omhoog en soms zien we diepe afgronden bedekt met heel veel groene bomen, bananenbomen en lianen. Is wel schitterend om te zien, maar best eng om zo mee te rijden. We zijn blij als we er zijn. We stappen uit naast nog een heleboel van die busjes. Er zijn allerlei souvenierswinkeltjes en bovenaan zien we het informatiecentrum. Binnen valt het een beetje tegen. Er blijken ook apen en slangen in het regenwoud te zijn. Daar zijn we benieuwd naar. We moeten langs een kleine kiosk waar we wat moeten betalen en mogen dan naar het Grand Etan Lake lopen. Het regent geregeld waardoor het nogal blubberig is. We gaan op stap. Om ons heen zijn natte bomen, bamboeplanten en vele tropische planten met kleurrijke bloemen. Mooi om te zien. Ook een verdwaalde autoband. Volgens Jaap en S de rubberboom die hier groeit…Als we bij het meer aankomen is deze behoorlijk troebel door de vele regenval. Het meer ligt in een met bossen begroeide krater. 90% van het water dat van de berg afkomt stroomt daarin.

We vervolgen het pad omhoog. Best blubberig, je ziet de afdrukken van de voeten van onze voorgangers. Big foot is hier volgens Jaap ook geweest. Apen zien we vandaag niet, wel horen we allerlei vogels en zien ook weer een klein kolibrietje. Tussen mijn tenen groeit de hoeveelheid bruine klei die we ook op school gebruiken om met de kinderen mee te kleien. We komen weer uit op de oppikplek bij de agent. Niet alleen mijn schoenen zien er niet meer onbezoedeld uit. Die van M en S zijn bruin i.p.v. blauw. Jaap heeft er een luchtgat bij. Sexy hoor zo’n open schoentje.

Na een tijdje komt ons busje. We worden er weer ingepropt en daar gaan we bergafwaarts. Weer een hele belevenis. Ik ben opgelucht als we weer heelhuids in St George aankomen. Als we langs een groentekraam komen biedt de verkoper me van alles onbekends aan. Nee, geen idee wat het allemaal is. Ondeugend vraagt hij dat ik hem vandaag geen liefde geef. Ik schud van nee en loop lachend door. De dingy ligt er nog, hup lekker naar de boot. Weg van alle drukte van de stad. Even lekker lunchen en dan nemen we een duik. Het water is 28 graden. Heerlijk om te snorkelen.

Zondag 22 jan 2017 Carieb, Grenada, van st George naar Dragon bay, Moliniere Point naar  voor anker bij Beausejour bay.

Vandaag was het een veelal regenachtige dag. Hier aan boord hadden ze het idee om kurken in de afvoeren in het dek te stoppen, zodat je na het duiken niet meer het zoute water uit de duikspullen hoefden te spoelen. Hoefde je alleen maar aan dek een beetje te liggen en daarna even om te draaien. Dreef je zo lekker aan dek rond. Ze waren met z’n allen toch aardig op dreef vandaag…zoals even wachten totdat het droog wordt, anders wordt ik nat met duiken. Beetje flauw..We halen ons anker op terwijl het behoorlijk regent. We worden best wel nat. Jaap haalt een hand door zijn haar waardoor het wel Punkytime lijkt. Ondertussen vangen we het regenwater op met de slang die we hebben bevestigd aan ons luifeltje. Je ziet het in de waterflacons lopen. En de dingy loopt weer lekker vol. We gaan aan een mooring bij Dragon Bay liggen. Hier mag je niet ankeren, is een deel van het beschermde national park. Het opgevangen water doen we in de waterflacons van 5 liter, we kunnen er 3 vullen. We varen in de dingy’s naar een baai terug, naar Miliniere point. Bij Moliniere point liggen speciale moorings voor de dingy’s, dingy echt? zei S. (vertaling: denk je echt?) toen we onderweg waren.

Bij Moliniere point is een rif voor de kust met het eerste onderwater sculpturen park. De beelden zijn gemaakt door Jason Decaires Taylor. Moet de slavernij uitbeelden. Daar is het al goed druk. Er zijn twee boten met duikers waarvan er nog een paar in het water liggen. En er kwam een catamaran aan met heel veel toeristen die allen een fel gekleurd opblaasbaar vestje aandeden en met snorkel te water gingen. Een gids begeleide ze. Ook kwam er een club kanoërs met doorzichtige bodems aan, met gids, die het van bovenaf bekeken. En toen wij er nog bij. Je moest oppassen niet door de kanoërs overvaren te worden. Onze dochter bleef met het rode opblaasbootje boven onze (mannen) duikers hangen terwijl ik ook een beetje mee snorkelde. Was leuk om te doen, zo in de open baai , eigenlijk op zee, de Caribische zee met soms een behoorlijke golf. We hebben wel een uur daar rondgezwommen. De betonnen beelden zijn mensfiguren die in een kring hand in hand staan op een diepte van vier meter. Er zijn er verschillende te zien. Veel zijn mooi aangegroeid en hebben zelf koraal op hun lijf en hoofd. Daarom heen zijn rotsen met koraal en planten en vele kleurrijke visjes zoals de Juv, koffervis, gekroonde keizersvis, de lettervijlvis, sergeant Major, soldatenvis, bicolor damsonfish, tangvis, queen triggerfish, slanke vijlvis, blauwe rifbaars. Ook zien we allerlei soorten koraal en sponzen zoals: de grote zeeroede, kuipspons, vertakte vaasspons, zeepluim, hersenkoraal. Soms zwemmen hele scholen vissen langs je heen. Onze mannen hebben mooie filmpjes kunnen maken. En wij genoten snorkelend van de mooie visjes om ons heen. Zo gaaf om hier te mogen zwemmen. De toeristen met die felgekleurde opblaasvestjes schrokken geregeld als er een school visjes tussen hun door zwom. Vrouwen gaven dan een gil.

We gaan weer naar boord en spoelen alle duikspullen uit met het opgevangen regenwater. Hierna varen we een stukje verder naar Beausejour bay.

Als we hier aankomen is het water behoorlijk troebel. We hebben uitzicht op een vallei waar het water uitstroomt in de zee. Kleine visjes springen uit het water terwijl grote pelikanen erboven vliegen en mooie duiken maken naar de vissen om ze lekker op te smikkelen. Terwijl we lekker thee zitten te drinken plonsen de pelikanen rond de boot het water in. Schitterend om te zien. Onze dochter kan er geen genoeg van krijgen om ze te fotograferen.

We hebben een mooi uitzicht. Grenada is erg groen. Tot nu toe hebben hier alleen nog maar hele mooie groene eilanden gezien.

Maandag 23 jan 2017 Carieb, Grenada, van Beausejour bay naar Carriacou voor anker in Tyrrelbay.

Als je denkt dat de zon alleen maar schijnt op de Carieb, nou dan heb je dit mooi mis.

Al vroeg ontbeten zodat we lekker vroeg kunnen vertrekken naar Carriacou, zo’n 30 mijl varen. In het begin is het lekker weer, maar al gauw komen er donkere wolken en komt het met bakken uit de hemel. We krijgen hierdoor ook wat extra wind, waardoor we wel wat harder gaan. De London bridge, een mooie rotspartij, zien we in de verte, valt een beetje tegen. Alle kleine rotseknotsen die we tegenkomen zijn allemaal begroeid. Voordat we Tyrrel Bay invaren komt er weer een fikse bui over. Er liggen heel wat boten voor anker. Wij gaan in de buurt van het strand liggen. Hè, daar is lokale  duikcentrum een pizzabarretje! Tijd om de duikflessen te vullen en vanavond met gaan we bij the Lazy Turtle,  plaatselijke pizzabarretje een pizza eten. Reserveren kan door te bellen of via de marifoon kanaal 16. Kanaal 16! Dat mag in Nederland echt niet! Deze pizzatent is een aanrader, het was heerlijk.

Carriacou is wederom een mooi groen eiland met een paar mooie ankerbaaien om te liggen. Carriacou betekend Island surround by reefs. Dit is een eiland met meer dan honderd rumwinkeltjes en maar één benzine station. Ze is nog één van de weinige onaangetaste eilanden. De inwoners leven van het vissen, landbouw en staan op nummer één wat de gastvrijheid en vriendelijkheid betreft. Er schijnen hier veel koraalriffen te zijn. De hoogste berg, HighNorth Peak is 291 m hoog en hoort bij het national park, beschermd gebied. Tyrrel Bay heeft oesterbedden langs de mangrove swamps die je alleen per boot kun bezoeken. Ten noorden van het eiland in de streek Windward is het centrum voor scheepswerven vooral van visboten. Duiken hier in het national park mag alleen met een duikcentrum.

Wat Carriacou woordgrapjes:

Carria-au, als je je stoot. Carriakoek als je n heerlijke koek krijgt. Carriabah als t weer regent.

Dinsdag 24 jan 2017 Carieb, Carriacou voor anker in Tyrrelbay.

Vandaag is het heerlijk weer. Eerst even met onze dochter vers brood gehaald bij de minimarket. Dit natuurlijk roeiend met de afrikaboot naar het strand, t strand opgetrokken en het is maar een stukje lopen naar de winkel. Na het ontbijt gaan S en M de baai verkennen met de dingy. De buitenboordmotor had er niet zo’n zin in dus dat werd roeien. Toen ze terug waren kon Jaap de buitenboordmotor even een servicebeurt geven waarna hij het weer deed. Na de lunch was het snorkeltijd. Met z’n allen in de dingy, dingy aan een mooring vastgelegd en gaan snorkelen boven het rif. Dit is één van de weinige plekken waar je mag snorkelen zonder geld te hoeven betalen. We dreven door de stroming behoorlijk af. Jaap is in de dingy geklommen en is ons een beetje varend bijgebleven. Was mooi, zeg! Leuke verschillende gekleurde visjes en allerlei soorten koraal. Net of je in een zeeaquarium zwemt. Daarna met de dingy naar het wrak wat in de haven ligt. Er stak nog een klein stuk van het schip boven water. Aan de mast van het gezonken schip de dingy vast gelegd en weer met z’n  allen te water. Wauw, dit was echt gaaf. Heel veel vis, veel waren aan het snoepen aan het wrak. Wel stond er ook daar aardig wat stroming.

Even later zijn Jaap en ik naar het mongrovebaaitje gevaren, verderop in de baai. Dit is een zogenaamd hurricainhole. Als er een orkaan in aantocht is, mag je hier invaren. De zogenaamde mongrovebomen schijnen de hoge golven tegen te houden. Er lagen nog wat wrakken. Je voer daar uit de wind, dus was t snikkie heet. Tegen de avond de Cobbkip aangezet. Dit duurde nog twee uurtjes dus er van alles bijgemaakt. De Cobbkip smaakte best!

Woensdag 25 jan 2017 Carieb, Carriacou voor anker in Tyrrelbay. Duikdag

Vanmorgen vroeg op, we ontbijten rond half acht, want de mannen gaan vandaag duiken met Lumbadive, duikschool hier 20 meter verderop. Maar eerst roepen de Canadesche buren dat er turtles zijn en we zien er inderdaad een paar waterschildpadden naast de boot zwemmen.. Zo leuk, komen even naar boven, kijken met hun leuke koppies om zich heen, halen adem en gaan dan gauw weer naar beneden. We peddelen met de afrikaboot rond kwart over acht naar het strand, waar het kleine steigertje is. Alles duikspullen leggen we op het steigertje en lopen de steiger af, lopen over n stukje strand zo naar het duikcentrum. Daar staat een teiltje onder aan de trap. Nee, niet voor de honden, maar om je voeten te spoelen. Als we boven komen worden we hartelijk verwelkomt. De dames krijgen van de eigenaar twee stevige zoenen en de mannen een boks. Enthousiast wordt verteld hoe we het gaan doen. De dames mogen mee om bij de eerste duikstek boven het rif te snorkelen. Als alles aan boord is krijgen de duikers de briefing van de duikleider/instructeur. Jaap en S zijn de enige dus heeft hij alle tijd voor ze. Het is een Franstalige Canadees die in de wintermaanden hier duikinstructeur is. Heeft al ruim 1000 duiken gemaakt. De eigenaar had met ze willen duiken, maar ze hadden gisteren hier een muntje op gegooid en deze man  had gewonnen. Achteraf bleek dat het niet helemaal eerlijk was, want aan beide kanten stond hetzelfde. Er is een jonge knul die de boot bestuurd en alles aangeeft en weer daarna ook weer aanpakt. Hij doet op ieder z’n duikbril wat sop en spoelt dit in het water. Met een laag water krijg je hem dan weer terug, net voordat je te water gaat. Bij het rif aangekomen, bij de sb ingang van Tyrrel Bay, maakt de instructeur de meerlijn vast aan de mooring en kleedt ieder zich om om te gaan duiken. Helemaal bepakt met flippers en al gaan ze op de rand van de boot zitten en laten zich achterover in het water vallen. Als ieder erin ligt gaan de goprocameraatjes mee en dalen ze langs de mooringlijn af . Wij trekken onze t-shirts uit en gaan het trapje af. Ook wij krijgen alles aangereikt zelfs onze flooting deveices. Hij moet er een beetje om grinniken, maar het is heerlijk om hiermee te snorkelen. Het stroomt er als een tierelier dus is het van belang om te blijven flipperen. We gaan de kant op van de mannen die al ver onder water zijn. En dan zien we het koraal rif met diepe dalen en bergen onder water vol met allerlei soorten koraal en vissen. Heel veel vissen, klein, groot, heel veel kleuren. Sommige verstoppen zich tussen de rotsen en het koraal. Anderen zwemmen er tussendoor of zwemmen hard achter elkaar aan. Je hebt geen ogen genoeg zoveel is er te zien.

Zoveel soorten koraal om ons heen zoals elandshoornkoraal, gegroefd hersenkoraal, hertshoornkoraal, mosterdheuvelkoraal, kinderhoofdjeskoraal, pilaarkoraal ,Caribisch algemene zeewaaier ( deze is zo mooi doorzichtig, net een verdroogt herfstblad waar je alleen de nerven nog van kunt zien),reuzehersenkoraal. Ook allerlei soorten sponzen: vaasspons, kuipspons, gele buisspons, vertakte vaasspons, grote zeeroede, ook verschillende anemonen.

Wel moeten we er erg in blijven hebben om te blijven zwemmen/ flipperen. Even later zien we onder ons de mannen zwemmen, heerlijk relaxt volgen ze de instructeur die haast geen adem lijkt te halen. Zien bij hem af en toe een bubbeltje ontsnappen, houdt tijdens het zweven z’n eigen polsen vast. Af en toe zie je hem wijzen als hij iets onder hun aandacht wilt brengen. Ze zien zelfs octopussen en grote adelaarsroggen zwemmen. Deze zijn best gevaarlijk, als je hun staart aan zou raken. Het is er echt schitterend. Als we terug naar de boot willen hoef je niet meer te zwemmen, want door de stroming kom je vanzelf bij de boot uit. We hebben een aardig tijdje gesnorkeld en gaan terug naar de boot. We worden weer door de jongen geholpen. Krijgen aan boord gelijk een flesje koud water aangeboden met door de eigenaresse zelfgebakken cake. Heerlijk.

Als de mannen 55 minuten hebben gedoken komen ze weer boven. Wauw dit vonden ze schitterend! Omdat ze zo relaxt hebben gedoken kunnen we bij de sisters, een rotsformatie midden op zee waar het goed stroomt, ook gaan duiken en eventueel ook snorkelen. Alle duikspullen worden afgedaan. De duikflessen worden verwisselt voor weer volle en varen we met een stevig vaartje met de boot naar de twee rotsformaties, een stuk verder. Ook op deze twee rotsen midden op zee groeien cactussen en hebben veel vogels hun nesten. Ook hier staat een stevige stroming met behoorlijke golven. De dames besluiten al snel om aan boord te blijven. De mannen gaan weer achterover te water. Aan de ene kant van het eiland zit het vol met koraal en de andere kant heeft veel grassoorten. Net een onderwaterbos. Na 5 minuten varen we om, maakt onze dochter het bootje los en bevestigt hem even later weer aan de mooring aan de andere kant van het eiland. De jongen is verbaast hoe ze hem vastlegt. Heeft ze vaker gedaan, zegt hij. De mannen moeten flink zwemmen om op hun plek te blijven en zien ook hier aardig wat vissen en zelfs kreeften. Helemaal blij en moe komen ze boven en worden weer door de jongen geholpen, hij pakt al hun spullen aan. Dan varen we terug naar de duikschool, daar wordt even nagepraat. De duikinstructeur vertelde verhaal van het  wrak waar wij gisteren in de haven boven hebben gesnorkeld. Was van een meneer die ziek werd en deze had zijn zoon gevraagd er voor te zorgen. Deze zoon nam het niet zo nauw met de drank en op een nacht is hij op straat in slaap gevallen waardoor hij de pomp niet aan had gezet en waardoor het schip in de haven is gezonken. Heel triest, is nog maar twee maanden geleden.

De duikschooleigenaar baalt een beetje dat hij niet is meegegaan als de instructeur verteld dat hij drie roggen heeft gezien. Ook wordt hier het merendeel van de duikspullen gespoeld en gaan we weer aan boord. Hangen alles te drogen, lunchen en luieren wat. We zijn best moe.

Vanmiddag kwam ineens een dingy langszij met een Nederlander! Zag onze Nederlandse vlag al van de week in de baai. Zijn boot staat hier vlakbij op de kant, heeft een nieuwe motor gekregen. Vaart al twee jaar met dit schip, vroeg of wij nog een oude Nederlandse vlag voor hem hadden. Natuurlijk hadden wij die voor hem. Gelijk de mooiste plekjes gevraagd. Bovenaan staat Tobago Cays en Mayreau, en hier Carriacou vindt hij heerlijk. Jaap vroeg gelijk waar we het vuil kwijt kunnen, dat kan in de blauwe vaten op de kant. Tegen de avond even het vuil weggebracht naar de kant.

Donderdag 26 jan 2017 Carieb, Tyrrelbay, Sandy Island, voor anker voor Hillsborough.

De vrouwen zijn met de afrikaboot naar de supermarkt geroeid. Daar aangekomen vroegen we om brood, dat komt er nu aan zei. Er reed een busje voor waar ze een tasje aangereikt kreeg. De twee broden hebben wij gelijk maar gekocht. Ze bedankte dat we bij haar gewinkeld hadden. Op naar de Novatrix, waar Jaap ons op het dolfijnenplankje de weg stond te wijzen. Net of we die niet wisten! Onze dochter wees me erop dat ik moest oppassen niet een waterschildpad voor z’n kop te meppen met m’n peddel. Het was tenslotte schildpaddentijd, dat ze even boven kwamen. Gelukkig gebeurde dit niet. Na het ontbijt ons anker opgehaald en richting Sandy Island gevaren. We kwamen op afstand langs de Two Sisters. En ja hoor daar kwam Sandy Island in zicht. Echt een wauweiland! Een zand/ koraalstrand met palmbomen, schitterend om te zien. We konden niet het geduld opbrengen om een lunch mee te nemen, hup alle spullen in de trixie en op weg naar het eiland. We zien dat wat senioren het binnenmeertje van Sandy Island inlopen zeker een Sandy-orenbad. Toen we aan land stapten zijn we eerst allen foto’s gaan maken en hebben pas daarna onze snorkelspullen aangetrokken. Het water in en wat een aquarium onder water! Gewoon al als je in het water stapt heb je al kleine gekleurde visjes om je heen zwemmen. Zo mooi om daar te snorkelen. We hebben de volgende vissen gezien: gestreepte koraalvlinder, bruiajuffertje, blauwe rifbaars, blauwe dwergkeizersrif, gele  Juv met een zwarte stip, geelstaarthamletbaars, gistippelde zeebaars, zandduikers, bahia doktersvis, de blauwe doktersvis, zwarte trekkersvis. Teveel om op te noemen. Oh ja ook nog de  parelkoffervis die echt een beetje dom overkomt. Zwemt zo raar net of hij niet kan zwemmen of stomdronken is. Ook veel zee-egels dus oppassen geblazen. We konden er geen genoeg van krijgen. Wel weer een behoorlijke stroming. Terug op de boot even lekker gelunchd. Achter ons lag een Nederlands schip uit Friesland. Kwamen even buurten. Leuke mensen. De parcraingers kwamen langs varen om US$10 te innen voor de mooring. Je mag hier niet ankeren. Voor ons waren Fransen met een catamaran aan het klungelen om een mooring op te pikken. Verloren zelfs hun dingy. Weer een heel spektakel. Gevaren naar Hillsborough. Nabij veersteiger voor anker waar we weer waterschildpadden hebben gezien. Komen steeds maar even boven. Die voeren vast wat in hun schild, denkt S. Nog niet kunnen fotograferen. Geregeld zien we vissen om ons heen uit het water springen.En natuurlijk zien we ook weer pelikanen, bruine maar ook een hele deftige met een mooie witte kop met zwarte ogen. Met z’n allen met de Afrikadingy naar de kant, naar de gammele dingyplek. Eerst maar eens uitklaren. Eerst naar Customs. Daar zitten twee mannen. De computer doet het niet dus moet Jaap weer een formulier invullen. Het gaat vrij snel en weer wat EC$ lichter stappen we weer naar buiten. Nu naar Immigration. Dit gaat helemaal snel, zo snel is het nog nooit gegaan. Op naar de bank, want onze portemonnees zijn weer aardig leeg. We lopen nog even door het stadje, maar door de warmte en de drukte hebben we het gauw gezien. Hup de supermarkt in. Ieder vult het karretje en staan we snel weer buiten. Gezamenlijk sjouwen we alles naar de dingy en gaan weer aan boord. Eerst even wat drinken, wat een hitte. M zoekt daarna al haar gevonden Treasures uit  om mee te knutselen. Al gauw hebben we allen een leuke sleutelhanger en heeft S een soort haaientand  om zijn nek hangen. Net de stoere Canediën duikinstructeur die ook van alles om zijn nek had hangen.

Vrijdag 27 jan 2017 Carieb, Carriacou Hillsborough, Union Island naar Tobago Cays voor anker.

We willen vroeg gaan varen, want het weer zou veranderen. Eerst naar Union Island om in te klaren. Zeilend hoog aan de wind kwamen we bij het stadje Clifton aan. Gelijk kwam er een Boatboy aangevaren die ons een mooring wilde aansmeren en zei dat je er niet kon ankeren. In de pilot hadden we gelezen dat het wel kon en zijn dus vlak voor het stadje voor anker gegaan. Het was er behoorlijk druk dus zijn S en ik achter gebleven om de boel in de gaten te houden terwijl Jaap en M naar het dingydock met de afrikaboot voeren om op de kant in te klaren en het vuil weg te brengen. Later verteld M dat het hier lijkt op een een soort center parcs is, zo leuk. Inklaren lukte al snel en zijn nog even langs de bakker gegaan. Het is een leuk stadje, we zullen er van de week vast nog wel komen. We lagen vlakbij het vliegveld waar kleine vliegtuigjes met een mooie aanloop lande. Supergaaf om te zien. Daarna anker weer en op weg naar Tobago Cays. Eerst nog even langs het eiland Mayreau varen waar je mooie baaien heb om te kunnen liggen. Maar wij gaan door! En het is écht de moeite waard! We zien Tobago Cays al liggen. We varen er op af, varen tussen twee eilanden (Petit Rameau en Petit Bateau)  door en zien dan het azuurblauwe water met een superwit strand. Dit één van de mooiste tien plekken op aarde : “de Tobago Cays”. Een groep onbewoonde eilandjes omringd door het horseshoe koraalrif. Achter het eiland Baradel ons anker laten vallen vlak voor een schitterend zandstrand. Het water rond het rif is kaleidoscoop goud, bruin, blauw turkoise, groen en azuurblauw. Het water is super helder. Het rif is zo mooi om te zien, zelfs de brekers die op het rif lopen zijn mooi om te zien. Het is er werkelijk zo schitterend dat je bij aankomst met je mond open alles om je heen bekijkt. Je laat je anker vallen en kan hem zo zien ingraven. Het lijkt net of je gewoon op open zee ligt, maar je wordt door het horseshoerif beschermd tegen de oceaan. Het is er wel erg druk, zowel door geankerde schepen, schepen die aan een boei liggen als door boatboys die de gehele dag tussen alle schepen door varen en van alles en nog wat te koop aanbieden. Eentje begeleidt ons naar onze ankerplek, verteld hoe het hier toegaat en biedt aan om bij hem vanavond op het strand te komen barbecuen. Als we om ons heen  kijken zien we ineens schildpadden boven komen. Zo leuk om te zien. We liggen dan ook vlakbij de Turtle area. De parc-raingers komen langsvaren en vragen hoelang we blijven. Voorlopig 2 nachten, is EC$ 20 pp. Dat hebben we er wel voor over.

Als we geluncht hebben trekken we onze zwemkleding aan en gaan rond de boot snorkelen en zwemmen daarna richting het strand. Onder je zie je de schildpadden lekker grazen en ze komen hier en daar boven. Ook zien we allerlei vissen onder en langs ons zwemmen. Ook de Caribische rifpijlinktvis. De koffervisjes zwemmen met z’n drietjes op S af en eentje zit net voor M haar duikbril. Bij het strand aangekomen zien we de mooie superschelpen liggen en ook zijn ze opgehangen aan een aangespoelde stuk boom. Je mag ze helaas niet meenemen. We genieten een tijdje, zittend op het strand uit de wind, van het uitzicht. Even aarden… Als we uitgeaard zijn steken we het strand over naar het rif. Daar zwemmen we ook nog een stuk en gaan weer richting boot waar de schildpadden regelmatig vlak langs je naar boven komen. Zij trekken zich niets aan van de boeienlijn speciaal aangelegd voor hen. Gaan gewoon lekker onder de boten door. Wat je ver haalt is het lekkerste toch…Jaap en S achtervolgen ze met hun onderwater cameraatjes onder water. Ik zie er twee onder me en naast met hoor ik m’n dochter zeggen dat ik niet moet schrikken. Hoezo schrikken?! Snel kijk ik om me heen en zie een derde vlak naast me boven komen. Wahhh, is toch wel even schrikken. Geweldig toch dat ze zo om je heen zwemmen. We gaan weer aan boord en drinken wat met elkaar. Om je heen zie je snorkelende mensen die elkaar regelmatig roepen als er een schildpad in de buurt is. Schildpad-alarm, zo grappig om te zien.

Patricke….Patricke?! horen we naast de boot. Grm, Grm , Grm? Patricke…. Turtle! Oh grmmmm, geeft Patrick als antwoord door zijn snorkel. Wij lachen ons rot. Zo grappig, ieder doet hetzelfde! Antwoorden door n snorkel… Die van S maakt als hij hem uitblaast n toetergeluid, net een zeehond. Als we hem kwijt zijn, hij duikt vaak even onder water, komt hij meestal weer boven water en horen we de zeehond. Oh daar is S…We liggen voor anker in azuurblauw water, voor ons zie je een wit strand, daarachter een donker rif waar de golven met wit schuim op loopt en dan de Atlantische oceaan. Om je heen zie je eilandjes met palmbomen met witte stranden. Zo Caribisch! Ook al is het druk ieder is relext, want ieder geniet van zijn omgeving. Volgens onze dochter is dit de mooiste plek waar ze ooit is geweest. Het is hier ook werkelijk schitterend.

Zaterdag 28 jan 2017 Carieb, Tobago Cays voor anker, petit Bateau

Vanmorgen even een behoorlijke regenbui, maar daarna was het weer mooi weer, wel veel wind. Het anker zit goed ingegraven. De Boatboy van gister met zijn bootje genaamd More time kwam langs om de barbecue voor vanavond af te spreken. Deze blijkt aan de andere zijde van Petit Bateau te zijn. Hij wil ons halen en brengen of het eten afleveren aan boord. Wij twijfelen.. Hij roept onze dochter erbij. Ze verteld wel eens in Europa kreeft te hebben gegeten en dit niet lekker vond. Dan moest ze het maar eens op de Caribische manier klaargemaakt proberen. Oké, doen we half kreeft en half vis, maar dan wel bij de boot laten bezorgen. Afgesproken. Hij vaart weer weg naar de volgende boot. Even later komt de volgende Boatboy die zich voorstelt als Willy met nickname Free Willy. Een vrolijk typ, wil hetzelfde afspreken. Helaas te laat, zegt hij ook lachend en wenst ons weer een fijne dag toe en vaart naar de volgende boot. Jaap heeft met een plamuurmes schelpjes bij de koker van de boegschroeven gebikt en ook van de schroef. Het groeit hier wel ontzettend snel aan. Als we een grote oversteek in het verschiet hebben moeten we zeker even weer bikken. Dat scheelt zeker in de snelheid. Vanmiddag met z’n allen met de dingy naar het eilandje Petit Bateau gevaren en hem op het strand gehesen. Het eiland ligt tegenover het hoefijzerrif. We zijn naar boven gelopen en kwamen kleine hagedissen tegen en twee keer een leguaan. Een groene, t groentje en één grijze, was vast de oude. Ze waren best groot en mooi om te zien. Weer terug bij het strand toch nog even onze snorkels en flippers aangedaan. Er lag ook voor dit eiland een koraalrif en ook weer zo mooi. De mannen zagen ineens een grote inktvis. Jaap heeft hem kunnen filmen en fotograferen.

Tegen half 7 de tafel gedekt en ja hoor daar kwam Heklin met zijn vrouw met hun bootje aangeraced. Een grote schaal werd aangereikt waar van alles in zat. Even de schaal leeg maken en betalen maar. Eet smakeLijk en daar gingen zeweer. Makkelijk zo’n dinerservice aan de boot. Oh, het rook lekker! Wat zat er allemaal in aluminiumfolie verpakt?! Twee grote kreeften (opengezaagd) heerlijk gekruid. Een schaal met twee vissen. Gepofte gekruide aardappelen, rijst, groente en gebakken banaan. We vielen gelijk aan. Eerst maar eens de kreeft proberen. Jeetje dat was lekker. De gepofte aardappelen erbij en de banaan. Oei we raakten al aardig vol. De vis, was ook heerlijk, echt n roofvis, zagen we aan z’n kop. Leek op een eekhoornvis, gezocht in ons boekje Koraalriffengids van de Caribische Zee. Beetje rijst en de groente. Er ging echt niets meer bij. Dus even de groente en rijst in schalen gedaan. Geen doggybag, maar schalen. Maak ik morgen wel wat kippenpoten bij. Wauw wat hebben wij lekker gegeten, echt lekker Caribisch.

Zondag 29 jan 2017 Carieb, Tobago Cays voor anker, petit Bateau, eiland Mayreau, voor anker in de Saline Bay.

Bij het ontbijt probeert Melin het weer; met de Tijgervlokken een tijgertje te scoren, helaas er zit er weer geen één in. Ze is zwaar teleurgesteld. Na het ontbijt maken Melin en Sebas interessante opmerkingen naar elkaar. Ik zie mezelf in je zonnebril! En? Mooie zonnebril. Melin wil al dagen graag de mast ingehesen worden, maar steeds staat er teveel wind. Nu nog steeds, maar we verlaten vandaag de Tobago Cays dus toch ondanks de wind toch omhoog. Gelukkig gaat het goed en maakt ze met haar camera mooie foto’s van de omgeving. We zijn met veel wind toch nog even naar petit Bateau met de dingy gevaren om te snorkelen bij het rif en M om op het eiland even foto’s te maken. S en ik zijn samen gaan snorkelen terwijl M het eiland opliep. Jaap bleef voor de zekerheid bij de Novatrix. Het is met je duikbril zo moeilijk te zien hoe diep het om je heen is. Het was toch ondieper dan ik dacht. Schramde mijn knie aan het rif. De snee deed door het zoute water goed pijn. Zag wel een mooie tijger tandbaars, zag er een beetje gevaarlijk uit. Na de lunch het anker opgehaald en zeilend tussen de eilanden door naarste eiland Mayreau gevaren, naar Saline Bay. Mooie baai met aanlegsteiger voor dingy.

Maandag 30 jan 2017 Carieb, eiland Mayreau Saline Bay, Union Island, Chatham bay voor anker.

Vanmorgen naar Union Island gevaren om boodschappen te doen. Voorbij het Newlands rif van Happy Island voor anker. Er stond en stevige wind rond  windkracht 6. Boodschappen gedaan terwijl Jaap op de Novatrix paste. Dingy eerst naar het dingydock gevaren, moet je onder een klein bruggetje door en is daar een mooie plek voor alle dingy’s. Clifton is een leuk plaatsje, met alle winkeltjes rond een parkje, erg  duur en zeker ook de souveniers. Bij de bank geld gehaald, want het vliegt hier je portemonnee uit. Fruit op het pleintje met houten huisjes/standjes fruit en groente kunnen halen. Bij de bakery lekker wat brood, cake en chocomooh! voor M gekocht. En even later weer terug voor de 2 Ltr flessen cola, want die verkochten ze niet  in de supermarkt, wel in bij de bakery, logisch. Was een rib uit ons lijf, vroegen voor 5 flessen EC $ 60 is omgerekend €20! Eigenlijk waren wij nog goedkoop uit, want tijdens de lunch zagen we een Deens zeilschip op het rif lopen. Allerlei boatboys in snelle bootjes voeren erop af. Was een spektakel om te zien. Eén Boatboy sprong aan boord , die gaf de aanwijzingen. Op een gegeven moment waren er zeker zeven van die bootjes bezig  om hem van het rif te krijgen. Hij lag er op een gegeven moment stevig op, zelfs z’n roer zat vast. Ging niet erg professioneel, maar het lukte ze tenslotte wel. Even later lagen ze hem aan een mooring en ging ieder aan boord. Hoe moet je dat afrekenen en hoeveel?! Wij hebben voorzichtig het anker opgehaald en zijn naar Chatham Bay gezeild. Daar lagen aardig wat boten. Onder andere Laurel, een mooi blauw superjacht waarvan de achterkant en zijkant openstond. We lagen net voor anker of the Bushman met z’n bootje Summertime kwam al vragen of we lobster, fish of in het restaurant op t strand wilden komen barbecuen. Hij stelde zich voor als the president van deze baai. De boatboys hebben hier volgens M het lobiën uitgevonden. Ze vragen constant of je lobster van ze wilt kopen. Even later kwam Vanessa staand in haar rubberboot vragen of we bij haar happy hour wilde komen vieren of of we vanavond bij haar kwamen eten. Helaas, wij boven vandaag aan boord. Hadden een stuk gevaren, dat begreep ze. Lekker met elkaar gesnorkeld. S zag paar keer een giftige Lionfish. Wordt hier erg voor gewaarschuwd. We zagen grote zeesterren gele en donkere.

Momenteel varen we hier op de 12^e breedte graad, in Nederland zitten we op de 52^e breedtegraad. We hebben ongeveer 6000 mijl gevaren. Het zuidelijkste punt hebben we al gehad, was Tobago.

Dinsdag 31 jan 2017 Carieb,  Union Island, Chatham bay voor anker.

Vandaag was het wasdag. Samen zat ik met M op het achterdek onze wasjes te doen in een emmer met het opgevangen regenwater. Het droogde als n tierelier totdat er een stevig buitje overkwam. ( raar woord tierelier..) Vanessa van de strandbarretje kwam langs of we nog plannen hadden. Mochten onze plannen wijzigen dan mochten we altijd langs komen. Na de lunch heeft Jaap de hangmatten boven het voordek opgehangen waar hij en onze dochter lekker in hebben gerelaxt. Se was in de kuip al onder zeil gegaan. Wat is het leven toch slecht…Na de relaxtime met z’n allen n strandwandeling gemaakt en bij de bar van Vanessa geëindigd. Daar hebben de mannen een ijskoud biertje gedronken waar the birthday van het flesje op het flesje stond. Zo grappig dat er birthday op stond. Wij hadden een Mojito besteld. We zaten op een bankje met uitzicht op de baai. Boven ons hingen vlaggen van allerlei nationaliteiten aan het plafon geprikt. En t shirts van allerlei schepen. We genoten van de Bob Marleymuziek terwijl we van ons drankje genoten. Vanessa heeft ons swingend en al gefotografeerd. Het mysterie van de grote schelpen is ook opgelost. We zagen ze bij het strand liggen, maar ze hadden allen een gleufje op dezelfde plek. De man van Vanessa biedt uitkomst. Ze maken dus een een gleufje bovenop de schelp, prikken er met een schroevendraaier in en trekken de slak, (voor consumptie) door de tuut vd schelp eruit.

Vanavond was het ballentijd. Gehaktballen van de keurslager, waren heerlijk.

Ook hebben we weer pelikanen in de baai. Gelukkig ik miste ze al.

Woensdag 1 febr. 2017 Carieb, Chatham bay , Ashton Frigate Island, Clifton: bb van het middenrif ten hoogte van Green Island voor anker.

Vanmorgen naar Ashton gevaren. Is de andere kant van de baai van gisteravond. Kon zeilend terwijl M en S een hengeltje uitgooiden om voor het avondeten een tonijntje te vangen. Helaas, we eten vanavond een kippenborst. Nee, niet door hen gevangen…

Dit is echt een Kitesurfers plek. Een catamaran ligt voor anker en de bemanning hiervan geeft les aan zo’n 6 kitesurfers. Leuk om te zien. Eentje heeft een plank met een kieltje. De plank komt helemaal uit het water en hij vliegt over het water door de kiel , lijkt op een vin, over het water. Gaat oerend hard. In de pilot zien we dat je kunt snorkelen bij het rif aan de andere kant van de berg. Je moet alleen even de landtong over. Dat gaan M en S doen. Ze gaan er flipperend naartoe en hangen hun waterschoenen aan het duikbootje. Daarna piepen ze landtong over en zijn ze voor ons uit het zicht. Na terugkomst lunchen we. Vraag van de dag. Hoe maakt de slak zo’n grote schelp? Antwoord: Dat laat hij doen anders gaat het met een slakkengangetje. Mysterie over het ademen van waterschildpadden. S heeft hier internet en zoekt t op: Ze hebben een speciale tong en hals met veel bloedvaten in de plooien waardoor ze veel zuurstof uit het water kunnen opnemen. Ze hebben ook gewoon longen en kunnen dus ook gewoon boven water ademen. Dus ze kunnen zowel onder als boven water ademhalen.

Na de lunch gaan Jaap en ik samen met de dingy naar het stadje Ashton. Er is een betonnen steiger waar een paar bootjes vast liggen. We leggen hem voor de zekerheid op slot. We lopen omhoog, sommige huizen zijn echt mooi en anderen zien er heel vervallen uit. We zien op een gegeven moment een weg rechts van ons. Aan het eind zien we een winkeltje. Hup die kant moeten we op. We komen langs een vervallen huis metsel een speciale waterhuishouding. Hij heeft vanaf zijn dak allerlei pijpen lopen. Die zich weer vertakken en uiteindelijk uitkomen in een grote zwarte watertank. Grappig om te zien. Als we de winkelstraat inlopen komen we langs een café waar behoorlijk wat mannetjes buiten staan. Eén van de mannen komt gelijk naar ons toe en vraagt of we het naar ons zin hebben en vraagt waar we vandaan komen. Hij wil ons wel even rondleiden. Hij verteld over waarom Union Island zo heet. In 1700 hebben de Fransen en de Engelsen gevochten en heeft Engeland het eiland toegeëigend. Union is dus uit de vlag van de Engelsen. Daarom rijden ze hier ook links. Hij verteld dat we aan de linkerkant van de weg moeten lopen. We komen langs de plaatselijke kliniek. Daar hangt een groot soort schoolbord waarop staat op welke dag je waarvoor terecht kunt. Op maandag kun je bijvoorbeeld je bloeddruk op laten meten. Zo kun je op iedere dag voor iets terecht. Behalve familieplanning, dat mag iedere dag. Je ziet dat de mensen hier echt arm zijn. De kerk aan het eind van de straat ziet er netjes uit. Deze is pas gerenoveerd, was van hout, maar dat ging niet goed. Is nu van beton. Als hij hoort dat we Nederlanders zijn gaan zijn ogen glimmen. Rotterdam? Daar komen goede duikers vandaan, is vlak bij de zee. En hij kent the dutch Lady. Is poedermelk wat goed is voor hem. Voor zijn botten, calcium. Hij wijst ons de plaatselijke supermarkt aan. Daar stappen we even naar binnen. Is er erg donker en zien op de koelkast staan dat daar yoghurt in staat. Ik doe hem open, we kijken elkaar aan en doe hem snel weer dicht. Geen idee wat erin zat, een vieze troep. We kopen wat pakken sap en als we bij de kassa komen verteld de eigenaresse dat de man die ons heeft rondgeleid niet helemaal goed in z’n hoofd is. Is bij inenten niet helemaal goed gegaan. De man ziet ons weer naar buiten komen en is weer blij. We geven hem wat geld voor de rondleiding. Hij is helemaal blij en wenst ons een fijne dag nadat hij natuurlijk heeft verteld hoe we weer naar het water kunnen lopen. Als we ons bootje weer losmaken komt hij aangerend en roept daddy, daddy, zo noemt hij Jaap,want Jaap is voor hem veel te moeilijk.  Hij vraagt of wij in de baai voor anker liggen. Hij verteld dat ieder hier niet zoveel geld heeft en denkt omdat wij uit Nederland komen dat wij dutch ladies aan boord hebben en rijk zijn. Ze willen die ’s avonds wel eens komen halen. Het zijn jonge mensen die er eigenlijk niets aan kunnen doen, volgens hem. We moeten echt van hem uitkijken. Hij is echt bezorgd. We bedanken hem en worden door hem uitgezwaaid.

Als we aan boord komen drinken we wat met elkaar en willen wij, Jaap en ik, de berg van het eiland op. Het schijnt dat je daar een mooi uitzicht hebt. Met de afrikaboot, rugtasje en onze bergschoenen worden we door de trixie, die bestuurd wordt door M, geduwd naar de kant. Dezelfde landtong als waar M en S zijn geweest. Als we de afrikaboot op de kant hebben gehesen en we onze schoenen aan hebben gedaan, gaan we op pad. Het is behoorlijk dicht gegroeid met stekelstruiken en eindelijk zien we een weggetje door de struiken omhoog. Na wat geklauter over ongevallen bomen komen we op een plek dat we niet verder meer kunnen. Van bovenaf zien we de Novatrix in het mooie water liggen. We blijken niet zo hoog te zijn, maar kunnen helaas niet verder. We zien ook de giftige bomen, waar in de pilot voor gewaarschuwd wordt, om ons heen en willen geen risico nemen. Dus dalen we weer af en lopen langs het strand terug. We zien dat de boten om ons heen vertrokken zijn. Er ligt alleen nog een huurboot. Ja dan is het beter toch maar te vertrekken. Het is altijd beter om in een baai met meerder boten te liggen. Dus varen we naar Clifton waar we achter het rif voor anker gaan.

Donderdag 2 febr. 2017 Carieb,  Clifton, Carriacou: Hillsboruogh , Tyrell Bay voor anker.

Wat een wind vannacht, 35 knopen hebben we op de windmeter gezien. We zijn er vannacht toch even uitgegaan. We lagen vlakbij het rif en er lagen heel veel boten om ons heen. Het anker was goed ingegraven, maar je bent altijd bang dat er een boot voor je er vandoor gaat. M en S hebben vandaag een missie; wilden uitklaren om zaterdag te kunnen vliegen op Grenada. Dat is niet mogelijk dus hebben we met z’n allen uitgeklaard. Terug bij het dingy Dock hoor ik ineens mama roepen. Is het de grazy boy van de vorige dag uit Ashton. Wat ik hier deed en waar is Daddy. On board natuurlijk. Hij wenst ons een goede vaart.

Zo raar dat je hier vlak langs de startbaan van het vliegveld mensen ziet kitesurfen. En er ook vlak langs kunt zeilen. Dat zou in Nederland écht niet kunnen. Daarna naar het eiland Carriacou, stadje Hilsboruogh gevaren. De Novatrix had er zin in, we liepen 8,5 kn over de grond. Ja windje mee, helaas zal het terug minder snel gaan, hebben we wind tegen…

Daar hebben Jaap en M weer ingeklaard en kreeg ze ook de paperassen mee om zaterdag te kunnen vliegen. Na het inklaren wat gedronken, heb je wel nodig, want je zweet hier als een…en gevaren naar Tyrell Bay. Hier weten we de weg! Het voelde als een beetje thuiskomen. Er is niet veel veranderd, behalve dan dat de in aanbouw zijnde catamaran boven zitbanken heeft gekregen. Onze vorige buren, de Canadezen, hebben weer een buitenboordmotor achter hun dingy hangen. Heerlijke plek om te liggen. Ondanks de harde wind lig je hier lekker rustig. S is al snel nog even over boord gesprongen, want een dag zonder zwemmen in de Carieb is voor Sebas een dag niet geleefd uh… gerelaxt.  En hangt er weer een zwembroek aan de reling te drogen. Bij aankomst, begin van de vakantie van M en S, was er één verzoek om de pony van M te knippen. Steeds komen we er niet aan toe, maar vanmiddag gaat het eindelijk gebeuren. Eerst n natte washand. Deze keer is het geen koude natte, waar M  normaal een hekel aan heeft en zich nu stilletjes op had verheugt. Het is een warme, want het water uit de watertank heeft de temperatuur van het buitenwater aangenomen. Ik maak de pony nat en wil het eerst even kammen. Jeetje het lijkt wel rasta haar, geen doorkomen aan en ik schiet natuurlijk uit. Zo op haar bruine neusje. Ja mam Carieb haar… Ik zie  mezelf gelijk bij de kapper in Stellendam voor de spiegel zitten als de kapster een dorre pluk van mijn haar omhoog houdt. Ze kijkt hier wat verschrikt naar en trekt een hopeloos gezicht… Carieb haar…  Eindelijk kom ik er door en zie er ook zand in zitten. Volgens M is het zout. Dan knip ik het, er komt n behoorlijk stuk af. Nu kunnen ze netjes op weg. Onze opstappers trakteren op een afhaalpizza bij de Lazy Turtle. Gelukkig zijn ze open. Even later zien we ze aan de bar zitten, wachtend op de pizza. Het deeg moet nog worden gekneed dus nemen ze maar een Carieb biertje en zitten met uitzicht op de baai te wachten. Geen straf…En dan zijn ze klaar. We zien ze met een vaart aankomen varen in de dingy. Samen rechtopstaand, wat hier bijna gebruikelijk is. Hevig smilend. Wat een lol, dus snel een foto gemaakt. Is het rechtopstaand varen toch nog gelukt. Ik heb de tafel al gezellig gedekt en heb in onze voorraad naar de rum gezocht, voor de rum cola. Gelukkig hebben we nog een fles. We toasten weer zoals elke avond, maar nu op Tyrell bay. Volgens S is het hier zo relaxt. Heel anders dan op Union Island. We zijn het erover eens om hier de toko over te willen nemen. Beetje duiken. M en ik willen de bediening wel doen en de duikspullen wel spoelen. S zit er toch nog wel een beetje mee, wanneer  het hier nou hoogseizoen is. Onderweg hebben we nog geen resort vol gezien. Ach wat maakt het uit. We relaxen nog even na de pizza’s. Wat een verwennerij, was heerlijk en we hebben nog wat over voor morgen. Dan gaat het er toch van komen, een spelletje Yahtzee. Door de rum rollen de dobbelstenen bij mij lekker soepeltjes. Het optellen gaat wat minder, per ongeluk tel ik er eentje een keer extra bij op. En steeds als er wat wordt geteld wordt er eentje extra bij opgeteld. Ik gooi zelfs yahtzee en win zowaar.  Nog een spelletje? Oh nee zegt Jaap. We lezen nog wat, kletsen nog wat, maar we zijn moe. Hebben veel gedaan vandaag. We duiken lekker onze kooi in. Morgen is er weer een dag dat alles mag.

Vrijdag 3 febr. 2017 Carieb, van Carriacou:Tyrell Bay naar Gerenada: Mount Hartman bay nabij Secret Harbour voor anker.

Vanmorgen met M naar de minimarket geroeid. Weer lekker vers brood kunnen kopen en onze shandys. Na het ontbijt het anker opgehaald en naar Grenada gevaren zo’n 40 mijl. De Atlantische oceaan was goed opgeschut door de harde wind van de afgelopen dagen. Flinke golven liepen er. Het is wel prachtig weer om te zeilen, lekker warm en gunstige wind. We rollen alle zeilen uit. De Afrikaboot die achter de dingy hangt heeft het er maar moeilijk mee. Jaap hangt hem op een gegeven moment maar net onder de dingy. Zo hebben de golven er weinig vat op. Ook gooit Jaap een hengeltje uit. En ja hoor na een uurtje horen we een bekend geluid. Jaap haalt hem wijdbeens binnen, want we gaan behoorlijk schuin terwijl M het visnet onder hem pakt en hem uitklapt. Het is moeilijk met deze zeegang het net eronder te krijgen. Gelukkig krijgt Jaap hem zo al binnen gedraaid. Hij vraagt om een zak. Ik word volgens Jaap bij een visvangst altijd een beetje hyper. Hij krijgt van mij eerst een te kleine plastic zak. Ik had de vis kleiner ingeschat. Daarna een grotere zak. Hoe moet dat nou met die haak, lukt niet om hem eruit te krijgen. Dan maar met haak en al in de plastic tas in het mandje aan de reling. De haak blijkt achteraf helemaal door tot aan z’n kieuwen te zitten. Na een paar uur mag Jaap van mij de vis ontleden in het gangboord. Mocht van mij niet eerder, want er stond teveel zeegang. We weten niet precies welke vis het is, maar het is wel behoorlijke. Kunnen we goed met z’n vieren van eten. Met zicht op de baai vliegen de vliegende vissen om de Novatrix, dit blijft een mooi gezicht. Voor de ingang van de baai liggen verschillende riffen, hierdoor lig je in de baai mooi uit de deining. Wel even goed navigeren bij het naar binnen varen.  Dat is best spectaculair om te zien, zo die grote witte brekende golven vlak langs de boot. Deze baai ligt aardig vol, maar is wel mooi. Groene bergen om ons heen, resorts op de kant en de wedstrijdboten lopen hier binnen. Rond Grenada zijn van 30 jan t/m 4 febr. zeilwedstrijden, we vallen dus met onze neuzen in de boter. M en S nemen ook hier natuurlijk weer even een duik.

Vanavond aten we gebakken aardappeltjes met zelfgemaakte appelmoes met de gevangen vis. De huid had ik eraf gehaald en geprobeerd zonder graten te fileren. Daarna gepaneerd, smaakte lekker.

Na de afwas even een biertje op de kant gaan drinken. In het restaurant was het erg druk door de regatta. Wel gezellig, want er speelde een band. Daarna lekker onder de douche. Zo onze haartjes voelen weer lekker soepeltjes aan en je kunt er weer een kam doorheen halen. M d’r haren krullen weer en zijn wat lichter geworden. S z’n haren zijn weer toe aan knipbeurt, het groeit hier als n tierelier. Jaap z’n baard overwoekerd zijn nek en zijn haar staat alle kanten op, ook toe aan een kortwiekbeurt. Na een chippie en een drinkje gaan we naar bedje.

Zaterdag 4 febr. 2017 Carieb, Grenada Secret Harbour.

Vannacht veel regen, wakker met een bewolkte hemel. Later schijnt weer de Caribische zo’n. Vandaag vertrekken onze bruine opstappers. Toen ze kwamen waren ze sprankelend wit en hebben nu een mooi bruine kleur. We hebben met elkaar mooie dingen gezien en leuke dingen beleefd. De tassen zijn ingepakt, via internet hebben ze gisteren in kunnen checken, wat het op het vliegveld allemaal wat makkelijker maakt.  Ze zien op tegen het koude weer in Nederland. We delen met elkaar de filmpjes, foto’s en het logboek zodat ze nog lang kunnen nagenieten van de reis naar en in de Carieb. We hebben het leuk gehad met elkaar en bijzonder dat we het Caribisch gevoel hebben kunnen delen. Jammer dat de tijd zo snel is gegaan.

Zondag 5 febr. 2017 Carieb , van Grenada Secret Harbour naar Carriacou nabij Sandy Island.        

Was een pittig dagje zeilen vandaag. Na het ontbijt halen we het anker op en zijn we tegen 9 op zee. De wind staat anders dan voorspeld. Gevolg de hele rit wind tegen, rond de 27 knopen, bijna 3 knopen stroom tegen en hoge golven. Eerst een tijdje op de Genua, maar er komt steeds meer wind. Dus reddingsvesten aan, Genua inrollen, we gaan over op de kotter. Ik loop met moeite, door de pittige golven, naar voren om de kotter uit te rollen. Plets, ik krijg zo’n grote golf over me heen dat ik van mijn kruin tot aan mijn tenen zout ben. Oeps het was toch heerlijk één dagje schoon haar te hebben. Het schiet niet echt op met al dat opkruisen, want om twaalf uur hebben we nog maar 8 mijl van de 43 mijl afgelegd. Op een gegeven moment hebben we zoveel stroom tegen dat we de motor erbij zetten. Gelukkig krijgen we bericht dat onze kinderen weer veilig in Nederland zijn aangekomen. Tegen zessen, net voor donker, komen we in de buurt van Sandy Island en gaan we er tegenover voor anker. Na een  warme maaltijd  gaan we lekker onder de douche, even het zout van ons  afspoelen.

Maandag 6 febr. 2017 Carieb, Carriacou Hillsborough, Union Island: Ashton, voor anker bij Clifton.

Tijdens het laatste stuk zeilen gisteren zagen we dat er een stiksel bovenin het grootzeil een stukje los zat. Het was toen wat te laat om te maken. Vanmorgen naar Hillsborough om uit te klaren. Hadden iemand voor ons met 8 paspoorten, daar werd de beambte niet vrolijk van… Wij ook niet.

Bij Ashton voor anker gegaan, want het kleine stukje los stiksel werd een groot stuk los stiksel. Maar wat een wind! Alles naar beneden en de zeilnaaimachine tevoorschijn gehaald. Die had er niet zo’n zin in, wilde eerst nog even goed afgesteld worden. Vier uur later was ‘t gepiept.

Tegen vijven waren we bij Clifton. Te laat om in te klaren, doen we morgen. Er kwam een dingy tjokvol langs varen met nog heel blanke mensen die denk ik net een catamaran hadden gehuurd. Eén man zag er wel heel bijzonder uit. Had een rood, geel, groen, zwarte gehaakte muts op z’n kop met rastaharen er aan vast. Die kun je hier kopen. Was zo’n grappig gezicht, ha ha.

Union Island is een eiland dat behoort tot de groep Grenadines die weer horen bij het land Saint Vincent en de Grenadines in de Caribische zee. Heeft zo’n 3000 bewoners en beschikt over een luchthaven in Clifton. Het eiland is 4,5 km bij 1,5 km. Het hoogste punt is Mount Parnassus en ligt 275 meter boven zeeniveau. Door haar steile vulkanische heuvels wordt het eiland ook wel het Tahiti van de Caraïben genoemd. Union Island werd oorspronkelijk bevolkt door de Arowakken en Cariben Indianen. Hierna werd het door Frankrijk en later door Groot Brittannië gekoloniseerd.

Dinsdag 7 febr. 2017 Carieb, van Union Island Clifton naar eiland Mayreau, Salt Whistle Bay.

Vanmorgen samen gaan uitklaren. Was er een Fransman voor ons met heel veel paspoorten en het duurde en het duurde. Dus heb ik Jaap wat geld gegeven om uit te kunnen klaren en ben boodschappen gaan doen. Bij de supermarkt hadden ze geen water meer. Wel kipfilet, stond op de koelkastdeur dat ik de linkse vriezer achterin de winkel moest hebben. Dus die deed ik open, kwam er gelijk een medewerker naar me toe dat ik verkeerd zat. Moest die voorin de zaak hebben. Dus liet ik de pijl zien, haalde z’n schouders op. Ach Carib.. Naar het fruitkraampje op het plein gegaan voor fruit. Ze herkende me nog. Lekker wat fruit kunnen kopen, kreeg wat sherry tomaatjes mee om uit te proberen, kwamen  hier van het land. Bij de bakker hadden ze nog één 5 liter flacon water. Dus die meegenomen. Toen naar de dingy, Jaap was er nog niet! Bleek de crewlist van de Fransman niet overeen te komen met de paspoorten en de vrouw van Customs naar het vliegveld te zijn gegaan. Zat dus lekker tegen. Jaap kreeg allerlei paperassen mee. Daarna naar boord. De Zweden die we steeds tegen komen lagen voor ons, hevig zwaaiend natuurlijk. We hadden ze al bij Sandy Island zien liggen. Al het fruit even in plastic tasjes gedaan, dichtgeknoopt en even weggelegd om later gespoeld te worden. Naar het eiland Mayreau gevaren. Mayreau is het kleinst bewoonde eiland van de Grenadines met een oppervlakte van ongeveer 1,5 km2 en heeft ca.271 inwoners. Elektriciteit kregen ze pas in 2002 door een centrale generator op Saline Bay. Er is op het eiland één éénbaans betonnen weg die leidt naar de kade op Saline Bay door het dorp Saltwhistle bay. Hier is een klein resort en is zeer populaire ankerbaai. Het eiland wordt bevolkt door vissers en ondersteund door het toerisme. Er is een primaire/ basisschool. Voor hoger onderwijs moeten de leerlingen naar Union Island of St Vincent.

Bij aankomst in de baai al het fruit gespoeld, was maar goed ook, want er zaten kakkerlakken in de tros bananen. Getsie, ze kunnen lekker niet zo goed tegen zout water… Was ik even blij dat ik het had gespoeld!

We liggen rondom in de catamarans, veelal huurboten. Eentje is er zo’n 62 feet groot. Met de boei oppikken gaat t niet helemaal goed. Z’n vrouw staat op t voordek. Hij rent bij z’n roer weg, loopt over z’n dak, glijdt hier snel vanaf om op het voordek te komen, helpt even. Rent weer terug, pakt een lijntje en trekt zich hiermee omhoog en zit alweer op z’n dak, rent weer naar z’n roer. Dit heeft hij al vaker gedaan!

We hebben hier een mooi wit strand met natuurlijk veel palmbomen. Over het rif racen kitesurfers heen en weer. Een supermooi gezicht. Vanaf het strand kijk je in de verte uit op de Tobago Cays, waar het ontzettend druk is. Allerlei tentjes zijn er aan het strand. Een mevrouw heeft haar koopwaar uitgehangen aan een waslijn. Kleurige omslagdoeken en t shirts hangen te wapperen in de wind. Een gezellig gezicht. Achter de barretjes zien we mannen de vis barbecuen en vrouwen maken er salades bij. Ieder is druk in de weer, behalve Anna; die is in slaap gevallen. Hierdoor kun je even niet je haar laten invlechten.

Net kwam er een boatboy langs om te vragen of we lobster, kreeft, willen. Tegelijkertijd houdt hij me daar een joekel omhoog met hevig bewegende poten. Ik denk dat hij bijna een halve meter is. Nee, heb geen pan die groot genoeg is…

Een Deens schip komt naast ons voor anker liggen. Het ankeren gaat wat moeizaam. Als ze eindelijk liggen komt de man van dit schip bij ons langs zwemmen voor een praatje. Hij verontschuldigd zich voor het ongemak van hun ankercapriolen. Het blijkt dat zijn vriendin haar arm in het gips heeft, gebroken en dus maar met één arm kon ankeren, was niet makkelijk.

Als we ’s avonds naar bed willen en buiten de kuipkussentjes opruimen zien we dat bakboord naast ons een schip van zijn anker slaat. Bijna iedereen is daar van boord, hij is waarschijnlijk alleen en raakt in paniek. Start de motor en vaart met ankerketting over boord richting de boeg van het Deense schip. Het is natuurlijk al goed donker. Hij vaart daar tegen het ankerbeslag, de ankerketting van het Deens schip blijft even aan zijn boot hangen, maar raakt gelukkig los. Het is wel n behoorlijke klap. Hij vaart om het Deens schip richting zee. De bijbehorende volle dingy met zes man, komt toevallig net aangevaren en denkt dat hij er zonder hen vandoor gaat. Er is even paniek, iedereen staat te zwaaien en te roepen. Met moeite komen ze aan boord en zijn lang bezig om het anker op te halen. Ze kregen gelukkig hulp van een toegesnelde boatboy. De catamaran dicht bij ons raakt ook op drift. Snel pakt Jaap de toeter en trekt met het geluid zijn aandacht. Is ook even alleen aan boord. Daar komt ook net de dingy van aangevaren en zij halen met elkaar het anker op en laten hem even later weer zakken. De Deen staat bij z’n ankerbeslag te kijken. Jaap gaat met de dingy naar ze toe om te kijken of hij ze kan helpen. Ze zijn goed geschrokken, want zaten binnen en wisten niet wat er gebeurde. Hun anker zit gelukkig nog goed vast, maar hebben wel schade aan de boeg. Als de rust is teruggekeerd nemen we nog even in de kuip een bakkie thee en gaan naar bed.

Woensdag 8 februari 2017 Carieb, Canouan; Charlestown Bay

Vanmorgen om 6 uur was er weer een catamaran op drift geraakt, nu bij ons aan stuurboord. Die hadden het zelf gelukkig in de gaten. Kwamen wel dicht langs de Novatrix, maar het ging goed. Het is hier ook veel te druk en aan beide kanten is een rif, dus heb je weinig uitwijkmogelijkheden. Na het ontbijt het anker opgehaald terwijl het 29 knopen waait. We waren bang dat ons anker onder de catamaran voor ons zou liggen dus had ik de  dikke stootbil binnen handbereik, maar het viel mee. Daarna kotter uit, want er stond veel wind op zee. Hoge golven die over de boeg op het dek beukte en naar het eiland Canouan gevaren. Een grote baai, Charlestown Bay, waar je goed uit de deining ligt.

Canouan is een eiland dat bestaat uit twee delen.

Canouan is een eiland dat ook behoort bij st Vincent en de Grenadines. Is 5,6 km bij 2 km, heeft een bevolking van ca. 1700 mensen. In de vroege jaren 1990 werd in Canouan het Resort Development Ltd bedrijf opgericht en een beveiligde huurovereenkomst getekend om op delen van het eiland hotels met resorts te bouwen. Hierdoor kwamen er betere wegen en kwam er elektriciteit op het eiland en kreeg het eiland voorzieningen om het zoute water te ontzilten. Voorheen werd drinkwater gebracht per boot vanaf St Vincent. Locals die niet in dienst zijn van het resort, hebben geen  toegang tot de resorts en de woningen tot vandaag de dag, want het is prive eigendom en wordt bewaakt. De stranden zijn wel openbaar, tenzij het toegang geeft tot het resort.

De twee grote resorts vormen een schril contrast met het leven van de rest op het eiland waar wilde honden vrij rondlopen samen met kippen, geiten, schildpadden en hagedissen. Vanaf 2010 beschikt dit bedrijf over het noorden van het eiland, is 1/3 deel van het eiland. De landingsbaan op Canouan AirPort is onlangs verlengd, bijna verdubbeld, om grotere vliegtuigen en private jets te kunnen bolwerken. Het is nu de jet- poort voor de Grenadines. In onze baai is het Tamarinde hotel gebouwd waar je zeker 200 yards vanaf moet liggen. Rondom zijn kanjers van villa’s gebouwd. Er wordt nog steeds gebouwd, want we horen en zien de cementwagens rijden in de bergen. Ze toeteren bij elke bocht. Soms gaat het niet helemaal goed en dan hoor je piepende remmen. Boatboys varen hier af en aan en kunnen je watertank vullen door met grote zwarte tanks in een boot aan te komen varen, langszij te gaan liggen en het overpompen. De bootjes met watertanken liggen wel gewoon de hele dag in de zon. Er kwam er weer een boatboy langs met een grote hevig spartelende lobster. Waar halen ze al die lobsters toch vandaan?!

We hebben een fijne ankerplek. Jaap heeft de olie van de furling van de Genua vervangen. We liggen in de buurt van het hotel met een mooi strand met palmbomen ervoor. Er zijn niet veel gasten, wel veel boten. Ook zien we in de verte een passagiersschip liggen. Gasten worden met hun bijboot naar de kant gebracht door mannen in kostuum. Ja wie geld heeft laat het rollen…

Donderdag 9 febr. 2017 Carieb, van Canouan; Charlestown Bay naar eiland Beguia, Friendship Bay.

Heerlijk geslapen, wakker met en zonnetje. Er stond behoorlijk wat wind en was erg vlagerig zodat we even hebben gewacht om naar de kant te varen met de dingy. Eindelijk werd het wat rustiger en naar de steiger van het hotel/ resort gevaren waar een mannetje klaar stond om ons lijntje aan te pakken en gaf me een hand bij het uitstappen. Ik voelde me net Beatrix. Hij wees ons de weg, eerst langs het paadje langs het strand, bij de bar naar links. Het hek door en rechts af slaan dan kom je vanzelf bij de winkels. Het resort is super de lux, met mooi onderhouden tuinen en rieten huisjes met een bar natuurlijk. Maar ga je hek door dan ben je in een hele andere wereld! Is de weg kapot, diepe afwaterings gleuven die niet afgeschermd zijn.

De huisjes net barakken, maar wel supervriendelijke mensen die je allen gedag zeggen. We zagen een huis met een stenen omheining met daar bovenop als versiering lambischelpen. Deze worden door snorkelaars opgedoken en zijn enorme schelpen. Het zeediertje wat erin zit heet een lambi ofwel een conch, is een de plaatselijke delicatesse. Wij lopen verder naar de supermarkt. Hier waren veelal de schappen leeg, gelukkig hadden we niet veel nodig. De bakker was gevestigd in een zeecontainer. Ze bediende met een supersmile en na het betalen zei ze Enjoy! Dat maakt je dag weer goed. Op naar de groente en fruitkraam. Wat bananen, sla en tomaatjes gescoord. Onderweg stond een verlaten tractor, zijn wiel was afgebroken, dus blijft dat gewoon staan. De honden waren er blij mee, konden daardoor lekker in de schaduw liggen. En dan ga je het hek weer door en is er weer één en al luxe om je heen. Na de lunch  besloten te gaan varen naar Bequia, zo’n 20 mijl. Als we op zee komen blijkt er  behoorlijk wat wind te staan dus Genua geprobeerd in te draaien. Lukte niet… Was het rolsysteem onderaan afgebroken!Dus snel omgedraaid en weer terug om in de luwte van het eiland te komen. Daar het zeil toch voorzichtig op kunnen rollen en heeft Jaap een takel van onderkant zeil naar het dek vastgemaakt om erger te voorkomen. De kotter uitgerold en weer naar buiten gevaren, want op Bequia zijn watersportzaken, voor het geval we die nodig mochten hebben. Vanuit Frienship Bay is het maar een mijltje fietsen naar st George, volgens Jaap…Met veel wind, natuurlijk tegen, naar Friendship Bay gevaren, waar grote golven naar binnen liepen over het rif. Er was weinig plek om te ankeren. Toch gelukt met achter een mooring. Na het eten heeft Jaap nog een extra anker uitgebracht, want de mooring ging af en toe onder de boot door. De buren van vanmorgen liggen hier ook weer, wat toevallig. Dat mijltje fietsen is zo te zien hemelsbreed, wat een bergen en steil! Toch maar niet… Naar de voorstag/ Genua  gekeken. Is nog een hele reparatie. Reparatie kan pas gebeuren op een rustige plek.

Vrijdag 10 febr. 2017 Carieb, eiland Bequia Admiralty bay.

Vannacht veel wind en deining gehad. Aan de deining zijn we zo langzamerhand wel gewend, maar steeds die windvlagen die stevig over de bergen komen zijn pittig. Even lekker ontbeten.

Beide ankers opgehaald en de baai uitgevaren. Wat een geweld om ons heen met al die riffen bij Hilaire point en Semplers cay en het stroomt hier als een tierelier dus goed oppassen geblazen. We varen langs Petit Nevis. Dit is een piep klein eilandje dat nog steeds gebruikt wordt om gevangen walvissen aan land te brengen en aldaar te slachten. Bequia heeft niet voor niets in de vlag een walvis staan. Van februari tot juni is hier het walvis seizoen en hebben de bewoners van Bequia een vergunning om vier walvissen te vangen. Sommige jaren vangen ze niets.

De walvisvangst gebeurt nog op de traditionele manier nl. met kleine zeilbootjes van 8 meter en met de hand geworpen harpoenen. De walvis wordt opgedeeld aan de bevolking.

Als we bij de punt van het eiland zijn zien we een gestrand vrachtschip tussen de twee eilanden liggen. Dacht zeker er tussendoor te kunnen…. Een zielig gezicht. We moeten even de Caribische zee op om de punt te ronden en daar stonden me daar n golven! Meters hoog en wind tegen dus de motor stevig aan om er doorheen te kunnen beuken. En dan kom je bij een heerlijke grote, supermooie baai. Waar heel veel boten voor anker of mooring liggen en lig je uit de swell. Ook liggen er grote zeilschepen waaronder de Stad Amsterdam. Heerlijk om weer een Nederlandse vlag te zien wapperen. We varen erlangs en de kapitein zwaait naar ons. Dag vriend!

Ook onze buren van de vorige twee baaien liggen hier en zwaaien. Het is even zoeken om een fijne ankerplek te vinden. We hebben gelezen dat de moorings hier niet te vertrouwen zijn, kost veel en is op eigen risico. Heerlijk, we liggen fijn hier, even geen swell. Je kunt niet meer door de ramen heen kijken dus even de ramen zemen, want alles is weer zout.

Bequia is één van de mooie eiland van de Grenadines met een oppervlakte van 18 km2, heeft ca. 5000 inwoners. De bevolking is gemengd en bestaat vooral uit Afrikanen, Schotten en Indianen. Het eiland hoort staatkundig bij Saint Vincent en de Grenadnies. De hoofdstad is Port Elizabeth. De naam Bequia betekend “ eiland van de wolken”. Heeft steile kusten met mooie baaien. Het binnenland is heuvelachtig en het hoogste punt ligt op 269 m boven zeeniveau in het zuiden van het eiland.

Morgen gaan we aan land, want vandaag willen we de Genua weer in orde maken. In en uitdraaien lukt niet meer, er is een as afgebroken. Zonder Genua komen we niet ver. We spannen een zeiltje rond de preekstoel, tegen de wind. Het laskleed wordt opgehangen en de lasspullen worden tevoorschijn gehaald. Jaap last het geheel aan elkaar. Er moet nog een oogje aan gelast worden. Dus in de hobbyruimte gebruikt hij een moertje die hij aan het lipje vastlast en zet het buiten weer aan de furling vast. Ik heb ondertussen alles aan dek weer opgeruimd, zodat hij er makkelijk bij kan. Nu nog even naar boven. Nou ja even. Een reparatie die nog moest gebeuren. Kwam er toen niet van, omdat we even naar Nederland moesten. Ook voor bovenin maakt hij een aanpassing die steeds weer even gepast en aangepast moet worden. Heb hem wel 4x de mast ingehesen, maar het is allemaal gelukt, het werkt weer naar behoren.

Na het avondeten zitten we lekker in de kuip te genieten van ons uitzicht. Ondergaande zon en even later uitzicht op een mooi verlichte Stad Amsterdam.

Zaterdag 11 febr. 2017 Carieb, eiland Bequia Admiralty bay, vlakbij princess Margareth beach.

Als we wakker worden is ons uitzicht weer veranderd. De Stad Amsterdam is er vandoor! Jammer, was zo’n mooi gezicht.

Heerlijk om een paar dagen in deze baai te blijven liggen. Komen we weer eens ergens toe. Na het ontbijt komt er een bootje langszij. Een vriendelijke man, boatboy, heeft z’n bootje volgeladen met de halve supermarkt. Dat verkoopt hij naast zijn andere diensten die hij aanbiedt. Hij maakt boten schoon, poets ze en doet ook schilderwerkzaamheden. Hij vindt dat onze boot er mooi uitziet en ziet ineens wat pikkels op mijn houtwerk. Had ik ook al gezien, maar heb nog geen tijd gehad om het bij te werken. Hij wil daar wel wat aan doen. Dit houden wij af, we willen wel wat blikjes cola bij hem kopen, scheelt een hoop gesjouw. Terwijl ik het geld binnen pak smeert hij Jaap ook nog wat gezouten pinda’s aan. Vooruit dan maar. Ik betaal en hij zegt maandag wel even langs te varen. Ik kijk even later bedenkelijk naar mijn houtwerk. Jaap ziet het en moet grinniken. Eerst maar even binnen wat doen. Jaap ruimt voor alles op na een dag klussen en ik dweil de vloer van de boot. Het ruikt weer heerlijk fris in de boot. Er blijft veel wind staan waardoor we niet samen van boord kunnen en vers brood zou toch wel lekker zijn. Dus wil Jaap me naar de kant brengen. Als we net op weg zijn zien we over de berg een fikse bui aankomen. Dus word ik bij de eerste beste steiger afgezet, zodat Jaap snel naar de boot kan om de ramen te sluiten. Ik word bij het dingydock bij het strand afgezet, princes Margareth beach en moet langs een natuurlijke pad langs de rotsen lopen. Het pad is een beetje slippy en komt uit bij een trap omhoog, berg op. Deze ga ik op en kom in een bos uit. Gelukkig is er maar één pad, die ik volg en kom dan bij het strand uit. Trek lekker mijn schoenen uit en loop langs het strand richting centrum. De hevige bui was gelukkig maar kort. Er is ook hier maar één pad. Ideaal voor mij, geen verdwaal mogelijkheden. Je loopt even later over een stenen pad langs het strand en aan de andere kant van het pad zijn resorts met allemaal leuke kleine huisjes. En leuke hotelletjes of gasthouses. Hier en daar onderbroken door een gezellige eetgelegenheden en Caribische barretjes, deze hebben allen geen ramen, is hier niet nodig. Eindelijk kom ik bij de hoofdstraat uit. Dat ziet er echt gezellig uit, er is zelfs een voetpad gemaakt. Dat ben ik in heel de Carieb nog niet tegengekomen, een voetpad!  Langs de kant staan tafels met fruit en kleding. Ik vind een supermarkt die aardig wat heeft en een bakker waar de verkoopster een slechte bui heeft. Ik wil uit de schap een brood pakken, dat is niet de bedoeling! Ik mag alleen uit de vitrine kiezen. Daar liggen gelukkig lekkere broodjes die ik dan maar koop. Nog even langs een fruitkraampje en dan loop ik terug richting strand. Met de handheldmarifoon vraag ik Jaap met weer op te pikken en zie vlak bij m’n voet een grote kakkerlak lopen. Getsie. De tassen moeten maar in de dingy blijven voor controle samen met mijn schoenen. Bij terugkomst Novatrix controleer ik alles en klop alles uit voordat het aan dek mag. Ook het fruit spoel ik natuurlijk in zout water. Gelukkig niets gevonden. Onze buren hebben nieuwe snorkelspullen gekocht. Ze doen hun snorkel al in de kuip aan en aan dek hun flippers. Niet echt makkelijk om het trapje af te gaan. Onze buurman heeft een stevige buik, postuur walrus. Hij plonst het water in en maakt hetzelfde geluid als onze schoonzoon, met snorkel. Hé, een Sebassnorkel!, zegt Jaap. Zo’n grappig gezicht naast ons….Na de lunch ben ik niet meer te houden, mijn vingers jeuken. Wat…ons houtwerk pikkeltjes! Ik begin driftig af te plakken en ga schuren. De wind is al wat minder en Jaap wil eigenlijk ook wel even op de kant kijken. Dus gaan we even samen. Eerst even de buitenboord motoren wisselen, is best een aardig stuk varen met golven. Er staan behoorlijk wat golven. Als ik blijf zitten in de dingy word ik mega nat dus ga ik staan. Me vasthoudend aan een lijn voorop. Is wel even anders met deze buitenboordmotor! Jaap geeft natuurlijk lekker wat gas en zo racen we over het water. Ohhhh, Ik kan met moeite overeind blijven staan. Ik kijk achterom en zie Jaap lachen! Als ik nu maar niet even anders ga staan… We komen heelhuids aan de kant. Het vuil hadden we ook gelijk meegenomen. Er is in het centrumpje een vaste plek, een Yacht garbage disposal, om dat achter te laten. Op zaterdagmiddag blijkt er toch al wat dicht te zijn. We vinden wel de bank en de grote (voor Caribische begrippen…) supermarkt. Daar gaan we volgende keer lekker wat inkopen doen. Terug bij de boot ga ik verder met mijn schuurwerk rondom de kuip. Jaap ziet ook wat beschadigingen aan de tafel in de kuip. Die neem ik ook gelijk maar even mee. Zo met verdunde vernis kan ik het al een keertje verven. Is gelijk al een ander gezicht. Ietsje tegen zessen blijkt dat we al twee dagen niet hebben gezwommen. Kan nu toch nog, zegt Jaap. Het is al schemerig. Mij niet gezien, straks komt er een turtle met van die bolle ogen langs. Die wil ik aan zien komen en niet ineens naast me voelen. Er zijn hier echt hele grote! Ja, zegt Jaap, ik denk dat ze goed kunnen bijten. Nu ga ik zeker niet! Een half uurtje later komt er een dingy voorbij met een vrouw met een lichtje op haar voorhoofd, het is hier ’s avonds altijd pikkie donker. Dat vinden wij al heel normaal, maar eigenlijk is het geen gezicht. Geen toplicht, maar een koplicht. Tijdens het eten zet ik onbewust steeds mijn voet op het tafeltje. Hé, pas geverfd daar krijg je problemen mee! Hoor ik naast me. Lastig dat geverf! Gelukkig droogt het hier lekker snel. Morgen maar snel verder.

Zondag 12 febr. 2017 Carieb, eiland Bequia Admiralty bay, vlakbij princess Margareth beach.

Verder met m’n verfwerk. Helaas begon het te regenen nadat ik net had gesmeerd. Beetje jammer. Jaap heeft de verlichting, de armatuurtjes van led-verlichting in de kuip gerapt, zwart. Ze waren een doorn in mijn oog. Ze waren door het zoute water behoorlijk geroest en niet meer te poetsen. Ik heb de ledhouders van die spotjes gepoetst en ook even in de vernis gezet terwijl Jaap romp van de boot heeft schoongemaakt. Tegen de avond kon Jaap ze weer in elkaar zetten. Net of het altijd zo heeft gezeten! Jaap heeft mij vanmiddag nog even uitgelaten; we hebben in de dingy de baai lekker rondgetoerd. Even langs de Gruute Grieze gevaren en ze voor morgenavond uitgenodigd. Er is een superjacht binnengelopen de D’ Natalin IV, mooi schip. Steeds weer leuk om naar te kijken.

Maandag 13 febr. 2017 Carieb, eiland Bequia Admiralty bay, vlakbij princess Margareth beach.

Na het ontbijt maar gelijk het tafelblad buiten gelakt en de andere delen afgelakt. Kon het lekker drogen terwijl wij naar de kant gingen om te informeren waar we onze gasfles konden laten vullen. Bleek bij de watersportzaak te kunnen waar we wartels kochten voor de dingy. Kon natuurlijk ook via een boatboy,maar dan betaal je de hoofdprijs. Benzine gekocht, zwarte tankje is weer gevuld. Hier een mooi voorbeeld van Caribische efficiëntie: Jaap ging naar het plaatselijke tankstation om te tanken. Een jongen hielp hem, de slang werd door een oudere man overgenomen. Toen die klaar was met tanken riep hij naar de jongen EC$ 28,80! Die gaf het weer door aan iemand die bij het kantoortje stond. Die gaf het weer door aan iemand die binnen stond en die gaf het weer door een oud vrouwtje die daarbinnen bij de kassa zat. Dus liep Jaap daar naartoe. Kwam daarbinnen, was het oude vrouwtje het bedrag alweer vergeten. Dus werd het weer in omgekeerde volgorde gevraagd en weer op dezelfde manier teruggeroepen. Ze tikte het aan op de kassa, wat weinig nut had, want de kassalade stond open. Maar voor haar op tafel lag al het geld per muntjes gesorteerd. Wel lastig dat Jaap EC$ 30 gaf. Je zag haar denken en eindelijk pakte ze het wisselgeld en gaf dit aan Jaap. He he eindelijk kunnen afrekenen. Ik heb ondertussen op mijn gemak boodschappen kunnen doen.

Daarna terug naar de boot om de gasfles op te halen en te brengen naar watersportzaak. We moesten en stuk verderop landen met de dingy. Jaap moest een behoorlijk stuk een sjouwen met de gasfles. Hij zei dat hij hem eigenlijk op zijn hoofd zou moeten zetten zoals die man die een fles drank op zijn hoofd vervoerde terwijl hij in zijn kano rondpeddelde. Dat is hier toch normaal! Geen flesje op je kop, maar een gasfles op je kop. Ben benieuwd hoe je hoofd er na afloop uit zal zien…Om 5 uur konden we hem weer ophalen. Boot weer eens lekker opgeruimd. Planning gekeken, we moeten drie weken inhalen van onze originele planning. Slaan st Vincent over, in pilot staat dat het in verschillende baaien ‘s nachts niet veilig is, vinden wel eens overvallen plaats. Jammer ondanks dat we graag de filmset van de film Pirate’s of the Caribian te Walilabou hadden willen zien.

We zijn vandaag wel 3x naar “de stad “ geweest. Staand in de dingy!

Vanavond hebben we visite; de Grutte Grize bemanning. Het is hier pikkie donker om ons heen. Als we ze horen roepen doet Jaap de dekverlichting aan. Wauw, dat is veel licht horen we zeggen. Dat moeten wij ook pap! Ze zijn met z’n vijven aan boord. De drie kinderen krijgen les van mama, lesmateriaal via de wereldschool. Voor de Grutte Grize lag Win to win. Die zijn wij in de Spaanse Ria’s in 2014 tegengekomen in Sanxenxo. Gingen toen een rondje Atlantic maken en doen nu weer een tweede rondje Atlantic. Morgen willen we even langs varen. Het was een gezellige avond.

Dinsdag 14 febr. 2017 Carieb, eiland Bequia Admiralty bay, vlakbij princess Margareth beach.

“Happy Valentine, my dear. Twee lieve bruine ogen kijken me aan. Soms heb je ontmoetingen met mensen die je hart raken….

We zijn in de liquorstore. Vanaf de straat is het voor Caribische begrippen een grote winkel met ramen waar witte tralies voor zitten. Niet ongebruikelijk in de Carieb. De twee getraliede deuren staan wagenwijd open. Als je naar binnenloopt lijkt het of de tijd heeft stilgestaan. Langs de wanden loopt een donkerbruine toonbank. Waarachter één wand vol alcoholische dranken staan en een vitrine met sloffen sigaretten. Dit is het domein van een hoog bejaarde lange donkere man. Hij loopt iets gebogen, grijs kort kroeshaar en sloft daar heen en weer om mensen te helpen. Zijn vrouw beheerd de andere toonbanken en de kassa. De kassa is nog zo’n kopere met van die toetsen die je echt helemaal in moet drukken. Het is een klein vrouwtje met grijs kroeshaar, vanachter in een knotje, draagt een bloemetjes jurk die alleen oma’s dragen. Ook zij is niet kwiek meer en zoekt steun aan de toonbank. Voor de rest staat op de grond blikjes frisdrank en 5 literflessen water op de grond. Wij komen daar, omdat de 5 liter flessen water hier goedkoper zijn dan in de supermarkt en we willen ook twee treetjes cola bij haar kopen. Jaap pakt de cola en ik 3 flessen water. Als we ze op de toonbank zetten kijkt ze ons aan zoekt haar rekenmachine en rekent hierop uit hoeveel het water kost. Schrijft dit op in een schriftje en rekent op het rekenmachientje uit hoeveel de cola kost. Noteert dit onder elkaar, streep eronder en telt het op. Schrijft er net nog geen plusje bij zoals wij het vroeger moesten. Noemt het bedrag. Ik geef haar het geld. Minister of finance, zegt Jaap wijzend naar mij. Ze moet hard lachen en loopt moeizaam naar de kassa, slaat het bedrag aan en pakt het wisselgeld eruit. Sloft weer naar ons toe en geeft dit met twee handen in mijn handen terwijl ze mijn hand pakt en zegt: “ Happy Valentine, my dear”. Ze kijkt me zo lief aan met die donkere ogen dat ik haar wel kan zoenen. Ik pak haar hand en zeg hetzelfde tegen haar. Ze lacht blij en vraagt of we vanavond samen uit eten gaan. Nee, we blijven aan boord. Gezellig samen aan boord, zegt ze in het engels. Haar oogjes twinkelen in haar doorleefde gezicht. Ze vraagt waar we vandaan komen. Als ik zeg Holland dan zegt ze direct: ah, beautiful tulips! Have a nice evening, dear. Thanks for buying here. Bey bey. Wat een lieverd. Je zou voor haar toch heel de winkel leegkopen! Al hoog bejaard, werken nog steeds en voor ieder een lief woordje. Heerlijk, toch! Ik ben echt geraakt.

Na onze zwemsessie kwam de bemanning van Win 2 Win even buurten. Zij gaan nog even naar het zuiden. Elkaar wat leuke plaatsjes uitgewisseld. Gaven als tip bij Soufriere op tijd te zijn, zijn niet veel moorings die snel vergeven zijn. Je mag daar niet ankeren, is ook veel te diep. Dus besloten we vanavond en vannacht te varen.

Om tien uur komt de maan achter de bergen tevoorschijn als we het anker ophalen. Wij zetten het grootzeil en de Genua. Als we de punt van Bequia willen ronden krijgen we een behoorlijk poepie wind. Is altijd bij een kaap. Rond twaalf uur ga ik een paar uurtjes slapen en houdt Jaap de wacht. Om half drie neem ik het van Jaap over en zien we op de radar een fikse bui aankomen. We hebben de ervaring dat daar vaak veel wind inzit. Dus draaien we samen de Genua in en starten de motor. De drie uur dat ik wacht loop heb ik alleen maar buien om me heen en best veel vrachtverkeer. Om 6 wordt het al een beetje licht en neemt Jaap het over.

Woensdag 15 febr. 2017 Carieb, van Bequia naar st Lucia bij de Pitons, Soufriere.

Om half negen in de morgen maak ik ontbijt en tegen tienen varen we de baai in met de gigantische mooie Pitons, grote groene puntige bergen. Gelijk komt er een boatboy aan.We wimpelen hem af. Als we bijna bij een boei zijn komt een andere boatboy in zijn dingy aangeraced en net als ik met de pikhaak de lus van het touw van de mooring oppak grist hij hem er heel behendig af en pakt m’n lijn en doet hem er doorheen. Wil hiervoor EC$ 20 krijgen. No way, krijgt van mij EC$10, had dat gelezen dat dat een normaal tarief is. Dit vindt hij niet leuk en bedelt nog even. Helaas valt er bij ons niets meer te halen. Wat een agressief gedoe. Even later regent het pijpenstelen als we naar de kant gaan om in te klaren. Ook daar staan weer jongens die je lijn aan willen pakken. Ik zeg nee en negeer ze verder. Bij het politiebureau worden we doorgestuurd naar Customs. Daar horens we van een Engelsman dat we eerst naar immigration moeten. Dus gaan we daar heen en moeten ons weer tussen hangende mannen door wurmen. Weer een formulier invullen, paspoorten worden gecontroleerd en gaan we naar customs. Daar hetzelfde riedeltje. Waar we wel vrij snel worden geholpen. Gaan in de regen het dorp in, wat er erg armoedig uitziet. Niet echt een leuke plaats om te zijn. Jammer dat de boatboys het hier zo verpesten. Racen langs je boot, blijven constant aandringen. Nee een mooie plek, maar de jongens zijn hier echt niet prettig. Als we in de regen terugvaren varen we langs de Grutte Grize, De oudste dochter is jarig, we ruiken de cake die in de oven staat. Gaan we vanavond langs. Zij hebben gister tijdens het varen  een vis, May May een soort goudmakreel van ruim een meter gevangen, hebben hem met moeite binnen kunnen halen en hebben nog erg veel over. Of wij ook een paar fileetjes willen. Natuurlijk, dus eten we vanavond lekker verse vis. ‘s Avonds op verjaardagsvisite bij de Grutte Grize. Heerlijke zelfgebakken cake gegeten, dat is voor ons best een tijd geleden. Was even lekker smullen. Was gezellig.

Donderdag 16 febr. 2017 Carieb,van st Lucia bij de Pitons, Soufriere (Malgretout) naar Marigot Bay

Na het ontbijt de mooring losgegooid en aan de overkant bij de bat cove gaan liggen aan een mooring om te gaan snorkelen. Mooie plek om te snorkelen rond de boot. Mooi koraal met diepe dalen, heel veel soorten visjes en goed zicht. Echt helemaal super. Jaap heeft de schroef nog opgepoetst. Daarna heerlijk, wel weer hoog aan de wind, naar Marigot Bay gevaren. Het anker hield niet goed. Toen maar een mooring genomen. De chef hielp ons en we konden gelijk  afrekenen. Iedereen die hier binnenkomt probeert te ankeren, maar het lukt meestal niet, geen fijne ankergrond. Je ligt hier tussen twee bergen en je kunt het risico niet nemen om met windvlagen over de bergen van het anker te raken. Marigot is een superlief baaitje met een buitendeel tussen twee bergen en een binnendeel, een lagoon met moorings en jachthaven. Het is in de lagoon wel superdruk. Wij liggen net buiten de lagoon,  in de buurt van de ingang met uitzicht op het strand met mooie palmbomen. Bakboord een mooi huis met een groot grasveld met natuurlijk palmbomen met heel veel kokosnoten. Rondom allemaal leuke huisjes inde bergen en leuke eetgelegenheden aan het water. De dingy bij de marina vastgebonden en gaan wandelen, bergje op. Allemaal grote bomen met lianen  en grote planten om je heen, zo mooi. Terug weer bergje af. Lekker een ijsje gekocht in de supermarkt van de marina. De marina is net klein center parcs, erg westers, is even wennen. Het gaat hier erg gemoedelijk. Wel weer boatboys met allerlei leuke namen zoals de Bushman, die we al vaker hebben gehoord. Eentje gaf als welkom een banaan, noemde zich Santa Claus, had een rode kerstmuts op en dat in deze hitte. Bij hem heerlijke bananen gekocht en een brood gekocht.

Vrijdag 17 febr.  2017 Carieb,St Lucia van Marigotbay naar Rodney Bay, in de lagoon voor mooring.       Theezakje…

Op een theezakje staan wel eens vragen waar je soms al snel een antwoord op weet. Ook zo deze ochtend; Waar word je blij van? Jaap antwoord gelijk: wakker worden in de Carieb. Vanmorgen werden we wakker door het gezang van één van de boatboys in nog een hele stille baai. Even later kwam er eentje voorbij met een radio met Caribische muziek. Goed te horen, omdat je altijd met open ramen slaapt. Heerlijk om dit om je heen te horen. We sprongen uit bed en gingen heerlijk in het zonnetje ontbijten in de kuip. Genietend van het uitzicht, heerlijke baai met mooie huizen en heel veel palmbomen. In Marigot Bay kun je je goed verstoppen…. Vroeger heeft een Britse admiraal, achtervolgt door de Fransen, zijn vloot  verstopt in Marigot Bay en de masten gecamoufleerd met palmbladeren. Ze zijn hierdoor niet ontdekt, de Fransen zijn er voorbij gezeild.

Eerst even grootzeil gezet en daarna de mooring losgegooid. Uitgezwaaid door de Grutte Grize de Caribische zee opgevaren. Hoog aan de wind langs het mooie eiland gezeild naar Rodney Bay, is een baai bij het noordelijkste puntje van st Lucia. Nabij de ingang van de haven het anker laten zakken, maar er lagen teveel stenen dus je voelde het anker kruien. Opgehaald en de haven binnengevaren naar de lagoon waar moorings liggen. Dit is een hurricain hole met allemaal super de luxe huizen en appartementen. Je waant je in een hele andere wereld, lekker rustig wel met troebel water. Even geluncht en naar de marina gevaren om de mooring af te rekenen en ons vast uit te klaren. Helaas was alles gesloten, lunchpauze dus wat rond gewandeld. Even naar Waterworld voor wat elastiek. Een watersportzaak van formaat. Hier landt de ARC na de oversteek. Je kunt zien dat het daar helemaal op is gericht. Bij het havenkantoor wilde ze ons eerst het dubbele laten betalen, foutje… Had het tarief van een ligplaats in de haven gerekend. Hoe moeilijk is het! Bij Customs en immigratie langs geweest om uit te klaren.

Op naar het winkelcentrum aan de andere kant van de lagoon. Jeetje, we zijn nu zo gewend aan armoedige winkels met hutjes waar ze fruit en groente verkopen! Hier lijkt het net of je in een super de luxe stad bent. Twee winkelcentra met veelal kleding en twee grote supermarkten waar je heel veel keus hebt. We waren een beetje overdonderd. Helaas waren de prijzen nog het hetzelfde. Het vlees zag er wel heel goed uit. Dat gaan we morgen kopen, Jaap zag een Cobbkip, dus morgen eten we kip. Bij terugkomst hij de dingy kwam een man met een klein beeldje wat geluk bracht, wilde hij ons geven… Vroeg wel of we hem er iets voor wilde geven. We dachten hier een beetje van het gebedel af te zijn…

Het is wel vreemd, je vaart 8 mijl verder en is alles heel westers en kun je van alles krijgen en dat op hetzelfde eiland. Zo’n verschil met Soufriere. Echt een wereld van verschil op één eiland, zo’n verschil.

Zaterdag 18 febr. 2017 Carieb, st Lucia, Rodney Bay, in de lagoon voor mooring.

De lagoon rond gevaren, er staan mooie huizen, supermooie huizen en huizen waar al jaren niet naar zijn omgekeken, waar zelfs de ramen uit de sponningen hangen. Een treurig gezicht.

Vanmorgen vroeg werden een paar mannen opgehaald om met een extreme fishing boat uit vissen te gaan. Ze kwamen laat in de middag terug met hun vangst. Een grote goudmakreel en een stuk of zes tonijnen. Even later werden ze gefileerd op een tafel die er al stond panklaar gemaakt en gefileerd. Een mooi gezicht.

Zondag 19 febr. 2017 Carieb, van St Lucia, Rodney Bay naar Eiland Martinique, Bay bij Marin.     Op tijd thuis zijn.

Vanmorgen eerst in Rodney bay duty free 460 liter diesel getankt. Dit kan alleen als je er bent uitgeklaard. In Sal hadden we voor het laatst getankt. De 3 dieseltanken, 1000 liter, zitten weer vol. Waarschijnlijk tanken we weer op de Azoren. Vandaag van het ene eiland naar het volgende eiland, 30 mijl, kunnen zeilen. Ging lekker met windkracht 6, heerlijk zonnetje, wel pittige deining en aardig wat zout aan dek. Maar dat mag de pret niet drukken. Binnen drie uurtjes waren we er al. Zo leuk om steeds naar een ander eiland te varen. Je kon Martinique in de verte zien liggen. Ieder eiland is weer anders. Als we in de buurt van een nieuw eiland komen verwisselen we de gastenvlag van het vorige eiland met die van het nieuwe eiland met gele vlag eronder. Deze keer is het de Franse vlag. De gele vlag, Q vlag, mag weer weg als we zijn ingeklaard. Deze keer is het een diepe grote baai met wat riffen en met heel veel boten die voor anker of aan een mooring liggen. Er zijn twee jachthavens en er schijnen hier grote supermarkten te zijn! Ze spreken hier Frans, rijden hier rechts en de munteenheid is €. Heerlijk, dan hoef je niet steeds om te rekenen. De kettinkjes gepoetst, die waren knap roestig.

Het wordt hier in de Carieb al rond zes uur donker, pikkie donker. Op deze ankerplek is het rond zes uur spits uur. Ieder gaat met zijn dingy snel naar zijn boot, want weet je boot maar eens in dit oerwoud van masten terug te vinden!

Maandag 20 febr. 2017 Carieb, Eiland Martinique, Bay bij Marin.

Vanmorgen op tijd naar de kant om in te klaren. Op het havenkantoor staan 4 computers, kun je zelf gewoon inklaren, geen gedoe! Ze zijn er heel behulpzaam, even wennen aan het Franse toetsenbord, staan de letters in een andere volgorde en wordt je ingetoetste naam abracadabra. Even laten uitprinten en €5,- afrekenen en klaar. Keken niet eens naar het uitklaringsbewijs van st Lucia. Op naar de supermarkt. We zien alle dingy’s één kant op racen, richting het noorden van de haven bij een jachtservice. We volgen ze en komen aan bij aggenebbes steigertje met een grote vlag erop. Als we het steigertje voorzichtig aflopen zien we een groot gebouw waar de Leader price op staat geschilderd. Hé, die naam hebben we eerder gehoord. Je hebt hier zelfs karretjes én je moet er een één euro munt in doen. Dat is lang geleden. In de vorige supermarkten was er alleen maar plek over een mandje. Als we binnenkomen krijgen we een heel gelukkig gevoel. Alle schappen vol en oneindig veel én met fijne prijsjes. Heerlijk, we worden heel hebberig, moeten ons beheersen. Zouden anders heel de winkel leegkopen. Als we bij de kassa komen hebben we een kar vol. De band van de kassa wil niet doorlopen, is iets te zwaar dus geven we de zware spullen aan de kassierre. Met de kar vol lopen we naar de steiger, wel voorzichtig, want de steiger is niet meer helemaal je dat. Met onze voeten omhoog varen we terug naar de Novatrix en begint het uitpakken, opbergen en intikken op de iPad waar al onze voorraad netjes in staat gesorteerd op plaats, hoeveelheden en houdbaarheidsdatum. Maar eerst trek ik m’n rok uit en was het zoute water er even uit en hang hem op en trek m’n lekkerste korte broekie aan. Die is door de zon van donkerblauw naar licht grijs is verkleurd, maar ben ik ermee getrouwd. Terwijl ik voorover in de koelkast hang hoor ik Jaap achter me zeggen; Ik moet je wat ergs vertellen. Twee guitige ogen kijken mij aan… Je hebt een behoorlijke slijtplek in je broekie waar nu een geur(scheur) in zit. Nee, m’n broekie!!! Ik trek hem snel uit en zie dat er inderdaad een behoorlijk scheur in zit. Kan ik er nog een lapje overheen naaien? Nee, dat kan niet. Ik  heb wel wat zeilreparatie plakdoek. Donkerblauw ? vraag ik hoopvol. Jaap kan z’n lach niet inhouden, nee wit… Kan wel aan de binnenkant, kan het voor je proberen. Ik wil natuurlijk helpen, mag niet, ga maar wat voor jezelf doen, zegt hij. Als hij het maar aan de binnenkant doet… Hij lacht ondeugend.. Even later komt hij hem brengen. Ik heb het per ongeluk toch aan de buitenkant gedaan, zegt hij. Jaap heeft er een kunstwerk van gemaakt. Twee grote witte vlakken kijken mij aan. Ik schiet vreselijk in de lach. Hij heeft er zelfs met een permanent marker twee ogen opgetekend! Gelukkig alles aan de binnenkant, ik trek hem lekker weer aan. Heb ik niet gezegd dat die twee oogjes even moeten drogen? Straks heb je twee ogen op je billen, ha, ha. M’n achterwerk moet er wel even aan wennen, n hele andere vorm natuurlijk en het kraakt volgens Jaap een beetje. Zo kan hij er nog jaren tegen, volgens mij. Volgens Jaap waarschijnlijk maar een weekje.

Als lunch hebben we natuurlijk vers stokbrood, we zijn in Frankrijk! Oh wat is dat heerlijk.

Dinsdag 21 febr. 2017 Carieb, eiland Martinique van Marin naar baai vanGrand Anse D’Arlet

We liggen intussen bij Martinique (Frans) en ze hebben het hier goed voor elkaar. Geen gezeur en schimmig gedoe bij het in en uitklaren, fijn gevulde supermarkten tegen redelijke Europese prijzen. Ook wel lekker om weer even gewoon in Euro’s af te rekenen.  Op de eilanden ten zuiden van Martinique was het echt heel mooi maar konden ze slecht met het fenomeen toerisme omgaan. Idiote prijzen, bedelen, soms criminaliteit.. Beetje jammer. Naar zeggen wordt het beter naar het noorden. Het is hier ook aanzienlijk drukker aan het worden.

Bij het wakker worden lagen we helemaal andersom. Hierdoor prikte de nu achterbuurman ons bijna vanachter in onze dingy. Dus wat ankerketting binnengehaald en even ontbeten. Zeil gezet, een heel blubberig anker binnengehaald en de baai uitgezeild. Daarna heerlijk kunnen zeilen met ruime wind, windkracht 4,  langs de Diamant Rock. Een imposant gezicht.

Zelfs de Genaker weer van stal kunnen halen. Dat is lang geleden. Sinds Tobago hebben we alleen harde wind gehad en hoog aan de wind kunnen zeilen. Als ik struikelend van binnen naar buiten stap schiet Jaap in de lach. Volgens hem ben ik ipv een Cliniclown een boatclown door de rare capriolen die ik soms uithaal. In de baai van Grand Anse D’Arlet ons anker laten vallen tussen nog heel veel boten. Na een paar uur trok de lucht aardig dicht. Werkelijk van het ene op het andere moment werd het kermis hier, boten los en tegen elkaar, mensen die niet meer aan boord konden komen vanuit hun bijboot. Liepen golven dat de schroef van een boot voor ons boven water kwam toen hij probeerde weg te komen. Waarschijnlijk golven van een stormpje ergens op de Caribische zee. Na het eten, net voor donker, toch maar een ruimere plek in de baai opgezocht. Was best spannend om het anker onhoog te halen met deze grote deining. Heel goed op de deining gelet. Het anker tot net onder water uit het water gehesen. Na een paar hoge golven komen altijd een paar kleine en dan is het het beste moment om je anker aan boord te hijsen. Daarna naar het noordelijk deel van de baai gevaren en anker uit, óók weer even uitkienen met de golven. Met die hoge golven sta je niet echt lekker op het voordek. Je moet je écht goed vasthouden.

Vanavond had ik nog wat Babybelkaasjes in de koelkast gevonden. Hier zit een rood papiertje om en een plastic omhulsel wat je in tweeën trekt om het kleine kaasje eruit te vissen. Was even lekker. Jaap zei dat de zon vandaag goed had gebrand, had n verbrande neus. Ik keek hem aan en zag inderdaad wat roods, was het een stukje omhulsel vd de Babybel! Over clowntjes gesproken…

De lopende rollers houden aan. Wordt een onrustig nachtje.

Woensdag 22 febr. 2017 Carieb, eiland Martinique baai van Grand Anse D’Arlet

Even wat info over Martinique.

Martinique wordt door de lokale bevolking ook wel Madinina genoemd. Het is eiland van de bloemen. Is het grootste eiland van de Carieb, ligt tussen St Lucia en Dominica. Het eiland is 1080 km2 groot.  Heeft vulkanisch bergen, omgeving is erg groen met witte en zwarte stranden. Heeft een tropisch klimaat met milde temperaturen. Het droge seizoen is van november tot midden juni. Het regenseizoen is van juni tot december. Heeft 400.000 inwoners, Fort de France is de hoofdstad.

Vannacht was het hier rock en rollen. Wat een swell. We dachten het gisteravond al te zien dat er een schip was gestrand op het strand. Vanmorgen was het duidelijk; het was zo! Een catamaran is een tijd vandaag bezig geweest om hem van het strand af et trekken, maar is niet gelukt. Het ligt er nu zielig en verlaten bij. De badstof hoezen voor de comfortseats genaaid. Nu brand je je billen niet meer, als ze in de zon hebben gestaan.

Donderdag 23 febr. 2017 Carieb, eiland Martinique van Grand Anse D’Arlet

naar Anse Mitan, doorgevaren naar baai: Trois Ilets.  Volgers

We waren van plan naar de hoofdstad Fort de France te varen, maar het zag er zo kolossaal uit en dat met deze hitte dat we maar aan de overkant wilden gaan liggen. Het water was hier in de baai zo heerlijk rustig dat we eerst even alle kompassen hebben gekalibreerd door op de motor met 2 knopen een rondje te varen waar je minimaal 3 minuten over doet. Zal vanaf de kant wel een raar gezicht zijn geweest. Heb dit wel een keer of 8 gedaan. Was op de AIS wel leuk om te zien dat mijn rondjes echt rond waren. Eindelijk naar Anse Mitan gevaren. We zagen op de AIS een Nederlands schip de TiSento varen. Ging toevallig ook die kant op. Hé, dat is een bekend schip! Als voorbereiding op onze reis hebben we niet alleen de Novatrix Cariebklaar gemaakt en van alles erom heen geregeld, maar hebben we ook reisverslagen van schepen die al in de Carieb voeren gelezen. Ook dus van de TiSento. Wij zijn dus hun volgers. Grappig om ze hier nu tegen te komen. Ze kwamen even later met hun gasten even in de dingy voorbij varen om bij het strand te snorkelen. Wilden zo weer van ankerplek wisselen, want we liggen hier goed in de swell. Of we ook die kant op kwamen, konden we vanavond even bij elkaar buurten. Hartstikke leuk toch. Nadat ook wij gesnorkeld hadden ook die kant op gevaren. Was daar erg ondiep, maar we werden via de marifoon opgeroepen, zij waren hier al vaker geweest en wisten dus de weg. We liggen bijna naast ze. Net een soort Haringvliet hier.

Even het dorpje in geweest waar Joséphine, is geboren. Wie is Joséphine??? Even een stukje geschiedenis:

Columbus zette in 1502 voet aan wal op Carbet beach op Martinique tijdens zijn 4^e expeditie. In 1635 zette Belain d’Esnambuc voet aan wal, ook op Carbet en starte er de eerste kolonie. Fort de France is pas in 1669 ontdekt, heette vroeger de stad van Fort Royal. Slaven werden gehaald uit Afrika om op de plantages te werken. De Engelsen hadden interesse in het eiland Martinique en voerden oorlog met de Fransen van 1762 tot 1848. Het werd veroverd door Napoleon, die had speciale interesse voor dit eiland, omdat zijn echtgenote Joséphine de Beauharnais hier was geboren. Joséphine, geboren op Trois eiland, werd hierna de Franse keizerin van deze Franse kolonie. Onder druk van Victor Schoelcher werd in 1848 de slavernij op alle Franse koloniën afgeschaft. Op Martinique waren er toen 70.000 slaven. Op de 8^ste mei in 1902 vond er een eruptie plaats van de vulkaan Pelée die de hoofdstad Saint Pierre  vernietigde. Saint Pierre werd ook wel klein Parijs genoemd. 30.000 mensen vonden de dood. Hierna werd Fort de France uitgeroepen tot hoofdstad. Martinique is nu een Frans overzeese departement en maakt ook deel uit van de Europese  unie.

Trois is nu een lief klein dorpje, een beetje verlaten. Haast geen winkels meer, maar wel een bakker, die helaas niet makkelijk was om te vinden. En daar op m’n liefste Frans twee broden gescoord en wat lekkers voor bij de koffie vanavond. En natuurlijk voor onderweg een ijsje. Dat ging er wel in met deze hete zon. ’s Avonds gaan bij de TiSento langs. Een leuk stel, lieve mensen.  Zijn al drie jaar van de acht jaar onderweg. Drie jaar Carieb, afgelopen winter naar Amerika geweest met o.a. bezoek aan New York en Rhode Island. Voor ons wel bekend, want daar hebben we de Novatrix gekocht en van daaruit teruggezeild naar Nederland. Ze willen nu richting Grenada om daarna naar de Curaçao en Bonaire naar San Blas en dan door het Panamakanaal naar de Pacific . Ze hebben ons leuke Cariebtips gegeven. We waren van plan Dominica over te slaan om wat tijd in te halen. Dat raden ze af, want zij vinden dat zo’n mooi  eiland. Dus onze plannen toch maar weer wat aangepast. Was een gezellige avond. Het is hier normaal om een avond even bij elkaar langs te gaan. Je ziet niet zoveel Nederlanders en als je er dan eentje ziet dan ga je even buurten. Tips worden veelal uitgewisseld.

Vrijdag 24 febr. 2017 Carieb, eiland Martinique van baai: Trois Ilets naar Hoofdstad Fort de France.

We werden uitgezwaaid en zijn naar Fort de France gevaren om rond te kijken en uit te klaren. Heel gemakkelijk, in de watersportwinkel staat een computer waar je alles invult, uitprinten en op de toonbank bij de kassa krijg je er een stempel op en een handtekening. Kan zelfs al een paar dagen van te voren. Waarom doen andere eilanden zo moeilijk?! Boodschappen gedaan. Leuke stad met gezellige winkeltjes. Mooie dingysteiger en genoeg plek om te ankeren.

Zaterdag 25 febr. 2017 Carieb, eiland Martinique van Fort de France naar St Pierre gevaren.

St. Pierre …Op de 8^ste mei in 1902 vond er een eruptie plaats van de vulkaan Pelée die de hoofdstad Saint Pierre  vernietigde. Saint Pierre werd ook wel klein Parijs genoemd. 30.000 mensen vonden de dood. 12 voor anker liggen de schepen zijn vergaan. Sommige liggen nu als wrak diep onder water in de baai. Men schrijft dat er een enorme vuurbal met gas uit de krater spoot en even later stroomde het lava de vallei in. De enige overlevenden waren de schoenmaker, Leon Leandre, en een gevangene, Cyparis, in een stenen cel. Overbleef waren ruïnes. Deze werden later als fundatie van een huis of als muur voor een nieuwe huizen gebruikt. Dit zie nu, ruim honderd jaar later nog. Na de eruptie werd Fort de France uitgeroepen tot hoofdstad. Momenteel liggen  we voor anker in deze baai aan de voet van de groene vulkaan Pelée. Wat een gigantisch gezicht. Het schijnt dat de grond na een eruptie heel vruchtbaar is. Zo mooi begroeit nu. Even de kant op geweest en wat door het dorpje gewandeld. Ziet er echt weer Caribisch uit, niet zo westers als de rest van het eiland. Aan het strand zijn weer allerlei barretjes. Er is een supermarkt, vrij groot. In de pilot stond dat deze twee verdiepingen had en dat je echt even naar boven moet. En inderdaad nog een hele afdeling. Ze hadden daar Uncle Bens rijst, die je maar 10 min hoeft te koken. De rijst die ik nu nog aan boord had van de KaapVerden moet 25 min. Dus dat scheelt weer. Gelijk maar 4 pakken gekocht. Terug bij de boot even heerlijk kunnen snorkelen. Er is hier onder water een beeld dat in drie stukken ligt, van een zeemeerman. Is mooi begroeid en in gebruik genomen door de  tropische visjes. Er ligt een klein geel boeitje boven. Als je niet oppast dan legt iemand daar zijn anker op. Boven hen bovenop de berg is het Mariabeeld mooi uitgelicht. Ankeren hier is lastig, het is diep bijna tot aan het strand. Bij de laatste hevige bui van van de week is óók hier een scherp modern jacht losgeslagen en op  het strand gelopen. De redddingsbrigade is heel de dag bezig om hem vlot te trekken. Het is al donker als ze hem wegslepen. Jaap heeft weer een nieuw oog aan de zwart witte schoot gesplitst, was bijna doorgesleten.

Zondag 26 febr. 2017 Carieb, eiland Martinique van St Pierre naar eiland Dominica stad Roseau

Vannacht veel wind, maar vanmorgen om 7 uurbij vertrek haast geen wind! Voor zeven uur zat de kerk bij de baai al weer vol. Zo vreemd zo vroeg! Bij aankomst kop van het eiland kregen we lekker wat wind..hengeltje uit. Vlak voor aankomst bij eiland Dominca hadden we beet. Helaas een barracuda. Deze kun je op de Carieb beter niet eten. Ze kunnen gifstof bij zich dragen die de ziekte ciguataradie veroorzaken. Deze ziekte kan een mens krijgen als ze besmette vis eten als de snapper, grouper, barracuda en zeebaars. Veroorzaakt door gifstof ciguatoxine. Dit voor de mens uiterst agressief gif wordt door diverse algen en plankton in tropische wateren uitgescheiden. Het gif zit vooral in de lever, ingewanden kop en kuit van de vis. In juli vorig jaar zijn twee pas getrouwde stellen op hun huwelijksreis in de Carieb hieraan overleden. Wij nemen geen risico dus hebben de barracuda weer teruggegooid nadat Jaap met moeite de haak uit z’n vreselijke bek had gehaald. Wat een tanden en stevige kaken, om bang van te worden!

Al ver op de Caribische zee komt Brian de boatboy (van Pancho op te roepen via VHF 16) naar ons toe geracet en stelt zich netjes voor en vraagt of we een mooring willen. Als we dit bevestigen heeft hij wel een grote boei voor ons en raced vooruit. Zo snel dat we hem op een gegeven moment uit het oog zijn verloren, zelfs met onze verrekijker is hij niet te zien. Als we dichterbij komen zien we hem met z’n boot aan een grote mooring hangen. Hij helpt me met de lijn erdoor te rijgen en zegt dat we als we vertrekken bij hem mogen afrekenen. Wat ziet het eiland er machtig uit. Net nadat we ons prakkie in achter onze kiezen  hadden kwam een boatboy met een tros bananen. Kwam goed uit, lekker door de yoghurt. Tegen de avond klinkt  er Caribische livemuziek over het water. Even verderop zien we  heel veel auto’s staan met een supergrote tent. Is hier ook carnaval vertelde Brian. WoW dat merk je wel.. van alle kanten komt Caribische swing muziek, keihard zodat je het goed kan horen en voelen. Dat swingt de pan uit!

Maandag 27 febr. 2017 Carieb, eiland Dominica, Roseau.

Regen op Dominica. Op Dominica regent het geregeld. Overdag zijn het buitjes die als ze de grond raken al zijn verdampt. Niemand draagt hier een jas. Heerlijk om in deze hitte even wat spatjes regen op je lijf te krijgen. Droogt vanzelf binnen no time weer op. ’ s Avonds is dit een ander verhaal. Dan vangen we het op om later te kunnen gebruiken voor bijvoorbeeld de was.

Gisteren kwam een boatboy bananen verkopen. En Jaap vroeg of het hier altijd zo regende. Het simpele antwoord was. Soms regent het en soms niet. Geen speld tussen te krijgen, toch?!

Het carnaval mét keiharde muziek duurde tot vanmorgen zes uur. Op naar Customs. Is best nog een stuk met de dingy varen, dus hangen we de andere motor erachter. Onderweg kunnen we geen plek vinden om aan de kant te komen. Eindelijk vinden we een plek aan de binnenkant bij de Ferry. Hier moet Customs ook zitten. Helaas zitten ze even op een andere locatie, maar komen binnen drie kwartier naar hier. We mogen van security niet de straat op voordat we zijn ingeklaard. Dus moeten we daar wachten. Het duurt drie en half uur, eer ze er zijn! Ondertussen komt er een stoet carnavalsvierder drie keer voorbij. Grote vrachtauto’s met achterop open kooien met supergrote boxen met dansende mensen erop. Met erachter een generator als aanhanger. Er rijden er zo’n zes rond. Wat een herrie, je oren wingen aardig mee. Wel leuk om te zien dat jong en oud dansend uit hun dak gaan. Als we Customs 3 uur later hebben gehad, konden tegelijk in en uitklaren, gaan we lunchen. Daarna smeert  Jaap de ankerlier. Die moet wel blijven rollen. We wilden eigenlijk gaan snorkelen bij Soufriere, maar door het carnaval is iedereen dronken en is het verstandig geen busje te nemen. Ankeren of met de dingy mag je daar niet komen. We  gaan eerst even de stad in, maar iedereen loopt daar te lallen. Er liggen zelfs op straat mensen hun roes uit te slapen.Snel weer terug naar de boot en gaan we lekker zwemmen. Jaap doet z’n duiksetje om en heeft het onderwaterschip weer schoongemaakt, schroef schoongemaakt, zinkanode vervangen en de inlaatroosters schoongemaakt. Helaas onder de kiel is het een zeepokkenparadijs. En ik doe de waterlijn en een stuk eronder. We en de Novatrix zijn weer lekker opgefrist. Wel jammer van die mooie snorkelplek.

Dinsdag 28 febr. 2017 Carieb, eiland Dominica van Roseau naar Portsmouth Prince Rupert Bay

Al vroeg uit de veren en lekker de zee op Genuaatje uit..  totdat we verderop aan het water zien dat er een puist wind staat. Ook op zee moet je het water lezen, allert blijven. Snel Genua ingedraaid en kotter uitgedraaid. Net op tijd!  30 knopen wind over dek. Als het meer wordt draaien we het grootzeil ook een stuk in. Heel houden is het belangrijkste. We krijgen een tijd 35 knopen wind over het dek. Via de marifoon horen we een pan pan bericht. Iemand met problemen vóór Martinique. Hopelijk krijgen ze snel hulp. Na een tijd wordt de wind weer wat minder. Je ziet de buien van de oostkant van het eiland over het eiland trekken naar de westkant en daarbij ook nog allerlei kapen die we passeren maakt het er niet makkelijker op. Maar we gaan als een tierelier.

Al gauw zien we de prince Rupert Bay, een naam die je toch nooit meer vergeet! Een mooie ruime baai omringt door groene bergen met een lang strand met palmbomen en natuurlijk allerlei Caribische restaurantjes bij de branding. Ziet er goed uit. Boatboy Elvis helpt ons aan een boei, US$10 per nacht, daar hoef je toch niet om te tobben. Gelijk spreken we de Indian Rivertour met hen af. We moeten vroeg, zegt hij, dan zie je nog wat dieren. Dus spreken we morgenochtend om 7 uur af. We worden bij de Novatrix opgepikt. Als we goed liggen doe ik twee emmers vol was. Vannacht is er zoveel regen gevallen dat Jaap 15 liter water uit het bootje heeft kunnen opvangen en daarnaast nog 10 liter in de kuip. Kan ik mooi de was mee doen, helemaal gratis. Komt goed uit, want hier moet je voor iedere liter water betalen. We leggen de dingy bij de visboten en gaan aan wal. We gaan op het geluid af. Het is ook hier nog carnaval. Twee grote vrachtwagens met aanhangwagen met drinken, voor de mensen, rijden door de hoofdstraat. Eentje heeft zelfs zijn barbecue op wieltjes gezet en een lijntje vastgemaakt aan de aanhangwagen. Een rijdende barbeque met kippenvleugeltjes. Een grappig gezicht. De babequër heeft er ook heel veel plezier in. De wagens rijden achter elkaar met dansende mensen ervoor en erachter.  Wat opvalt is dat iedereen nieuwe schoenen aan heeft! Wij kijken omlaag en zien onze niet al te nette schoenen, uitgebleekt door het zout. We kijken elkaar aan en grinniken. Halen onze schouders op en lopen gezellig mee met de stoet.  Langzamerhand gaan we terug aan boord.

Woensdag 1 maart. 2017 Carieb, eiland Dominica , Portsmouth Prince Rupert Bay. Indian Rivertour!

Om 7 uur worden we door onze gids van Eddison opgepikt en varen we naar de ingang van de Indian rivier. Het is nog heerlijk rustig, zelfs het controlekantoor van de permits is nog niet open. We gaan de brug onderdoor waar het een rommeltje is door afgemeerde boten en een vervallen hijskraan. Als we de rivier opvaren zet hij de motor uit en gaat hij roeiend verder. Hij verteld dat hier al komt sinds hij een jongetje van 5 jaar is. De originele bewoners gebruikte de rivier als snelweg om van alles te transporteren. Het is beschermd gebied, vandaar dat er geen motor gebruikt mag worden. Hij verteld over de vogels die we zien. Eentje is de witte reiger waarvan we er twee tijdens de oversteek aan dek een paar dagen als verstekelingen hebben meegevaren. Deze heeft net een bad genomen en is z’n veren aan het oppoetsen. Er schijnen er hier veel van te zijn. Ook was er een tijdje geleden een boa constrictor op een vaste plek in een boom. Hij heeft hem nu een tijdje al niet gezien. Om ons heen zijn allerlei soorten bomen en planten. De Bloodwoodtree, reusachtige bomen, hebben langs de moerasachtige oever met de wortels een grillig patroon geweven.De kleur rood die van de boom afkomt gebruikten ze vroeger om mee op hun huid te tekenen om ten strijde te gaan. De massieve wortels zitten meer boven dan onder de grond. Over elkaar heen geweven en veelal interessante golvende ontwerpen die zich over de grond verspreiden. Een super gezicht. Soms zijn de takken zover over de rivier gebogen dat we moeten bukken en het donker is. Net een luifel, wat we best wel even kunnen gebruiken, er komt een pittige tropische bui over! We receive a blessing, zei onze gids! Er hangt een serene sfeer door de rust en de vogelgeluiden om ons heen. Het geeft een beetje een mysterieus gevoel.  Het regenseizoen is hier van mei t/m februari. Het droge seizoen is dus maar twee maanden! En door de klimaatveranderingen op aarde is er zelfs ook nog af en toe regen in het droge seizoen. Hij verteld dat de palmboom voor allerlei  doeleinden wordt gebruikt. De vrucht, de kokosnoot wordt o.a. voor het vocht gebruikt. Als de kokosnoot nog groen is het schijnt goed te zijn deze de volgende morgen leeg te drinken na een nacht doorzakken. Het kokos wordt in heel veel gerechten hier gebruikt. Als de noot van de boom valt komen er al gauw wortels aan en dat zie je hier ook wel, want achter de grote  palmbomen staan allemaal kleintjes. Het hout gebruikten ze om van alles van te maken. Een palmboom heeft ook jaarringen, ieder streepje is een jaar. Allerlei soorten bomen en vissen zien we om ons heen. De rivier is erg ondiep. Er heeft ook een spoorbrug , monky bridge, overheen gelopen, de betonnen fundering staat er nog aan beide oevers. Op een gegeven moment is het zo ondiep, dat we niet meer verder kunnen. We leggen aan bij een steiger die half vervallen is. Tijdens de laatste orkaan heeft deze het niet overleefd. Op de kant is onder een rieten dak een bar gemaakt, maar die is nog gesloten. Boven de bar hangt de vlag van Dominica. Vol trots verteld onze gids wat iedere kleur betekend. We lopen met hem een blubberig pad af langs de grillige bomen, tussen lianen door naar een plek waar ze alle planten die er in de omgeving van de rivier te vinden zijn in het klein hebben geplant. Ook komen we langs het opzichtershuisje, waar de man vroeger ook sliep. Ze hebben zelfs gedacht aan een openbaar toilet. Een huisje gemaakt van de materialen van de omgeving. Jaap kijkt me vragend aan. Nee, deze keer hoefde ik niet. We zien allerlei soorten hagedissen. We stappen weer in het bootje. Als toetje gaan we nog een zijtak van de rivier op.  Hier zijn bij het moerashuisje wat opnames gemaakt van de film Pirate’s off the Caribbean deel 2. We gaan weer terug naar de bewoonde wereld. We moeten even langs het benzine station om de permit voor deze tocht te betalen. Als we terugkomen is de opzichter van de controledienst er nog steeds niet. Komt volgens onze gids door het carnaval. Zelf heeft hij er ook behoorlijk last van. Even later worden we weer bij onze boot afgezet. Ja het was een bijzondere ervaring.

Met de dingy Jaap naar de de Sea Cloud gevaren, een grote witte klipper met vier masten, een imposant schip. Zeker als je er met de dingy langs vaart! Op de terugweg kwam er een pittige bui aan, gevolg behoorlijke golven die over de dingy en in de dingy spatte. Jaap dook mooi onder de hoes van de dingy terwijl ik de volle lading zout water over me heen kreeg. Jaap lag daar languit te lachen! Hij had niet in de gaten dat óók zijn korte broek zout aan het worden was…